Curatoren

De blikken die de wereld doorboren en ons laten zien wat er aan de andere kant ligt, zijn de blikken die het meest belangrijk zijn. Meteen nadat ik de fototentoonstelling Miradas que cruzadas (Miradas que cruzadas) (Kruisende uitzichten) in het Spaanse paviljoen op de boekenbeurs van Bogotá had bezocht, met een selectie artistieke en politieke projecten over geweld in Equatoriaal-Guinea, Baskenland en Colombia, vloog ik naar Menorca om de Trobades Camus (Camusbijeenkomsten) bij te wonen. Het verbaasde mij niet dat ze allemaal door dezelfde curator, Sandra Maunac, werden gecoördineerd. Want vanaf de openingslezing van Leila Guerriero in de galerie Hauser & Wirth, gelegen op een eiland in de haven van Mahón, tot de sluitingsceremonie door fotografe Cristina de Middel, met interventies van de Franse cartoonist Patrick Chappatte, de Nigeriaanse romanschrijver Ben Okri en de Egyptische beeldend kunstenaar Mohamed Mahdy, heerste er dezelfde overtuiging dat kunst alleen zin heeft als zij de opeenvolgende oppervlakken van de werkelijkheid doorboort om ons te onthullen en te onthullen.

Maunac is een van de vele curatoren die ons verrijken met hun internationale ervaringen. Blanca de la Torre was curator van de Helsinki Art Biënnale voordat ze directeur werd van het IVAM. Chus Martínez regisseert de Biënnale voor Grafische Kunsten in Ljubljana en vertolkt opnieuw een rol in een roman van Enrique Vila-Matas (“Zo is het, Chus, soms vertelt hij je wat je het minst verwacht,” lezen we in Canon de cámara oscura – Seix Barral). Dit zijn slechts enkele namen uit de duizenden professionals die agenda's en voorstellen verzinnen, van het Ministerie van Cultuur en bankenstichtingen tot boekwinkels en culturele centra in de buurt, van de stratosfeer tot de loopgraven. Het uiteindelijke doel is het cultiveren van verwantschappen; onderhandelen met de mainstream , en kritiek en schoonheid zoveel mogelijk aanmoedigen; dat we ons minder alleen voelen.

Kunst is geen ‘ruimte voor oplossingen, maar voor conflicten’, betoogt curator David G. Torres

Om dit panorama en zichzelf te begrijpen, heeft kunstcriticus, hoogleraar en curator David G. Torres een fantastisch labyrint van verhalen, anekdotes en ideeën over de kunst van het genezen geschreven: The Mirror Eye. Auteurschap: van collage tot curatorschap van tentoonstellingen (Anagrama). Zijn stelling is dat aan het begin van elk relevant project een reeks mislukkingen plaatsvindt, omdat kunst niet "een ruimte van oplossingen maar van conflicten" is, waarin niet de realiteit wordt gerepresenteerd, maar betekenissen worden uitgewerkt. Hij beroept zich herhaaldelijk op Marcel Duchamp als de architect van de operatie waarin wij nog steeds creëren en hercreëren. Sindsdien, en misschien zelfs eerder, is het overgrote deel van de kunstenaars curator geweest, zowel voor zichzelf als voor anderen. Het moment van ontstaan ​​zou echter nog eerder kunnen liggen: de samenwerking tussen Picasso en Braque die leidde tot het synthetisch kubisme, dat wil zeggen tot de deur die de weg opent naar readymade- en popart. David G. Torres gebruikt een prachtige metafoor om over die plek te praten: Brokeback Mountain, waar “we beter denken omdat we vergezeld worden.”