Willem Dafoe over Schotse whisky, de eerste ontmoeting met Robert Eggers en de gevaren van AI-filmmaken

Wat is eigenlijk een "karakteracteur"? Gelukkig hebben de filmgoden ons Willem Dafoe geschonken om die vraag te beantwoorden. De legendarische acteur, die afgelopen juli 70 werd, belichaamt die term. In een carrière van vijfenveertig jaar en meer dan 150 filmcredits, grijpt hij voortdurend naar gedurfde, excentrieke rollen – vaak in bijrollen. Hij is misschien niet de ster van een bepaalde serie, maar hij steelt die meestal wel.

"De nachtmerrie voor een acteur is om nooit met de voeten in het vuur te worden gezet", vertelt de viermaal voor een Academy Award genomineerde acteur aan Esquire. "Je moet de druk opvoeren, anders gebeurt er niets."

Het is een bekend sentiment voor fans van Islay Scotch. De whiskystijl – ontstaan ​​op een moerassig, winderig Hebridean-eiland – wordt gekenmerkt door rokerige vloeistoffen die doen denken aan kampvuren, geschroeid zeewier en smeulende as. Het is dan ook Dafoe's favoriete drankje als het om sterke drank gaat. Sterker nog, hij is dol op glaasjes Laphroaig 10, een van de meest rokerige varianten die je ooit zou kunnen inschenken. Zoals met elke sterke karakteracteur, is een klein beetje al genoeg.

"Ik drink liever kleine beetjes sterke drank; geen ijs, dank je wel", zegt hij.

Vandaag verweven Dafoe en Laphroaig die conceptuele chemie in een filmische samenwerking genaamd "The Taste". De sensuele digitale korte film benadrukt zijn kenmerkende elan en grilligheid terwijl hij worstelt met het vinden van woorden voor een werkelijk onuitsprekelijke vloeistof. Het markeert het begin van een langdurige samenwerking tussen de acteur en het 240 jaar oude Schotse merk, die mogelijk in de komende maanden zal culmineren in een gelimiteerde single malt.

Ondertussen sprak Esquire met Dafoe aan de vooravond van zijn Laphroaig-lanceringsfeest in Londen. Hij kan de vloeistof in zijn glas misschien niet volledig beschrijven, maar hij gaf wel licht op de beroemdheid met wie hij het het liefst zou willen delen, samen met aankomende projecten en de plaag van AI.

Het volgende interview is ingekort en duidelijker gemaakt.

Esquire: Durf loopt als een rode draad door je hele carrière. Wat trekt je aan in dit soort rollen?

Willem Dafoe : Dat is moeilijk te zeggen. Achteraf vergeet je eigenlijk waarom je ze deed. En bovendien, in de gevallen waarin je je stoutmoedig voelt, ben je waarschijnlijk niet zo stoutmoedig. En de gevallen waarin je je niet zo stoutmoedig voelt, zijn waarschijnlijk stoutmoedig. De ironie is dat wanneer mensen opscheppen over hun moed, ze dat waarschijnlijk niet zijn. Het moeilijkste is om te doen wanneer je weinig hebt om mee te werken. Maar wanneer je veel hebt om mee te werken en het je bedreigt, of je pusht of uitdaagt, dan is dat de plek waar ik graag zou zijn. Niet omdat ik een wilde, geweldige avonturier ben, maar ik zie dat daar de beste resultaten worden behaald; daar is meer kans om je echt te engageren.

Je hebt in je oeuvre grotendeels vervolgen vermeden, maar is er één personage dat je het liefst weer tot leven zou willen wekken?

Een paar jaar geleden was er een film genaamd Victory , gebaseerd op een roman van Joseph Conrad. Die film zou ik graag nog eens overdoen, omdat er iets in zat over de gevoeligheid en de mentaliteit van het hoofdpersonage dat ik speelde, iets waar ik te jong voor was om te begrijpen. Nu begrijp ik dingen die ik toen niet begreep, en ik zou die rol graag nog eens spelen. Het was niet zozeer een kwestie van leeftijd. Ik begreep iets fundamenteels niet: het personage heette Axel Heyst, en hij wilde echt uit de maatschappij stappen. Hij zei: "Ik ben klaar met doen." Ik voel dat niet, maar ik begrijp het wel. Toen niet.

Is het voor jou over het algemeen belangrijk om de motivaties van een personage te begrijpen als je een rol aanneemt?

Nou, je kent een personage pas als je er bent. Je hebt slechts een vermoeden van wat er van je verwacht wordt. Maar zelfs dat is niet betrouwbaar. Je moet bepaalde dingen hebben die je aanspreken, die je interesseren, zodat je dieper kunt gaan en iets kunt leren. Dat zal je boeien op een manier die je een houvast geeft. Dat wordt pas gemaakt – het wordt niet vastgelegd – tijdens het daadwerkelijke maken van de film.

De legendarische karakteracteur Willem Dafoe werkt samen met Laphroaig.

Met welke regisseur zou je op dit moment het liefst willen samenwerken?

Ik haat het om namen te noemen. Het is goede reclame, en misschien lezen ze het wel en komen ze aankloppen. Ik werk meestal met mensen met wie ik al eerder erg prettig heb samengewerkt. Er zijn veel regisseurs bij wie ik terugkom. Wat andere regisseurs betreft: elke keer dat ik een mooie film zie, maak ik een aantekening en die regisseur staat op mijn radar. Soms pas je gewoon niet in de wereld die ze creëren. Wees geduldig en je gooit soms je hoed in de ring.

