Claudia Piñeiro onderzocht de sociale en politieke achtergrond van haar nieuwe roman, "La muerte ajena" (De dood van een ander).

De oudere heer, gekleed in een wijnrood fluwelen pak, bleef staan ​​voor het podium van de culturele ruimte Clarín/Ñ en staarde aandachtig naar de schrijfster Claudia Piñeiro , die op dat moment, op de eerste middag, werd geïnterviewd door literatuurcriticus Alejandra Rodríguez Ballester over haar nieuwe roman, La muerte ajena (Alfaguara) op de 49e Internationale Boekenbeurs van Buenos Aires . “Meneer, wilt u daarheen rennen zodat u niet middenin vast komt te zitten?” de auteur hem had uitgenodigd. En toen de man eindelijk naar voren kwam en de ruimte vrijmaakte, voegde ze eraan toe: "Het spijt me, maar ik kon je niet zien toen ik aan het praten was, en dat voelde ongemakkelijk . En ik was bang ." Welkom in de wereld van Claudia Piñeiro.

De auteur die twintig jaar geleden de Clarín Novela-prijs won met Las viudas de los jueves (Alfaguara), herbekeek dat verhaal en de enorme impact ervan in het heden: "Soms vertelt een roman iets waar mensen op wachten om verteld te worden . De roman eindigt in december 2001, maar het verhaal neemt een reis door de jaren negentig en enkele gebeurtenissen die voorspelden dat het zo zou eindigen . En onderweg herinner ik me dat ik door de hoofdstukken heen bepaalde gebeurtenissen koos die niet economisch van aard waren en die verwezen naar andere factoren die het waard waren om te bespreken, en die, in het geval van de jaren negentig, heel duidelijk waren," legde ze uit.

Zo is er in The Widows of Thursdays sprake van een journalist die in Pinamar wordt vermoord of een wapenfabriek die ontploft. "Het was niet het economische aspect, maar er waren gebeurtenissen die ons hadden kunnen waarschuwen dat dit slecht zou aflopen. En ik denk dat er ook een parallel is met het heden, want we zeggen meteen: 'O, nou ja, de inflatie is onder controle', en daar zouden we blij mee moeten zijn. Maar er zijn andere dingen die we zien en minimaliseren in het licht van die economische prestatie."

Piñeiro zei dat hij normaal gesproken zijn eigen boeken niet herleest, maar in het geval van Las viudas de los jueves deed hij dat wel dankzij de adaptatie aan de serie die in Mexico werd gemaakt: " Ik viel op hoeveel overeenkomsten er zijn tussen sommige gebeurtenissen in deze roman van 20 jaar geleden en situaties die ik vandaag de dag zie."

Over haar nieuwe boek, Una muerte ajena (De dood van een ander ), legde ze uit dat het idee, zoals zo vaak gebeurt, geboren werd met een beeld: "Dat triggerende beeld blijft in mijn hoofd hangen, ik begin na te denken over wie deze personages zijn, hoe ze zijn ontstaan, waar ze naartoe gaan. En van daaruit ontstaat het verhaal," zei ze. "Het lijkt me dat het triggerende beeld van deze roman, dat veel te maken heeft met de cover, die een vrouw afbeeldt die in het niets valt, verband houdt met een waargebeurd verhaal dat zich onlangs in Buenos Aires heeft voorgedaan met een Braziliaans meisje dat uit een raam in Recoleta viel, en met het gevoel dat het niet de eerste keer is dat in Argentinië een vrouw uit een raam valt. Het leek me iets dat de moeite waard was om te onderzoeken ."

Eén van de personages in de roman is een chique seksuele escort , en daarom gaat het boek ook over prostitutie. Rodríguez Ballester vroeg de schrijfster wat haar standpunt was over het debat dat deze kwestie binnen het feminisme teweegbrengt: " Het debat gaat tussen abolitionistische groeperingen en niet-abolitionistische groeperingen", legde ze uit. Abolitionisten pleiten voor een einde aan prostitutie omdat ze begrijpen dat er vrouwenhandel achter zit. En niet-abolitionisten zeggen nee, dat er niet altijd vrouwenhandel is, omdat de sekswerker iemand kan zijn die ervoor kiest om in die sector te werken in plaats van in iets anders. In die zin denk ik dat het een open debat is, en het is ook een ongemakkelijk debat voor het feminisme . De hoofdpersoon van de roman, een journaliste, stelt deze vragen en lost ze niet op," benadrukte ze.

