Zucman vs. Arnault: Franse politieke botsing over belastingen
Het voorstel van de jonge econoom
De jonge econoom heeft een vermogensbelasting van 2% voorgesteld, tot woede van rechts en de miljardair in de luxe mode.
Een jonge Franse econoom juicht: " Eindelijk hoor ik in Parijs mensen praten over belastingen en niet over de islam! Al maandenlang horen we niet langer alleen discussies over hoe we de kwestie van de radicale islam moeten aanpakken, maar wordt er gediscussieerd over hoe en aan wie ze belasting moeten betalen. Een wonder, jullie Italianen, zouden jullie kunnen zeggen."
Het klopt dat de steeds groter wordende kloof tussen arm en rijk het centrale thema is van het politieke debat in Frankrijk. De groeiende economische en sociale ongelijkheid is het strijdtoneel waarop politieke partijen strijden om publieke steun. Sinds december vorig jaar draait de Franse politieke crisis, veroorzaakt door de neergang van het macronisme, om de noodzaak om minstens € 40 miljard bijeen te brengen om de Franse staatsschuld te herstellen. Iedereen die een beslissing wil nemen aan de toekomstige Franse politieke tafel, kan de vraag dus niet ontlopen: wie moet die € 40 miljard betalen? "De superrijken", opperde Gabriel Zucman, een 38-jarige econoom (een leerling van Thomas Piketty ), die pleit voor een buitengewone belasting van 2% voor mensen met een vermogen van meer dan € 100 miljoen: dat zijn in totaal 1.800 belastingbetalers.
Het voorstel heeft een van die 1.800 eigenaren van activa van meer dan € 100 miljoen woedend gemaakt : Bernard Arnault, een ondernemer in luxegoederen die met zijn LVMH, het grootste Franse bedrijf, bijna twee derde van de wereldwijde luxe modemarkt in handen heeft. Hij acht Zucmans belastingvoorstel onaanvaardbaar omdat, zo zegt hij, " als extreemlinkse activist zijn pseudo-expertise in dienst stelt van een ideologie die erop gericht is de liberale economie, de enige die nog kan functioneren, te vernietigen ." Niet bepaald een aanleiding voor discussie dus. Nu de socialisten, om via de regering van Macrons fervente aanhanger Sébastien Lecornu een reddingslijn uit te werpen voor de overlevingsplannen van Macrons rechtervleugel, hebben gezegd dat ze bereid zijn de verhoging van de pensioenleeftijd uit te stellen, zonder onmiddellijk de Zucmans belasting te eisen, is de noodtoestand uitgesteld. Maar het is een kwestie van weken. Dat geld moet ergens vandaan komen.
En Raphael Glucksman, oprichter van de Place Publique -beweging (een zacht alternatief voor Mélenchons France Insoumise), neemt vlucht. Hij beweert al lang dat hij erin geslaagd is belastingrechtvaardigheid centraal te stellen in het publieke debat en iedereen te dwingen een standpunt in te nemen: "Is Lecornu tegen de Zucman-belasting? We zijn niet geobsedeerd door de naam; we kunnen andere oplossingen overwegen die in dezelfde richting gaan, namelijk reageren op de verontwaardiging van de Fransen en miljardairs dwingen mee te doen aan de belastinginspanningen. Maar ik stel de vraag hoe we onze westerse democratieën kunnen versterken tegen de achtergrond van de opmars van extreemrechts, en de sleutelfactor is werkgelegenheid. In Frankrijk stemt de arbeidersklasse massaal voor het Rassemblement National. Vervolgens mobiliseren gepensioneerden en studenten zich en slagen erin de opmars te stuiten met het succes van de verschillende republikeinse fronten, maar zo is de situatie. We zullen de populistische golf niet kunnen stoppen als we niet luisteren naar de frustratie van de arbeiders en hen niet centraal stellen in het sociaal contract."
Voorlopig is Sébastien Lecornu ontsnapt. Op 16 oktober overleefde hij de moties van wantrouwen die door de Nationale Vergadering werden aangenomen, maar zijn reddingsoperatie dankt hij aan de socialisten . Deze hulp is niet gratis, niet erg betrouwbaar op de lange termijn, en zelfs niet op de korte termijn, gezien het tijdperk van regeringen aan de kust dat begon met Macrons Élysée. Geen van beide stemmen haalde de 289 'ja' -stemmen die nodig waren om Lecornu ten val te brengen, maar de motie van Mélenchon kwam dichterbij dan verwacht. Deze kreeg 271 stemmen vóór, terwijl die van Marine Le Pens extreemrechtse Rassemblement National (RN) op 144 bleef staan. De RN steunde de motie van France Insoumise, maar links stemde niet voor die van de Le Penisten. Lecornu zit in Palazzo Mantignon met een strop om zijn nek.
l'Unità
