Lezen. In de boekhandel: White Game

Het is ongetwijfeld omdat Richard Wagamese uit zijn eigen geschiedenis en pijnlijke persoonlijke ervaringen putte, dat deze roman zo intiem lijkt. Omdat de auteur via zijn personage, Saul Idian Horse, een eerbetoon brengt aan zijn afkomst. Voor de inheemse bevolking van Amerika, de Ojibwe, een van de grootste inheemse bevolkingsgroepen in de regio's die nu Canada vormen.

Een personage dat heeft besloten zijn verhaal te vertellen, zijn verhaal te delen, zijn reis van zijn jeugd in Noord-Ontario naar de schaatsbanen, door deze angstaanjagende kostschool waar in de jaren zeventig jonge mensen zoals hij werden geplaatst om hun Indiaanse identiteit uit te wissen... Een ware hel waar vernedering, racisme en mishandeling in zich vermengen... En waaruit de enige ontsnapping sport zal blijken te zijn.

En specifieker ijshockey. Het is inderdaad op het ijs dat Saul Indian Horse, een getalenteerde speler, zich kan uiten en een van de beste spelers van het land zal worden... Genoeg om hem een ​​beetje waardigheid terug te geven, hem een ​​nieuwe adem van vrijheid te geven en hem een ​​sprankje hoop in een wereld die al jaren niets anders dan chaos is... Zonder volledig te ontsnappen aan menselijke domheid en in het bijzonder aan de plaag die racisme is... "Hij wilde niet dat ik alleen maar een hockeyspeler was. Ik moest altijd een Indiaan zijn."

Het verhaal is poëtisch en hard, maar bovenal diep menselijk en voor hockeyfans een voorbeeld van succesvolle sportliteratuur. Wat niet per se voor de hand liggend is...

Een inspirerende en inspirerende roman, maar bovenal een noodzakelijke om het pijnlijke onderwerp van de gedwongen assimilatie van de indianen in Canada en hun moeilijke strijd om respect te verkrijgen, te begrijpen.