Piñeiro vertelde dat ze, net als haar personage, in dezelfde situatie zit: " Ik vind het moeilijk om die vragen te begrijpen . Ik begrijp dat het misschien geen vrije beslissing is, maar het is waarschijnlijk ook geen vrije beslissing om de toiletten van station Retiro schoon te maken. Het is wat iemand kan doen, en het enige wat deze banen onwaardig maakt, is het seksuele aspect, terwijl er in werkelijkheid zeer onwaardige banen zijn die niet onder die microscoop worden gelegd ."

Juliana, het personage dat de schrijver heeft gecreëerd, is een escort en ze besluit dat deze baan beter is dan alle andere. "Ze betreedt die wereld op een volkomen naïeve en toevallige manier, beginnend met een ruzie met haar ouders", antwoordde Rodríguez Ballester, voordat hij hem vroeg naar de generatiekenmerken van het meisje dat voor deze roman werd bedacht .

"Na de pandemie lijkt de toekomst erg onzeker . Een tiener die moet nadenken over een carrière, die zich afvraagt ​​hoe het eruit zal zien, hoe hij aan een baan komt, hoe die baan hem in staat stelt te sparen voor een huis, ziet dat als iets moeilijks. En voor onze generatie ging dat sneller; we konden tenminste een huis kopen. Tegenwoordig is dat niet zo makkelijk. Dus ik denk dat er bepaalde activiteiten zijn ontstaan ​​waar jongeren zich op richten. Voor jongens zijn dat cryptovaluta of online gokken. En voor meisjes is dat dit soort escortwerk, oftewel Only Fans ," lichtte ze toe.

Piñeiro stelde dat de wereld is veranderd, "en dat biedt hen geen manier van werken waarmee ze het pad kunnen volgen dat wij hebben gevolgd. Het is een andere realiteit. En we moeten begrijpen wat er door hun hoofd gaat. Ik begrijp de wanhoop die gepaard gaat met een onzekere toekomst", voegde hij eraan toe.

De dood van een ander is een uitdagende roman, omdat er verschillende versies zijn van wat er gebeurde met de jonge vrouw die in het niets viel . "De roman heeft meerdere perspectieven. Ik heb vaak met verschillende perspectieven gewerkt, maar in de vorige romans bekeek iedereen dezelfde realiteit vanuit zijn eigen perspectief; met andere woorden, de realiteit was hetzelfde. In De dood van een ander staat de realiteit ter discussie", legde hij uit.

Piñeiro legt uit dat je tijdens het lezen niet weet welke verteller je kunt vertrouwen . "En dat heeft ook te maken met de huidige wereldsituatie, waarin we zelf met verschillende versies van iets wat gebeurt worden geconfronteerd, en we weten niet welke waar is. We moeten het verhaal opbouwen, maar met veel hard werken ," benadrukte hij.

Preview 💥 @claudiapineiro pakt op gedurfde wijze een huiveringwekkend actueel onderwerp aan en legt door middel van fictie een van de donkerste, meest intieme en oudste banden bloot: die tussen VIP-prostitutie en de machthebbers.

📌 Vanaf 1 mei. pic.twitter.com/0ZSUqkL1rz

— Penguin Argentina (@penguinlibrosar) 24 april 2025

Tegen het einde van het interview verwees de schrijfster naar de zogenaamde culturele strijd die, zo zegt ze, door president Javier Milei wordt gevoerd: " Het lijkt mij dat degenen die moeten reageren, degenen zijn die de regering steunen en het oprecht oneens zijn met de bewering van de president dat journalisten gehaat moeten worden ," zei ze.

En hij vervolgde: "Ik vraag me af of al die mensen het ermee eens zijn dat hij voortdurend vrouwelijke journalisten en een paar mannelijke journalisten bij naam aanvalt. Zijn ze het ermee eens dat hij drie journalisten heeft veroordeeld? Vinden jullie het niet ernstig dat dit gebeurt? Of is de daling van de inflatie genoeg om al die andere problemen weg te vagen? Ik vind het goed dat mensen die op hem hebben gestemd, beginnen in te zien dat er bepaalde dingen zijn die niet genegeerd kunnen worden. Je hoeft geen beledigingen te uiten om de economie te laten draaien. Je hoeft een journalist niet te kleineren om de economie te laten draaien," zei hij.