Laufey is niet bang om een beetje rommelig te worden op haar nieuwe album
Jas, tanktop, jeans, sjaal, oorbellen, handtas, tashanger en plateausandalen, Fendi.
Als Laufey vanaf het podium naar haar fans kijkt, ziet ze een publiek vol "directe weerspiegelingen" van zichzelf. Ze zijn grappig; ze zijn aardig; ze sluiten vriendschap met andere fans; sommigen lijken zelfs op haar en kleden zich zoals zij. "Toen ik opgroeide, had ik er echt moeite mee een groep mensen te vinden die ik echt begreep en die mij begreep," zegt ze. "Dat ik een publiek heb opgeroepen dat precies dat is – dat maakt mijn jongere zelf gewoon heel erg blij." Laufey is zich ervan bewust dat haar fans – die van haar heten Lauvers – zich soms wat overdreven kunnen gedragen, maar, zegt ze, hoewel haar fans "in zekere zin absoluut een sekte vormen, is het een heel positieve, vrolijke en schattige sekte."
De IJslands-Chinese muzikante, geboren als Laufey Lín Jónsdóttir (uitgesproken als "la-vay" in het Engels), is afgestudeerd aan Berklee en speelt piano, gitaar, viool en cello. Ze gebruikt haar jazz- en klassieke achtergrond om een charmante draai aan popmuziek te geven. Ze heeft fans van Generatie Z aangetrokken, die fancams van haar en haar tweelingzus en creatief directeur Junia bewerken en massaal naar haar toe komen om haar te zien optreden bij het symfonieorkest. "Ik hoop altijd dat mijn muziek een toegangspoort is voor mensen om jazz te leren kennen", zegt ze.
Vorig jaar won Laufey haar eerste Grammy – Traditional Pop Vocal Album – voor Bewitched uit 2023. Maar ze kreeg ook kritiek van jazzpuristen die beweren dat haar werk niet trouw is aan het genre. "Dat kan gewoon niet verder van de waarheid liggen", zegt ze. In het begin worstelde ze met de "ondoordachte" opmerkingen, maar ze heeft geleerd verder te kijken. "Ik weet wat ik weet, en ik weet waar ik goed in ben, dus dat is genoeg voor mij", zegt ze. "Wat zijn genres uiteindelijk? Ik heb mijn hele leven geprobeerd in een soort hokje te passen. Ben ik een klassiek musicus, een jazzmusicus? Ben ik IJslands? Ben ik Chinees? Ben ik Amerikaans? Ik heb me nooit in een hokje kunnen plaatsen. Dus ik probeer me daar van te distantiëren. Ik vind dat nogal ouderwets."
Haar fans hebben haar een gevoel van verbondenheid gegeven. "Het enige wat ik zie is een gemeenschap van mensen die ik graag had gehad toen ik wat jonger was," zegt ze. Velen van hen zijn net als zij Aziatisch, wat geen toeval is. "Het is een duidelijk teken dat iedereen representatie nodig heeft. We zien onszelf graag weerspiegeld in de artiesten waar we tegenop kijken." Nu zorgt Laufey ervoor dat de volgende generatie artiesten zich ook thuis voelt. Vorige maand lanceerde ze The Laufey Foundation , die subsidies verstrekt aan jeugdorkestprogramma's over de hele wereld, zodat jonge muzikanten de middelen krijgen die ze nodig hebben om te floreren.
Laufey's volgende album, A Matter of Time , dat op 22 augustus uitkomt, is een conceptalbum over "een jonge vrouw die uit elkaar valt". Het verkent haar rommeligere kant, een kant die verborgen zit achter de geplooide Rodarte-jurken en Sandy Liang-strikken. Dat is duidelijk te horen in haar romantische leadsingle "Silver Lining", waarin ze zingt: "When you go to hell, I'll go there with you, too", en in het recentere "Tough Luck", waarin ze een loser ex-vriendje afkraakt met engelachtige vocalen en een climaxbrug.
Er zullen nog steeds jazz- en klassieke elementen te horen zijn, maar met een grotere 'popklank' en een 'extraverter' gevoel. Na een jeugd waarin ze klassieke muziek voor 'oude mensen' speelde, was Laufey verrast om in concertzalen te spelen en jonge stemmen terug te horen zingen. Nu wil ze het verdienen: "Ik wil muziek maken die het waard is om mee te zingen."
Wat kunnen we van je volgende album verwachten?Ik zeg dit bij elk album, maar het is heel eerlijk. Ik heb het gevoel dat mijn vorige albums zoiets waren van: "La la la, ik ben nog nooit verliefd geweest." Heel zweverig. Met dit album heb ik veel meer van het leven ervaren. Ik denk dat we allemaal een heel mooie versie van onszelf aan de wereld laten zien. Dat begint daar, en dan graaft het verder en laat het de duistere gedachten en dingen zien die in een vrouw schuilen... Het gaat over die constante strijd om de buitenkant mooi en de binnenkant georganiseerd te houden.
Naarmate ik succesvoller werd, besefte ik pas echt dat ik een rolmodel ben voor anderen, vooral voor jonge vrouwen. Ik wil geen enkele jonge vrouw voor de gek houden door haar te laten denken dat alles perfect is.
