Ik negeerde maagpijn tijdens het rennen van een halve marathon... toen bleek dat het stadium 4 van darmkanker was

Terwijl Karina Ureña haar eerste halve marathon liep, had de jonge atlete voortdurend last van misselijkheid.

Maandenlang had de fitte, gezondheidsbewuste 30-jarige intensief getraind voor de race van februari 2025.

In de zes maanden ervoor dacht ze aanvankelijk aan menstruatiekrampen, maar die verergerden tot regelmatig braken en hevige pijn. Kanker was het laatste waar ze aan dacht.

Ureña uit Californië zei: 'Ik dacht dat het gewoon mijn menstruatie was. Ik at gezond, liep elke dag hard en voelde me gezonder dan ooit. Kanker stond niet eens op mijn radar.'

Vanaf augustus vorig jaar werden haar droomvakanties naar Key West, Florida , Maui, Hawaï en Mexico ingehaald door ziekte.

'Ik zat achter het stuur en moest ineens stoppen om over te geven,' zei ze. 'Ik zei tegen mezelf dat het stress, een jetlag of eten was, maar diep van binnen voelde er iets niet goed.'

In oktober 2024 gaf Ureña aan dat ze voortdurend vermoeid was en snel gewicht verloor, maar ze bleef trainen voor de 21 kilometer lange San Francisco Half.

'Ik heb vijf keer overgegeven tijdens die race,' zei ze. 'Maar ik heb hem afgemaakt. Ik wilde niet toegeven dat er iets ernstigs aan de hand was.'

Daarna ging ze naar de eerste hulp, maar de artsen beschouwden haar symptomen als een maagvirus of een hormoonprobleem. Ze schreven haar medicijnen tegen misselijkheid voor, maar die onderdrukten alleen de pijn.

Pas in februari, na nog een aantal bezoeken, bestelde haar huisarts eindelijk een scan. Daaruit bleek dat ze darmkanker in stadium vier had.

Ureña beschreef het moment als volgt: ze zag de resultaten al op haar patiëntenapp voordat haar arts terug in de kamer was.

Ze zei: 'Ik zal nooit vergeten dat ik de woorden las: een massa van 9,2 centimeter op mijn eierstok, kanker die was uitgezaaid naar mijn lever en longen. Mijn hart sloeg over.'

'Mijn moeder zat naast me, glimlachend en kletsend. Toen ik het haar vertelde, barstte ze in tranen uit. Dat moment zal ik nooit vergeten.'

Artsen vertelden haar dat de kankercellen afkomstig waren uit haar dikke darm, maar zich vervolgens hadden verspreid naar haar eierstokken, lever en longen voordat ze werden ontdekt. ​​De massa op haar eierstok was ongeveer zo groot als een kleine sinaasappel.

Ureña is een van de steeds groter wordende groep jonge, verder gezonde Amerikanen bij wie vóór hun 50e verjaardag darmkanker wordt vastgesteld.

Volgens schattingen krijgen in de VS nu jaarlijks zo'n 2600 mensen onder de 50 jaar de diagnose darmkanker. Naar verwachting zal het aantal gevallen tussen 2010 en 2030 verdubbelen, na een jaarlijkse stijging van twee procent sinds begin jaren 2000.

Artsen zijn een raadsel wat de oorzaak is, maar ze wijten het aan van alles: van de toenemende obesitascijfers en een sedentaire levensstijl tot een verstoord microbioom en gifstoffen in het milieu.

Lees meer

Maar deze redenen verklaren niet waarom gezonde, fitte mensen als Ureña door de ziekte worden getroffen.

Na haar diagnose stelden de artsen Ureña in eerste instantie een volledige hysterectomie voor, een operatie waarbij haar baarmoeder en eierstokken werden verwijderd. Ze zeiden dat dit zou voorkomen dat de kanker zich verder zou verspreiden.

Maar voor Ureña, die hoopt ooit moeder te worden, was de gedachte verpletterend. Ze zei: 'De gedachte dat ik dat deel van mezelf zou verliezen, was ondraaglijk.'

Nadat ze met haar artsen had gesproken, onderging Ureña in maart 2025 een kleinere operatie om de grootste tumor op haar rechter eierstok te verwijderen.

