Doelstelling 2027: PSOE en PP gaan vooruit, moe van zichzelf

Als het niet gaat om details over de rechtszaken tegen zijn vrouw en broer, dan gaat het om WhatsApp-berichten met zijn voormalige minister en rechterhand van de partij. Pedro Sánchez hoeft zich nergens druk om te maken als hij elke ochtend de krant openslaat. Toch heeft geen van deze gebeurtenissen zijn presidentschap aan het wankelen gebracht. Ook hebben ze tot nu toe niet genoeg twijfel gezaaid bij de parlementaire partners die de regering steunen om haar ten val te brengen. Bij Moncloa gaan ze ervan uit dat het politieke klimaat met de maand steeds benauwder zal worden, maar dat Sánchez tot het einde van zijn ambtstermijn aan de macht zal blijven, tenzij hij een gunstige gelegenheid vindt om vervroegde verkiezingen uit te schrijven.

Het doel is 2027. Voor de president en voor Alberto Núñez Feijóo. De vraag is in hoeverre het imago van Sánchez tegen die tijd al is aangetast. De Volkspartij (PP) is ervan overtuigd dat de problemen rond de familie van de president, en met name het meest voor de hand liggende geval, dat van José Luis Ábalos, hun tol eisen van zijn imago bij het publiek. Corruptie is een concept waar de PP keer op keer op hamert bij een regering die er bovendien niet in slaagt haar begroting door te voeren en veel wetten niet kan aannemen vanwege de ideologische onverenigbaarheid van enkele van haar bondgenoten.

"Genoeg van al die socialistische corruptie", riep Cuca Gamarra gisteren vanuit haar zetel in het Congres van Afgevaardigden. Terwijl er een tijdlang voortdurend rapporten van de Udef (Eenheid Economische en Fiscale Criminaliteit van de Nationale Politie) tegen pro-onafhankelijkheidsleiders werden gepubliceerd, verschijnen er nu geregeld dossiers over vermeend corrupte politieke activiteiten van de PSOE, ondertekend door de UCO (Centrale Operationele Eenheid van de Guardia Civil), zelfs voordat de rapporten bij de bevoegde rechter zijn ingediend. De regering van Moncloa sluit de gelederen in de zaken rond Begoña Gómez en de broer van de president, maar geeft toe dat de uitkomst van de zaak-Ábalos zorgwekkender is.

Alles draagt ​​bij aan het creëren van een klimaat van wantrouwen jegens de overheid en het virus van achterdocht verspreidt zich gemakkelijk. Mensen die dicht bij de president staan, beweren echter dat sommige kwesties met weinig juridisch belang, zoals de WhatsApp-uitwisselingen tussen Sánchez en Ábalos, meer bijdragen aan de vereniging van kiezers dan aan hun vertrek. Dat wil zeggen, op voorwaarde dat er geen compromitterender inhoud aan het licht komt dan wat al bekend is. Ook al weet de president deze problemen het hoofd te bieden, dan nog moet hij zijn leiderschap en economische kracht behouden om het hoofd boven water te houden.

Omdat het onmogelijk is een regeringsagenda door te voeren die geen meningsverschillen tussen zijn partners oproept, probeert Sánchez internationaal politiek op de voorgrond te treden. Daarom aarzelt hij niet om een ​​Europees standpunt in te nemen tegen Netanyahu in Gaza, ondanks de inconsistenties in zijn retoriek die voortvloeien uit een aantal contracten van het ministerie van Binnenlandse Zaken met Israëlische bedrijven. Maar dit is een kwestie die de linkse kiezers verenigt en de PP in een ongemakkelijke, lauwe positie plaatst. Hetzelfde geldt voor de tarieven die Trump invoert, die de Amerikaanse overheid gebruikt als tegenwicht tegen de verdediging van Europa door de huidige Amerikaanse regering. En dat doet ze krachtiger dan de Popular Party doet.

Om te kunnen concurreren, moet Sánchez zijn kiezers overtuigen van zijn management en economie.

Om Sánchez' doel te laten bereiken en bij de volgende algemene verkiezingen met rechts te laten concurreren, is het niet alleen nodig dat het aantal vermeende gevallen van corruptie relatief laag blijft, maar ook dat het bestuur van de regering niet als verzwakt wordt ervaren. Dat spel speelt zich af bij onvoorziene gebeurtenissen, zoals stroomuitval. Maar het speelt ook op andere fronten, zoals bijvoorbeeld bij de exploitatie van treinen. Een ander belangrijk punt is de manier waarop het ernstige huisvestingsprobleem wordt aangepakt.

Maar de doorslaggevende factor is de economie. Afgelopen zondag schreef Enric Juliana dat Sánchez alles tegen zich heeft behalve de BBP-maatstaf. De economische cijfers in Spanje zijn inderdaad gunstig en hoewel dit niet altijd in de portemonnee van sommige burgers tot uiting komt, biedt het de regering een buffer tegen de aanvallen van de Partido Popular .

De PP zette Felipe González af vanwege een combinatie van de uitputting van het socialistische project, corruptie en aanhoudende werkloosheid. Tegelijkertijd stuitte het burgerrechtenbeleid, zoals het homohuwelijk, tijdens de regering van Zapatero op felle tegenstand in de vorm van demonstraties. De toenmalige president verzette zich echter tegen dit alles totdat de grote financiële crisis van 2008 hem ten val bracht. In beide gevallen speelde de economie een belangrijke rol en uiteindelijk profileerde de PP zich als de partij die de vermeende rampen die de socialisten op dit gebied hadden veroorzaakt, zou oplossen. Feijóo heeft er nu echter moeite mee om dat verhaal vorm te geven, ook al beweert hij dat de werkloosheidscijfers in Spanje tot de slechtste van Europa behoren.

De PP-leider zei gisteren tegen Sánchez dat "het BBP niet kan worden gegeten", hoewel dit klonk als een impliciete erkenning dat het de economie is die de regering van zuurstof voorziet. Diezelfde dag adviseerde José María Aznar Feijóo om een ​​spannend voorstel te doen . Een manier om hem eraan te herinneren dat hij de Moncloa wel kan winnen als hij zich concentreert op het uitputten van zijn tegenstander, maar dat het niet genoeg is om een ​​succesvol project op te zetten. Deze boodschap wordt de laatste tijd door Isabel Díaz Ayuso en haar entourage nadrukkelijk verkondigd.

Zowel de PP als de PSOE vertonen dus tekenen van uitputting van ideeën, van verveling door hun eigen polariserende strategieën en van moeizaam voortgaan in afwachting van de pijnlijke eindsprint richting het doel van 2027.