Vrouwen maken natuurlijk elk jaar geweldige muziek, maar het afgelopen jaar voelde als een bijzonder moment waarop ze de mainstream echt domineerden. Hoe voelde dat voor jou?Ik vind het gewoon een fantastische tijd om een vrouw te zijn in de muziek. Vrouwen domineren niet alleen, maar domineren ook in elk klein hoekje van de muziek. Iedereen is zo anders. Doechii maakt compleet andere muziek dan Sabrina Carpenter. En Sabrina, Chappell Roan en Charli xcx zijn popprinsessen, maar op zo'n compleet andere manier. Dat is echt heel mooi, en het laat zien hoe open het moderne publiek staat voor verschillende soorten muziek. Ik denk dat vrouwen veelzijdiger zijn dan we denken. Dat is wat me het afgelopen jaar het meest is opgevallen... Hoewel ik zo blij ben met de vooruitgang die vrouwen in de muziek hebben geboekt en hoezeer ze een voortrekkersrol hebben gespeeld in het aanjagen van cultuur, is er nog een lange weg te gaan als het gaat om vrouwen op de achtergrond.
Waarom is het belangrijk om vrouwelijke songwriters en producers te steunen?Je ziet echt de magie die ontstaat als een vrouw samen met een vrouw schrijft, omdat er een bepaalde mate van eerlijkheid in zit. Een man zou nooit in mijn hoofd kunnen kruipen, nooit begrijpen wat ik doormaak. Dat is een van de belangrijkste redenen waarom vrouwelijke producers en schrijvers in de schijnwerpers moeten staan, want niemand begrijpt de vrouwelijke ervaring zo goed als een vrouw.
Wat vindt u ervan dat u “het jazzicoon van Generatie Z” wordt genoemd?Het is raar, want ik zie mezelf niet echt als één genre. Ik denk dat ik, toen ik begon, iets nodig had om mensen te vertellen. Ik ben een gediplomeerde jazzzangeres, en toen ik jonger was, voordat ik muziek begon te schrijven, zong ik alleen jazzmuziek. Ik begon mijn carrière met het zingen van jazzstandards op TikTok, dus ik snapte wel waarom mensen dat zo graag zouden zeggen. Maar naarmate ik gegroeid ben als songwriter en muzikant, is het zoveel meer dan dat.
“Er zou nooit een man in mijn hoofd kunnen komen, die nooit zou begrijpen wat ik doormaak.”
Mijn wortels zullen altijd in de jazz liggen. Het heeft alles wat ik nu doe beïnvloed. Er staan absoluut nummers op mijn albums die jazznummers zijn, en er zijn er ook die dat niet zijn. Het is echt moeilijk om te generaliseren. Ik bedoel, er zijn zoveel ongelooflijke jazzzangers, vandaag de dag en in het verleden, die meer jazz spelen, standards zingen en meer improviseren. Ik zou ze nooit willen afdoen door te zeggen dat ik, zeg maar, "een Gen Z jazzicoon" ben.
Bovenkant: Prabal Gurung. Oorbellen, manchet: Alexis Bittar. Handschoenen: Sermoneta.
Ik was al dol op dat album voordat het Album van het Jaar werd. Ik vind haar een geweldig voorbeeld van een genre-overschrijdende artiest. Ik vond alles wat ze erover zei geweldig. Ik voelde me er zeker mee verbonden.
Het is altijd een kwestie van balanceren. Ik ben opgevoed als klassiek musicus en ik wil klassieke muziek ook op een bepaalde manier bewaren. Het is als een vaas die in een museum bewaard moet worden, en we bestuderen hem om er nieuwe kunst van te maken. Het is altijd een verwarrend gesprek, omdat ik nooit iets wil afdoen aan de kunst die er is geweest en die is ontstaan, vaak uit lijden of ervaringen die ik nooit zal begrijpen. Het is iets wat ik ook nooit wil negeren.
Hoe ga je om met kritiek? Heb je daar ooit moeite mee gehad?Ik heb er nu mee leren omgaan. Toen ik voor het eerst recensies kreeg, deed het zeker pijn, want ik ben mijn hele leven een goede student geweest. Ik ben geen rebel; ik luister naar mijn docenten en ik hecht echt waarde aan wat legendes in elke sector en wat professoren zeggen.
En dus voelde het absoluut eng om kritiek te krijgen. Niet eens kritiek – gewoon slecht onderbouwde reacties en artikelen over mij. Ik heb geleerd om me er nu minder druk om te maken. In het begin dacht ik: "O nee, wat bedoelen ze?" Maar ik denk niet dat er ook maar één belangrijke artiest ter wereld is die geen tegenreactie heeft gekregen. Niemand is ergens gekomen door te kopiëren wat anderen eerder deden. Je moet altijd iets nieuws doen, en daar komt altijd wel iets op terug.
