Moederdag extra feestelijk op het honkbalveld voor Hampshire Regional softbal-supermoeder Becky Dubay
WESTHAMPTON — Becky Dubay kon nooit lunchpakketten voor haar vier dochters inpakken zonder dat er een klacht kwam. Of het nu haar oudste dochter Josie, haar tweeling Raegan en Ryanne, of haar jongste Kalin betrof, ze lieten hun moeder altijd weten als er iets mis was met hun lunch voordat ze hen naar de basisschool stuurde.
Totdat Becky er op een dag genoeg van had. Het kwartet kwam de keuken binnen en zag dat Becky geen lunch voor hen had klaargemaakt; ze waren op zichzelf aangewezen. Wetende dat de nasleep een komisch moment zou zijn om op terug te kijken, pakte ze haar telefoon en begon met opnemen.
De video duurt volgens Becky ongeveer zeven minuten en gedurende de hele video raakten de vier meisjes in een soort van haast – ze moesten eten zoeken om mee naar school te nemen. De tweeling, die nu allebei tweedejaarsstudenten zijn aan Hampshire Regional, was toen ongeveer zes jaar oud. Kalin, nu eerstejaarsstudent aan Hampshire, was vier en Josie, die net haar eerste jaar op de universiteit had afgerond, tien.
Zoals Becky zich herinnert, stopte Ryanne een paar rauwe eieren in haar lunchbox, omdat ze wist dat eieren gezond zijn, maar niet begreep dat ze ze eerst moest koken. Raegan gooide een hele zak pepperoni in haar lunchbox, Kalin propte zoveel mogelijk fruithapjes in de hare en Josie maakte een bagel met veel te veel gelei erop. Toen Becky de camera op Josie richtte, was het vrij gemakkelijk te zien hoe vreselijk de bagel smaakte, gezien haar reactie na een proefhapje.
Moeder had haar punt duidelijk gemaakt.
"Toen dat allemaal voorbij was, vroeg ik ze: 'Denken jullie dat het makkelijk is om al het leven te combineren en dan ook nog al je lunch te moeten maken?'", herinnerde Becky zich. "En vanaf die dag, ook al waren ze nog zo jong, maakten ze altijd hun lunch klaar en dat doen ze nog steeds. Ze zetten alles klaar, en wat ze niet inpakken, nemen ze zelf mee. Ik zorg voor het eten, zij zetten het klaar en pakken het in. En ze helpen elkaar, zorgen ervoor dat ze genoeg water of snacks hebben, en ze nemen extra snacks mee voor hun vrienden. Ze doen hun best om alles goed bij te houden."
Becky zegt dat het ondanks de af en toe optredende hoofdpijn haar favoriete dagen waren en dat ze er alles aan zou doen om ze weer te kunnen beleven.
"Het was totale chaos. Het was op zijn zachtst gezegd waanzinnig, maar het was de beste tijd," zei Becky. "We hadden drie honden, mijn grootvader van boven de 80 woonde bij ons, en natuurlijk de vier kinderen. En ik heb er altijd met volle teugen van genoten."
Hoewel ze nu misschien niet meer zo veel voor haar dochters hoeft te zorgen als toen ze jonger dan 10 waren, is Becky nog steeds druk bezig met andere dingen. Nu Josie terug is van de kunstacademie in Maine en is verhuisd – waar Kalin misschien aan moet wennen, aangezien ze weer een kamer moet delen met haar oudste zus – en het softbalseizoen op de middelbare school in volle gang is, is haar agenda nog steeds even vol als altijd.
Raegan, Ryanne en Kalin zijn de sterren van het Hampshire softbalteam. Ryanne is een fenomenale werper en gooit naar Raegan, de catcher van het team. Kalin is de tweede honkman en is een echte sterspeler. Alle drie slaan ze bovenaan de Hampshire slagvolgorde en zijn ze onvervangbare spelers in Hampshire's 14-1 team dat momenteel nummer 1 staat in de meest recente MIAA Division 4 Power Rankings.
