Nu de spanningen met de CGT toenemen, zal de nationale overheid proberen een dialoogkanaal bij de ILO te openen.

Het conflict tussen de regering en de CGT over salarisplafonds duurt nog steeds voort, al is er nog geen sprake van een uitbarsting . Ondertussen opent zich een nieuw venster: de jaarlijkse conferentie van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO), die in juni in Zwitserland wordt gehouden, is de locatie die door het Ministerie van Arbeid is uitgekozen om de dialoog aan te kondigen. Daar zal Julio Cordero Martín Rappallini van de UIA ontmoeten, en Gerardo Martínez , een van de CGT-leiders met de beste connecties in de zakenwereld en multilaterale organisaties.

De officiële bedoeling is om te laten zien dat er, ondanks interne spanningen, bereidheid is om door te gaan met een gezamenlijke agenda voor modernisering van de vakbonden, zelfs in een context waarin een groot deel van de vakbondsgemeenschap de plannen van president Javier Milei wantrouwt. Maar het bestuur weet dat zonder een minimum aan overeenstemming de ingrijpende veranderingen die het op de arbeidsmarkt nastreeft, niet haalbaar zullen zijn.

Het punt waarop vandaag de dag de grootste spanning heerst, is de collectieve arbeidsovereenkomst van de vakbond. De vakbond onder leiding van Armando Cavalieri heeft een overeenkomst getekend met kwartaalverhogingen die de maandelijkse limiet van 1% die het ministerie van Economie heeft vastgesteld, overschrijden. Het ministerie van Arbeid heeft gewaarschuwd dat deze overeenkomst niet zal worden goedgekeurd. Desondanks bevestigen de werkgevers dat zij de rekening zullen betalen, terwijl de vakbond volhoudt dat zij niet zullen toegeven.

Ambtenaren verwachten dat de vakbond zelf in de komende weken haar standpunt zal moeten herzien. De strategie is om het conflict te laten afkoelen en dan op andere voorwaarden te onderhandelen. De entourage van Cavalieri beweert echter dat zij weerstand zullen bieden aan de druk van de uitvoerende macht en niet zullen instemmen met het wijzigen van de ondertekende overeenkomst.

De strijd heeft een politieke impact: het is de eerste collectieve arbeidsovereenkomst die de officiële salarisstructuur rechtstreeks ter discussie stelt. De resolutie zal de toon zetten voor de komende maanden in de relatie tussen de regering en de vakbonden.

De CGT heeft nog niet opgeroepen tot een nieuwe algemene staking, maar de interne druk om toch te staken, groeit. Voorlopig ligt de focus nog steeds op sectoren: elke vakbond hanteert zijn eigen eisen en sommige vakbonden analyseren strategieën om de loonsverhogingen te handhaven zonder openlijk te breken met de uitvoerende macht.

Een van de mogelijkheden die ze onderzoeken, is om akkoord te gaan met maandelijkse of tweemaandelijkse verhogingen in plaats van kwartaallijkse verhogingen. Ze weten echter dat de overheid deze variaties niet zal goedkeuren uit angst dat ze de inflatieverwachtingen zullen aanwakkeren. Tegelijkertijd hebben vakbonden zoals de Food Industry al opgeroepen tot plenaire vergaderingen van afgevaardigden en marsen aangekondigd om de "opgeschorte collectieve arbeidsovereenkomsten" af te wijzen.

In dit klimaat speelt ook de interne politiek van de vakbonden een rol. De verkiezingen in FOETRA Buenos Aires lieten zien hoe militante sectoren druk van onderop uitoefenen. Claudio Marín , die dicht bij het Kirchnerisme stond, won met 69% van de stemmen tegen trotskistische lijsten. In augustus is het ministerie van Volksgezondheid aan de beurt, waar Héctor Daer zich herkiesbaar stelt.

De regering heeft het idee om het Argentijnse arbeidssysteem te hervormen niet laten varen. Deze week stelde de minister van Deregulering, Federico Sturzenegger , voor om collectieve arbeidsovereenkomsten per regio te onderhandelen, waardoor de verhogingen kunnen worden aangepast aan de lokale productieomstandigheden.

"Argentinië heeft één salarissysteem voor het hele land, en dat legt beperkingen op die de banengroei beperken", vertelde hij aan zakenleiders bij CICYP. De regeringspartij is ervan overtuigd dat een deel van deze veranderingen kan worden doorgevoerd zonder dat de wetten worden gewijzigd. Ze geeft echter toe dat het zonder de steun van ten minste een deel van de vakbeweging lastig zal zijn om vooruitgang te boeken.

In dit verband zet Cordero in op het openen van een alternatieve route. De ontmoeting in Genève met Rappallini en Martínez zal proberen een minimum aan ruimte voor tripartiete dialoog te creëren. Het is een lange weg, maar wel een die de weerstand zou kunnen deblokkeren en zelfs de meest radicale sectoren van de CGT zou kunnen isoleren.

De aanwezigen bij Casa Rosada geloven dat als de Libertariërs komende zondag in Buenos Aires winnen, Milei gesterkt uit de strijd zal komen en de politieke ruimte zal hebben om zonder concessies verder te gaan. Een dergelijk scenario zou de aanval op de traditionele vakbondsbeweging kunnen versnellen, wat zou kunnen leiden tot het indienen van nieuwe arbeidswetten bij het Congres.

Maar in de tussentijd is het van belang om de inflatie laag te houden en sociale conflicten te vermijden die de stabiliteit in gevaar zouden brengen. De regeringspartij streeft naar dit evenwicht: ze blijft standvastig tegenover de vakbonden, maar verbrandt niet alle bruggen. De ILO zou de ideale setting kunnen zijn om deze tangen te presenteren.