Spanje, een Europese anomalie op het gebied van immigratie

Over een week is de maand van de grote stroomuitval voorbij. Er is geen beter voorbeeld om de zinloosheid van de Spaanse politiek aan te tonen. Achter het schreeuwerige schouwspel van partijdige confrontaties dat ons dagelijks wordt voorgeschoteld, schuilt niets dan leegte. Hoe meer geschreeuw, hoe meer zinloosheid. Als we terugdenken aan de dag dat de schakelaars het begaven, is dat niet vanwege een ongezonde obsessie, maar omdat het duidelijk een op partijen gebaseerde manier van functioneren laat zien die geen tegenwicht meer kent, zelfs niet tegen wat ooit bekendstond als stierenvechtschaamte.

Houd vol en laat het afnemen. Deze tactiek, die zo oud is als de wereld maar nu tot het uiterste wordt doorgevoerd, zou al kunnen werken bij grote menselijke tragedies, zoals de storm in Valencia waarbij 227 mensen om het leven kwamen. Maar het zou nog meer moeten werken bij trivialiteiten, zoals het volledig in het ongewisse laten van de vierde macht in Europa. Gelukkig is dat niet altijd het geval. Soms raken we verstrikt in kwesties die eigenlijk ons ​​leven betreffen. Zoals het Eurovisie Songfestival bijvoorbeeld. Dat de premier degene is die luidkeels de noodzaak van een controle van de stemmen van het publiek op het Europese geekygala benadrukt, is ongetwijfeld het meest geruststellend. We hebben allemaal veel beter geslapen sinds we wisten dat dit de prioriteit van onze directie was.

Het immigratiebeleid van de regering wakkert de protesten van Vox en AC aan en dwingt PP en Junts om stelling te nemen.

In de lucht vuurwerk in de vorm van krantenkoppen en op aarde de hiëroglief van complexiteit die niet alleen met opzichtige, kunstmatig geconstrueerde zinnen kan worden uitgelegd. Dat is bijvoorbeeld het geval bij immigratie, een kwestie waarop de Spaanse regering blijft inzetten tegen de markt van de Europese publieke opinie en, we zullen zien, misschien ook tegen de Spaanse.

De nieuwe immigratieregels die in november werden goedgekeurd, traden deze week in werking en bieden meer flexibiliteit dan voorheen voor mensen die hun status in ons land willen legaliseren nadat ze het land illegaal zijn binnengekomen. Maar omdat dat niet genoeg is om alle problemen op te lossen die nieuwkomers aankaarten, heeft de regering ook een concept naar de andere politieke partijen gestuurd om een ​​buitengewone regularisatie te bevorderen van buitenlanders die zich vóór 31 december 2024 in Spanje hebben gevestigd. Deze kans, bedoeld voor mensen die moeite zouden kunnen hebben om hun situatie te stabiliseren met de nieuwe immigratieregels, ook al zijn die soepeler dan de vorige, zou ongeveer een half miljoen mensen ten goede komen, naast de 300.000 jaarlijkse regularisaties die de regering naar schatting met de nieuwe regelgeving in rekening brengt.

Goed nieuws voor degenen die geloven dat de huidige groei van de Spaanse economie, een stijging van het nominale BBP (het BBP per hoofd van de bevolking is een ander verhaal) door middel van laagbetaalde werkgelegenheid, die alleen kan worden gegarandeerd door het regulariseren van buitenlanders, op de lange termijn sociaal duurzaam is. De economische benadering blijft op dit front de boventoon voeren, die, zij het om heel andere redenen, samenvalt met die van maatschappelijke organisaties die zich vooral bezighouden met – Cáritas bijvoorbeeld – het voorkomen van de chronische situatie van menselijke en sociale kwetsbaarheid die ongedocumenteerde immigranten aan den lijve ondervinden.

Dat is geen goed nieuws voor het toch al heftige maatschappelijke debat over immigratie, waaraan Spanje net als een paar jaar geleden niet meer ontkomt. De regering levert met haar maatregelen, maar vooral met een discours dat zich volstrekt niet kritisch opstelt tegenover de stroom illegale immigratie, een voedingsbodem voor Vox en de Catalaanse Alliantie. En tegelijkertijd dwingt het de PP en ook de Junts om een ​​standpunt in te nemen over een kwestie waarin beide partijen verplicht zijn om in real time de temperatuur van hun kiezers op te nemen om te voorkomen dat ze stemmen naar rechts verliezen.

Maar bovenal is Spanje op dit moment een volslagen anomalie. Er is geen enkel ander Europees land waarin het officiële discours en de daaruit voortvloeiende beslissingen zo enthousiast zijn over het migratieverschijnsel. In deze situatie, zoals in bijna alle situaties, neemt Sánchez risico's en springt hij zonder vangnet. De resultaten zullen zichtbaar zijn.