Het is niet altijd makkelijk voor Becky om naar de wedstrijden van de Raiders te gaan. Hoewel ze er nooit een mist, heeft ze vaak een slaaptekort als ze aankomt – en heeft ze heel veel koffie nodig om een wedstrijd van zeven innings door te komen. Becky werkt een nachtdienst in het Cooley Dickinson Hospital in Northampton, waar ze rond 21.00 uur thuiskomt en om 8.00 uur weer thuis is. Ze werkt zeven dagen achter elkaar, heeft dan een week vrij en herhaalt dat schema het hele jaar door. Zelfs als ze die avond moet werken, brengt ze de meiden naar en van de training en woont ze elke wedstrijd bij – samen met haar prachtige, zachtaardige hond, Duke – hoe ver de reis ook is. Rust is zeker niet haar primaire focus, en op sommige dagen misschien zelfs niet eens een bijzaak.
Moederdag aanstaande zondag is voor Becky een gelegenheid om erkenning, liefde en waardering te krijgen voor de waslijst aan offers die ze heeft moeten brengen voor haar vier dochters. Hoewel het in haar ogen elke dag voelt als Moederdag, omdat haar dochters haar er constant aan herinneren hoe belangrijk ze voor hen is.
"Ik ben de gelukkigste persoon ooit," zei Becky. "Ik heb echt de beste vier kinderen ooit. Ik ben dol op ze. Ik vind het geweldig hoe verschillend ze allemaal zijn. Ze weten hoe moeilijk het is. Ze geven me altijd het gevoel dat ik gewaardeerd word. Ze helpen met koken, schoonmaken, helpen me in het huishouden en vragen altijd of ik iets nodig heb. Ik ben zo dankbaar dat ik ze in mijn leven heb."
****
Afgelopen voorjaar had Becky het nog zwaarder. Josie volgde Smith Vocational en speelde als catcher in het softbalteam van de Vikings. Zowel Hampshire als Smith Vocational speelden meerdere keren op dezelfde dag, en het was onmogelijk voor Becky om op twee plaatsen tegelijk te spelen. Gelukkig streamden de Raiders al hun thuiswedstrijden live, zodat ze Ryanne, Raegan en Kalin op haar telefoon kon volgen terwijl ze voor Josie bij de Smith Vocational zat.
Tijdens één wedstrijd vorig seizoen verloren de Vikings met dubbele cijfers, en Josie speelde niet zo'n goede wedstrijd. Ze keek naar Becky in de hoop dat haar moeder haar zou opvrolijken. In plaats daarvan glimlachte Becky en balde haar vuist terwijl ze opkeek van haar telefoon. De eerste gedachte die bij Josie opkwam?
"'Waarom lach je daar zo en heb je zoveel plezier?'" zei Josie grinnikend.
Toen besefte ze het.
"Maar toen viel het kwartje," vervolgde Josie. "Ik herinnerde me dat mijn zussen die dag ook een wedstrijd hadden, dus ik dacht dat een van hen een homerun had geslagen of op het honk was gekomen, of dat Ryanne iemand op een belangrijk moment had uitgeschakeld. Dus ja, ik was een beetje boos dat ze glimlachte, totdat ik me realiseerde dat het waarschijnlijk kwam doordat een van mijn zussen iets goeds had gedaan."
Naast alle levenslessen en de harde liefde, zijn er talloze momenten geweest waarop Becky ervan genoot om met haar meiden te dollen – wat tegenwoordig vaak gebeurt. Alle vijf de Dubays hebben een stralende, brede glimlach die bijna nooit van hun gezicht verdwijnt als ze bij elkaar zijn. Ze zijn misschien familie, maar het voelt alsof ze een groep beste vriendinnen zijn.
Een paar jaar geleden waren Josie, Raegan, Ryanne en Kalin dol op het bouwen van forten – welk kind deed dat nou niet? Becky stormde op een dag de woonkamer binnen en zag dat bijna alle dekens in huis over elkaar heen lagen. In het fort zaten de vier meisjes, allemaal hun nagels te lakken. Het enige wat mama kon doen was lachen, en natuurlijk ook meedoen.