Hoe zou je jouw fanbase omschrijven?Het zijn echt de grappigste mensen die ik ken. Ze zijn zo aardig. Toen ik opgroeide, had ik er echt moeite mee om een groep mensen te vinden die ik echt begreep en die mij begrepen – of dat nu mensen waren met een gemengde culturele achtergrond of met gemengde interesses die verder gingen dan voetbal of lezen. Dat ik een publiek heb weten te werven dat precies dat is – maakt mijn jongere zelf gewoon heel erg blij.
In fandoms heerst er een stereotype van gek fangedrag en sekteachtig gedrag. En hoewel ze [ lacht ] zeker, in zekere zin, een sekte zijn, is het een heel, heel positieve, vrolijke, schattige sekte. Heel gezond. Ik zie of ervaar heel, heel zelden toxisch gedrag. Het lijkt heel vriendschappelijk. Ik heb zoveel verhalen gehoord over fans die vriendschap sluiten tijdens concerten. Dat is het mooiste aan muzikant zijn.
Ze lijken op mij. Ik kijk het publiek in en zie alleen maar directe weerspiegelingen van mezelf. Ik had nooit gedacht dat ik ooit zo'n groot publiek van Wespen zou kunnen verzamelen. Ik wist niet dat dat mogelijk was, maar op de een of andere manier is het toch zo.
Ze kleden zich ook zoals ik. Oh mijn god, als het kleine meisjes zijn, zijn ze zo schattig. Ik voel zo'n immense vreugde, maar ook een diep begrip van wie ik voor hen ben en hoe ik me moet gedragen. Dat helpt me echt overal doorheen.
Je zei dat je veel Aziatische fans hebt. Was er ooit iemand naar wie je ook opkeek? Was er een Chinese gemeenschap in IJsland?Nee, want tegen wie zou ik in godsnaam opkijken? Er was niemand. Ik bedoel, mijn moeder.
Ik ben opgegroeid met veel Chinese cultuur en Chinese vrouwen, Chinese muzikanten – maar dan klassieke muzikanten. Dat was altijd een deel van mijn jeugd, want mijn moeder is violiste en mijn grootvader was ook violiste, en al mijn moeders vrienden waren Chinese violisten. Ik was altijd dol op popmuziek; ik dacht alleen dat ik het niet zou redden. Ik herinner me nog heel goed dat die meisjes zich voor Halloween verkleedden als Hannah Montana en dat ik dacht: "Oh, dat kan ik niet, want ik heb donker haar." Het is zo simpel als kind. Je kijkt naar iemand en denkt: "Dit is geen weerspiegeling van wie ik ben. Ik vind het geweldig, maar ik kan niet diegene zijn met Halloween."
"Toen ik opgroeide, had ik geen Aziatische gemeenschap. Nu heb ik die wel, en dat is te horen via mijn muziek."
Ik denk steeds meer aan dat moment naarmate ik ouder word en verder in deze carrière kom, omdat ik denk: "Dat is het. Dat is de representatie die ertoe doet." Ik geloofde dat ik klassiek musicus kon worden, omdat ik zoveel oudere vrouwen zag die dat deden, die op mij leken en een vergelijkbare achtergrond hadden. Maar ik zag geen enkele vrouw in de popmuziek. Niemand was cool, niemand die het podium opstapte in een leuke outfit die ik mocht proberen na te doen, of naar wiens teksten ik echt kon luisteren en die me aanspraken, want niemand schreef over die ervaringen... Ik schrijf veel over de ervaring om het enige Aziatische meisje in mijn klas te zijn, in mijn jaar, in IJsland, en me echt vreemd te voelen. Die druk om perfect te zijn, ik denk dat dat iets is dat Aziatische kinderen, en vooral Aziatische Amerikanen, zwaar op de proef stelt. Mijn muziek gaat vooral over dat geduw en getrek van het goede doen, maar het verkeerde voelen. Maar ik denk echt dat het zo simpel is als: "Oh, hé, ik vier ook Chinees Nieuwjaar." Of: “Oh, ik ben opgegroeid met de gewoonte om stinkende dumplings mee naar school te nemen.”
Ik had als kind geen Aziatische gemeenschap zoals deze, en nu wel, en dat is te danken aan mijn muziek. Dat is nog een reden waarom ik zo graag in LA woon en zo graag in de VS woon. Ik mag Aziatisch zijn.
Wat zijn, als je vooruitkijkt, je grootste carrièredoelen?Weet je wat mijn grootste doel is? Gewoon extreem tevreden zijn met mijn muziek. Niet dat ik dat niet ben. Dat klinkt alsof ik dat niet ben, maar ik wil nooit elke keer dat ik muziek uitbreng iets najagen dat steeds groter en groter en groter wordt... Ik heb de Grammy gewonnen, ik ben naar het Met Gala geweest, ik heb op grote podia gespeeld, ik heb contact kunnen maken met mijn publiek. Ik denk dat het hebberig zou zijn om meer te vragen. Ik wil gewoon tevreden zijn met mijn muzikant-zijn en van mijn muziek houden.
Haar door Lacy Redway voor Tresemm é; make-up door Alexandra French bij Forward Artists; manicure door Ginger Lopez bij Opus Beauty; geproduceerd door Petty Cash Production.
Een versie van dit verhaal verscheen in de uitgave van mei 2025 van ELLE.
elle