Een klassiek voorbeeld: ik liep over straat in New York en zag een poster voor een korte film genaamd The Witch van Robert Eggers. Ik dacht: ik heb tijd, laat ik dit eens bekijken. Het was totaal impulsief. Ik liep de bioscoop binnen en dacht: "Wow, deze man is een filmmaker." Ik ging naar huis en vertelde het aan mijn vrouw, en de volgende dag zagen we de film opnieuw. Ik voelde me er nog sterker door. Toen belde ik mijn manager en zei: "Regel een afspraak met deze man." We ontmoetten elkaar, we konden het heel goed met elkaar vinden. En nu maak ik mijn vierde film met hem."

Bent u al lange tijd een Schotse drinker?

Ik drink niet zoveel. Ik schaam me er niet voor. Maar als ik superalcohol drink, dan is het wel whisky of misschien grappa.

Voelt u zich dieper verbonden met het land en de vloeistof?

De eerste keer dat ik naar het buitenland reisde, ging ik naar Schotland. Ik was een kind en het eerste wat ik dacht toen mijn voeten de grond raakten, was: hier voelt iets vertrouwds. Ik voel me thuis. Het land sprak me aan, en dat moet genetisch bepaald zijn, want mijn grootmoeder kwam uit Glasgow. " The Taste" verbeeldt dat soort vertrouwdheid dat je ervaart als je Laphroaig verkent. Het zijn de smaken, en hoe die samenkomen. Een van de redenen waarom ik dit deed, is omdat ze goede ideeën hadden voor deze film. Ze haalden veel uit persoonlijke details over mijn leven. Ze wilden een soort vergelijking maken met het product, waarbij ze mij als materiaal gebruikten.

Er zit zeker iets eigenzinnigs in. Een beetje als een opgefokte koortsdroom. Heeft je tijd in het theater bijgedragen aan de grilligheid en de lichamelijkheid?

Ik trad op met een klein gezelschap, waar ik opgroeide in Wisconsin, genaamd Theatre X. Later trad ik op met de Wooster Group. We maakten originele stukken, maar het waren heel fysieke stukken. Want dit was geen traditioneel theater. Er waren grote delen beweging en dans. Voor mij draait acteren om doen. En ik vind het heerlijk om dingen fysiek te doen. Dat is mijn traditie. Ik deed hier niet al te veel fysieke dingen. Maar daar woon ik.

Met welke beroemdheid of collega zou je het liefst een glaasje Laphroaig 10 willen drinken?

Dat is een lastige vraag, want er zijn mensen met wie ik dat graag zou willen doen, maar ik weet niet zeker of ze dat met mij zouden willen doen. Bijvoorbeeld Bob Dylan. Maar ik denk dat ik het graag zou willen delen met iemand met wie ik eerder aan een toneelstuk heb gewerkt: Michail Barysjnikov.

Er circuleert een gerucht op internet dat je geen mobiele telefoon hebt. Klopt dat?

Ik wou dat het waar was. Er is momenteel veel misinformatie in omloop. Ik probeer daar niet aan te denken. Een deel van de taak van een bevrijd persoon is om je niet te veel zorgen te maken over wat andere mensen van je denken. Ik zou gek kunnen worden als ik op sociale media zou gaan. Daar heb ik niets mee te maken. Maar in deze wereld zijn er nu talloze sites met mijn naam eraan verbonden en mensen denken dat ik er iets mee te maken heb. Ik heb er niets mee te maken, oké? Nu wordt het behoorlijk erg – niet om er een zeurpiet van te maken – maar nu brengen ze neptrailers uit van films die nog niet eens gemaakt zijn, met AI. Het punt met AI is dat ik er altijd 130 jaar oud door lijk. Zo gek ben ik nou ook weer niet, jongens.

De samenwerking met Dafoe werd aangekondigd met een korte film.

Het is een drukke tijd voor je. Waar zien we je de volgende keer?

Ik heb een heleboel projecten. Er is net een film uitgekomen, gebaseerd op een roman van Walter Mosley, genaamd The Man In My Basement . Ik heb een film opgenomen in Griekenland, genaamd The Birthday Party . Ik weet niet wanneer die uitkomt. Volgende week draait er een film op het New York Film Festival, genaamd Late Fame , en ik vermoed dat die vrij snel uitkomt. En toen maakte ik een film over de beklimming van de Everest, genaamd Tenzing, met een geweldige Tibetaanse acteur [Genden Phuntsok] en Tom Hiddleston. We hebben die film opgenomen in Nepal, en we hebben ook gefilmd in Nieuw-Zeeland, op het Zuidereiland, op Aoraki. We namen elke dag een helikopter naar de set. Het was een geweldig avontuur. Ik geef je een hele lijst, maar ik werk ook aan Werewolf met Robert Eggers.

En wat staat er nog meer op het programma met Laphroig? Kunnen we misschien een gezamenlijke vloeistof verwachten?

Dat gebeurt al. Een van de dingen die ze deden toen ze me dit voorstelden, was een proeverij. Samen met Sarah Dowling, de senior whiskymaker, verzamelde ze mijn opmerkingen. Er waren wel acht verschillende gradaties van rokerigheid en turf en dat soort dingen. Ze maakte aantekeningen en ik reageerde op de [verschillende uitdrukkingen]. En nu gaan ze een whisky maken die is gebaseerd op mijn smaak. Dus dat wordt speciaal. Het was een soort blinde proeverij. De ene had meer turf. De andere had meer rook. De andere had meer mineraliteit. Maar als je daar wat minder van geniet, krijg je ondertonen. En dat is wat ik waardeerde. Dus ik denk dat mijn smaak misschien aan het rijpen is. We zullen zien [waar het op uitdraait]. Want ik heb het eindproduct nog niet geproefd.