"We vonden het geweldig om forten te bouwen; met z'n allen," zei Josie. "Mama kwam binnen en zei dan: 'O jee, wat ben je aan het doen?' En dan trokken we dekens alle kanten op. Uiteindelijk ging ze gewoon met ons mee het fort in en lakten we allemaal elkaars nagels. Maar het was een leuk spel voor ons, gewoon kijken hoeveel dekens we konden gebruiken voordat mama erachter kwam."
****
Becky Dubay heeft nooit softbal gespeeld, of eigenlijk helemaal geen sport. Ze grapt dat ze haar softbalvaardigheden bewaarde voor haar dochters, die allemaal enorm getalenteerde speelsters zijn. Natuurlijk heeft Becky haar dochters misschien niet leren spelen, maar ze heeft gedaan – en doet dat nog steeds – wat elke goede ouder zou doen om hen te helpen hun passie te beleven.
"Ze naar de training brengen, ze naar wedstrijden brengen, ze naar wedstrijden in de zomercompetitie overal in de staat brengen, dat is wat ouders doen – ze offeren zich op voor hun kinderen," zei Brian McGan, hoofdcoach van Hampshire softbal. "Becky heeft zich dit jaar enorm ingezet. Ze heeft enorm geholpen met de eindexamendag en ze heeft ons op verschillende manieren geholpen. En haar tijd is enorm waardevol, omdat ze 's nachts werkt en overdag moet slapen. Dus alles wat ze voor dit programma doet, is een enorme steun."
Een andere enorm belangrijke reden waarom het softbalprogramma van Hampshire zo dominant is, heeft veel te maken met de jeugdclinics van de Raiders, die Becky hielp opzetten en organiseren toen haar kinderen opklom tot de 12U-softbalafdeling van Southampton.
"Ze startte het 'Raiders Camp' met de kleintjes, waar mijn team een kamp komt doen met de jeugdspelers uit de regio," zei McGan. "Het heeft de jonge kinderen enorm geholpen en het heeft mijn team geholpen om een band op te bouwen en zich te verbinden. Ik weet dat Becky daar veel aan heeft bijgedragen, en ze heeft veel geld ingezameld en andere dingen gedaan die een groot verschil voor ons maken."
En voor McGan heeft Becky drie meisjes opgevoed die een onmisbare rol spelen in zijn team. Kalin is de beste in Hampshire in hits, Raegan is de beste in dubbelspel en speelt een van de moeilijkste posities (catcher) in alle sporten, en Ryanne is de sterspeler die tegenstanders in de werpcirkel omver werpt.
"Ze zijn drie van de negen, dus wat is dat percentage?" zei McGan lachend. "Als je die drie verliest, wordt het een beetje lastig. De twee tweelingen, ze kwamen in de achtste klas, haalden een staatsfinale en speelden daar een grote rol in. KK (Kalin) kwam na hen en zij heeft dit jaar een grote rol gespeeld. Ze begon als pinch runner, maar vorig jaar maakte ze vooruitgang als slagvrouw, en dit jaar is ze enorm succesvol. Ze hebben allemaal belangrijke momenten voor ons meegemaakt."
****
Zondag belooft een leuke dag te worden voor de Dubays. Hampshire ontvangt zondagmiddag Minnechaug, een inhaalwedstrijd van vrijdag om het weer te ontlopen. Is er een geschiktere plek voor de familie Dubay om Moederdag door te brengen dan een softbalveld? Misschien niet.
Becky heeft altijd alles voor haar dochters gedaan en zal dat ook altijd blijven doen. En als het spel voorbij is, zullen Josie, Raegan, Ryanne en Kalin haar de gunst teruggeven.
"Ik ben zo trots op mama voor alles wat ze heeft bereikt," zei Josie. "Elke keer als ik een zware dag heb, of als iets niet gaat zoals ik had gehoopt, zie ik haar glimlach voor me en denk ik aan het advies dat ze me zou geven. Zij is degene die me heeft gebracht waar ik nu ben, en ik weet dat mijn broers en zussen hetzelfde zouden zeggen."
Daily Hampshire Gazette
