Het pleidooi voor het behoud van vertrouwen in rechtbanken die Trump langzaam corrumpeert
Meld u aan voor de Slatest en ontvang dagelijks de meest inzichtelijke analyses, kritiek en adviezen in uw inbox.
Vorige week hebben de Republikeinen in de Senaat Emil Bove nipt bevestigd voor een levenslange zetel in een federaal hof van beroep, ondanks de bezwaren van vrijwel iedereen die een onpartijdige rechterlijke macht nastreeft. Bove heeft vanuit zijn positie bij het ministerie van Justitie een reeks belachelijk corrupte misdaden begaan namens president Donald Trump, door de slinkse deal te smeden om aanklachten tegen burgemeester Eric Adams van New York City te laten vallen en aanklagers te ontslaan die aan de brievenbussen van 6 januari werkten. Meerdere klokkenluiders beweren dat Bove, Trumps voormalige strafrechtadvocaat, zijn staf heeft opgedragen om desnoods de rechtbanken te trotseren om immigranten zonder eerlijk proces te deporteren en dat hij tijdens zijn hoorzitting tegen het Congres heeft gelogen . Dit flagrante wangedrag was geen reden om de Republikeinen in de Senaat niet te laten gaan, omdat ze zijn benoeming haastig doorvoerden om te voorkomen dat er nog meer belastende onthullingen vóór de stemming naar buiten zouden komen.
Maar Bove zal een rechterlijke macht betreden die nog niet volledig is gedegradeerd door Trumps invloed. Er zijn nog steeds tal van moedige rechters in de lagere rechtbanken, en velen van hen hebben de afgelopen zes maanden fel gestreden tegen het machtsmisbruik van de president. Een drietal van onze beste rechters van districtsrechtbanken, en hun onverschrokken strijd voor gelijke rechtvaardigheid, is het onderwerp van Reynolds Holdings nieuwe boek Better Judgement: How Three Judges Are Bringing Justice Back to the Courts . Holding is journalist, advocaat en onderzoeker aan de Columbia Law School. In de aflevering van deze week van Amicus sprak hij met Mark Joseph Stern over wat we van deze drie rechters – Carlton Reeves, Martha Vázquez en Jed Rakoff – kunnen leren in de schaduw van Trumps poging tot transformatie van de rechtbanken. Een fragment van hun gesprek, hieronder, is bewerkt en ingekort voor de duidelijkheid.
Mark Joseph Stern: Emil Bove is een van Trumps meest corrupte handlangers. Meer dan 900 voormalige ambtenaren van het ministerie van Justitie drongen er bij de Senaat op aan hem af te wijzen, omdat zijn benoeming "onaanvaardbaar zou zijn voor iedereen die zich inzet voor de handhaving van ons geordende rechtssysteem". En toch is hij nu bevestigd als rechter. We hadden het net over drie rechters die het tegenovergestelde zijn van Bove, maar nu dienen ze samen met hem in dezelfde rechterlijke macht. Wat moeten we nu denken van de rechtbanken als geheel, wanneer deze twee ongelooflijk verschillende soorten rechters naast elkaar in het systeem dienen?
Reynolds Holding: Uiteraard moeten we ons zorgen maken. We vertrouwen erop dat een president goede mensen nomineert. En, verrassend genoeg,was er zeer recent een onderzoek door twee professoren – een van de Universiteit van Virginia, de ander van de rechtenfaculteit van New York University – die naar door Trump benoemde rechters keken en tot de conclusie kwamen dat velen zeer goed gekwalificeerd zijn. Conservatief, ja, maar eerlijk, effectief en goed gekwalificeerd, verrassend genoeg. Als we Bove, Aileen Cannon of Matthew Kacsmaryk eruit pikken, is dat zorgwekkend. Maar ik denk niet dat het zover is dat we echt elke rechter die Trump heeft genomineerd moeten veroordelen. We moeten erop vertrouwen dat het systeem goede, gekwalificeerde, eerlijke rechters oplevert. Het is duidelijk dat er een aantal zijn die dat niet zijn.
We hebben een diverse rechterlijke macht nodig. We hebben meer minderheden nodig. We hebben mensen met verschillende perspectieven nodig, die diep begrip hebben voor wat mensen doormaken. Dus ja, we zouden ons zeker zorgen moeten maken. Maar rechters hebben beperkingen, toch? Er zijn grenzen aan wat ze kunnen doen. Ze kunnen geen beleid maken en zaken aankaarten. Zaken moeten worden ingediend, aan hen worden voorgelegd. Er is veel ruimte voor interpretatie, maar er is recht en er zijn bepaalde feiten. Je moet omgaan met de feiten die voor je liggen. Je moet de wet toepassen. Als je het verkeerd hebt, staan er rechtbanken boven je die je kunnen corrigeren. Dus het is niet alsof die persoon gek kan worden. En kijk, wat is het alternatief? Ik bedoel, veel mensen zeggen: Nou, rechters zouden minder macht moeten hebben. We moeten het aan het Congres overlaten, dat veel democratischer is. Maar willen we er echt op vertrouwen dat dit Congres op welke manier dan ook effectief is?