Tijdens de procedure verwijderden artsen ook weefsel uit haar dikke darm, wat ertoe leidde dat Ureña ook een colostoma kreeg, een zakje dat aan de buitenkant van het lichaam wordt gedragen en wordt gebruikt om ontlasting uit de darmen op te vangen.

'Het was in het begin echt een schok', zei Ureña, terwijl ze uitlegde hoe het was toen ze ontdekte dat ze een stoma had. 'Ik weet nog dat ik wakker werd en me heel anders voelde.'

'Leren leven met een stoma was een enorme aanpassing, zowel fysiek als emotioneel, maar ik begin er langzaam aan te wennen. Het is onderdeel geworden van mijn strijd, een herinnering dat ik er nog steeds ben en nog steeds aan het genezen ben', voegde ze eraan toe.

Na de operatie werd Ureña doorverwezen voor elf chemotherapierondes.

Haar behandeling is momenteel gaande en Ureña zegt dat ze nog steeds advies vraagt ​​aan artsen over de mogelijkheid om haar baarmoeder te redden.

Volgens de American Cancer Society overleeft slechts één op de tien patiënten bij wie kanker op afstand in de dikke darm is vastgesteld, of kanker die is uitgezaaid naar de lever, longen en andere delen van het lichaam, de diagnose nog vijf jaar.

Haar familie heeft al eerder met kanker te maken gehad. Bij haar vader werd in 2015 stadium 3b darmkanker vastgesteld, waarna hij de ziekte snel overwon.

Ze zei: 'Het was hartverscheurend om mijn vader dit te zien doormaken. Ik ben er emotioneel nooit helemaal overheen gekomen. Maar nu ik hem levend en gezond zie, geeft me dat de kans dat ik er ook kom.'

Ze voegde eraan toe: 'Het is vreemd. Mijn vader heeft 10 jaar geleden stadium 3 darmkanker overwonnen, en nu vecht ik tegen stadium 4.

'We hebben alle genetische tests gedaan, en het is niet erfelijk. Dat is het deel waar ik echt mijn hoofd over breken. Maar het herinnert me er ook aan dat iedereen, op elke leeftijd, dit kan krijgen.'

Ureña deelt details over haar strijd tegen kanker op haar TikTok-pagina, waar ze updates plaatst over haar behandeling, over haar gezondheid reflecteert en succesmomenten.

Een van haar grootste supporters tijdens haar strijd tegen kanker is haar moeder, zegt Ureña. Zij vergezelde haar naar elke chemotherapiesessie.

'Mijn moeder is mijn rots in de branding', zei Ureña. 'Ze weet me altijd te troosten als ik ziek ben. Ze neemt me mee de natuur in, al is het maar om even te zitten en naar de vogels te luisteren. Die momenten herinneren me eraan dat ik nog steeds mezelf ben.'

Hoewel de chemotherapie haar tol heeft geëist en vermoeidheid, misselijkheid en het leven met een stoma tot de moeilijkste aanpassingen behoren, zegt Ureña dat ze nog steeds schoonheid ziet in kleine, alledaagse dingen.

'Deze diagnose heeft mij geleerd om het rustiger aan te doen en de kleine dingen te waarderen,' zei ze.

'Ik vind het heerlijk om buiten te zitten met een kopje thee, naar de vogels te luisteren en de frisse lucht te voelen. Vroeger was ik altijd maar aan het zweten, nu laat ik mezelf gewoon ademen.'

Wat de toekomst betreft, blijft Ureña nuchter maar hoopvol.

'Ik heb geleerd wat er echt toe doet: mijn gezondheid, mijn familie en mijn goede vrienden,' zei ze.

'Ik heb mijn leven op pauze gezet, maar dat betekent niet dat ik gestopt ben met leven. Ik lach nog steeds, ik droom nog steeds en ik geloof nog steeds in genezing.'

Haar boodschap aan anderen van haar leeftijd is simpel: 'Luister naar je lichaam. Negeer geen aanhoudende pijn of veranderingen die niet normaal aanvoelen. Preventie kan je leven redden.'

'Als ik eerder naar de dokter was gegaan, was het misschien anders gelopen. Maar het enige wat ik nu kan doen is vechten, en ik geef niet op.'