Waterwet van New Mexico: Sleutels die wijzen op privatisering en tariefverhogingen

Te midden van de ergste watercrisis in de recente geschiedenis keurde het Congres van Nuevo León een hervorming van de Wet op Drinkwater en Sanitatie goed. De wet, gepresenteerd als een modernisering, heeft de belangrijkste bepalingen doen vrezen voor geheime privatisering en toekomstige tariefverhogingen.

Achter de massale protesten tegen watertekorten in Monterrey schuilt een juridisch document dat het epicentrum van controverse is geworden: de gewijzigde Wet op Drinkwater en Sanitatie voor de deelstaat Nuevo León. Hoewel de tekst complex is, onthult een gedetailleerde analyse van de artikelen waarom de wet zoveel argwaan heeft gewekt en de brandstof is geworden voor maatschappelijke en politieke onvrede.

De wet, waarvan de laatste herziening dateert van oktober 2023, creëert een nieuw kader voor het waterbeheer in de staat. Het zijn juist de meest dubbelzinnige punten ervan die de alarmbellen doen rinkelen.

Sleutel 1: "Privédeelname" (Artikel 13)

Artikel 13 van de wet is misschien wel het meest controversieel. Het bepaalt dat overheden "openbare werken en dienstencontracten met private partijen mogen sluiten op basis van de terugvorderbare investeringsmodaliteit voor de bouw, uitrusting en exploitatie van waterbouwkundige infrastructuur."

Wat betekent dit in de praktijk?

Het opent de deur voor private bedrijven om niet alleen delen van het water- en sanitaire systeem te bouwen, maar ook te exploiteren. Critici noemen dit de definitie van stapsgewijze privatisering. Zij stellen dat, hoewel de dienst in naam publiek blijft, het beheer van belangrijke onderdelen (zoals zuiveringsinstallaties of waterleidingen) in handen zou kunnen blijven van bedrijven die primair winst nastreven, niet maatschappelijk welzijn.

Sleutel 2: "Voldoende" tarieven (artikel 41)

Artikel 41 bepaalt dat "de vergoedingen en tarieven voldoende moeten zijn om de kosten van exploitatie, beheer, onderhoud, afschrijving, financiële kosten en een reserve voor herstel en verbetering van het systeem te dekken."

Wat betekent dit voor uw kassabon?

Dit artikel vereist dat het door gebruikers betaalde tarief absoluut alle kosten dekt die met de dienst gepaard gaan, inclusief schuldaflossing ("financiële kosten") en een fonds voor toekomstige projecten. Hoewel dit financieel verantwoord klinkt, waarschuwen critici dat het een juridische rechtvaardiging is voor het opleggen van "tarifazos" (tariefverhogingen). Mocht AyD grote schulden maken voor nieuwe projecten (zoals het Monterrey V-aquaduct), dan zou dit artikel het mogelijk maken om de volledige kosten van die schuld af te wentelen op de rekeningen van burgers, ongeacht hun betalingsvermogen.

Sleutel 3: Verplichte meting (artikel 42)

Artikel 42 is duidelijk: "Drinkwater wordt gemeten en de installatie van meetapparatuur is verplicht." Vaste tarieven zijn voorbij.

Wat houdt deze verandering in?

Enerzijds bevordert het een verantwoorde consumptie, omdat elke liter telt. Voor gezinnen met een laag inkomen en mensen in gebieden met een onregelmatige watervoorziening kan het echter een enorme klap zijn. Ze betalen voor elke druppel die ze ontvangen, zelfs als de service gebrekkig is, en kunnen in een economische crisis met onbetaalbare rekeningen worden geconfronteerd.

"Toegang tot water is een mensenrecht dat is vastgelegd in de grondwet, en wij eisen dat burgers een fatsoenlijke, continue en transparante dienstverlening ontvangen." – Een terugkerende uitspraak van activisten en oppositiepolitici.

De nieuwe wet wordt gepresenteerd als een technisch instrument om een ​​verouderd systeem te moderniseren en de financiële haalbaarheid ervan te garanderen. Voor een bevolking die al kampt met watertekorten, klinken de bepalingen ervan echter als een bedreiging: water, een fundamenteel mensenrecht, wordt definitief een handelswaar die alleen toegankelijk is voor degenen die het zich kunnen veroorloven. Dit is de kern van het debat dat Nuevo León vandaag de dag op de rand van een sociale omwenteling brengt.