Een van de argumenten die liberale sceptici van de rechtbanken vaak aanvoeren – en ik denk dat ik het ook heb aangevoerd – is dat de wet gewoon geen nuttig instrument is voor links, want hoeveel fantastische rechters er ook strijden voor gelijkheid, conservatieve rechters zullen de wet altijd verdraaien ten gunste van de rijken en machtigen. Ik vind die kritiek behoorlijk overtuigend, gezien de onophoudelijke verdraaiingen van de wet door dit Hooggerechtshof ten gunste van de Republikeinse Partij en haar donateurs. Maar rechters hebben niet de luxe om de wet op te geven, tenzij ze er gewoon mee stoppen. En zoals we hebben besproken, laten de drie rechters in uw boek verschillende manieren zien om vertrouwen in de wet te houden en deze zelfs als een instrument ten goede te gebruiken, zelfs als ze weten dat het Hooggerechtshof hen wellicht zal neerschieten. Hoe denkt u dat deze rechters erin slagen dat gevoel van doelgerichtheid vast te houden?
Het zit in hun aard. Het zit in hun achtergrond. Ze zetten zich in voor het idee om mensen te verheffen. Reeves en Vázquez behoorden tot die mensen. Dus ze verliezen die drang niet om te doen wat ze denken dat juist is. Rakoff is een ingewikkelde kerel, maar hij is net zo toegewijd als ieder ander om zich te verzetten tegen de oligarchie. Hoe houden ze dat standpunt vast? Deze mensen worden vaak neergeschoten. Het is echt heel bijzonder. Vázquez bleef straffen opleggen die onder de richtlijnen vielen, onder de wet voor misdadigers met vuurwapens, die een verplichte straf voor recidivisten voorschreef. Haar interpretatie van die wet leidde ertoe dat ze die niet toepaste in de zaak die voor haar lag. En haar vonnis werd steeds teruggedraaid – tot het punt dat een bepaalde zaak drie keer voor het 10e Circuit kwam, en het 10e Circuit geïrriteerd raakte en zei: Kijk, je hebt het mis. Je moet ze deze langere straf geven. Gelukkig voor haar was er een parallelle zaak aanhangig bij het Hooggerechtshof, en de rechters gingen uiteindelijk akkoord met haar interpretatie.
Dus deze mensen winnen. Ik denk dat ze zeggen: Kijk, ik kan verliezen, ik kan terugvallen, maar af en toe win ik. En ik denk dat dat inspirerend voor ze moet zijn. De overwinningen maken dat de hele onderneming werkt. Hun taak is om de wet te volgen. Maar ze zeggen: Nou, misschien als ik een beetje aandring, verandert de wet wel. En soms werkt het.
Wat denk je dat wij van die houding kunnen leren? En dan met name hun besluit om gewoon door te zetten ondanks de vele tegenslagen, omdat er misschien toch nog een overwinning of twee in het verschiet ligt?
Allereerst hebben we rechtbanken nodig, en we mogen het rechtssysteem niet zomaar negeren door te concluderen dat er rechters zijn die de wet niet volgen, of de wet in de verkeerde richting volgen. Als we de rechtbanken opgeven, ontnemen we een essentieel onderdeel van ons vermogen om Amerikanen te zijn. Laten we eens nadenken over waar rechtbanken voor dienen. We gaan naar de rechtbank om genoegdoening te zoeken als we een probleem hebben. Rechtbanken fungeren vaak als klokkenluiders en brengen problemen aan het licht die de wetgevende macht moet aanpakken. Ze nemen vaak beslissingen die mensen samenbrengen door te redeneren dat de wet op een bepaalde manier zou moeten zijn. En dit moedigt niet alleen wetgevers, maar alle mensen aan om dat standpunt te steunen.
Rechtbanken zijn zo'n beetje de enige plek waar feiten – echt bewezen feiten – aan het licht komen. Deze hele taak om de waarheid te zoeken, om de feiten boven tafel te krijgen, is erg belangrijk voor de mogelijkheid van mensen om deel te nemen aan onze democratie. Dus ik denk dat de boodschap is: geef de rechtbanken niet op en vergeet dat niet, zelfs niet wanneer rechters hun werk niet doen op een manier waar je het mee eens bent. Ze vormen een essentieel onderdeel van onze democratie – het zoeken naar gerechtigheid en genoegdoening wanneer je echt onrecht is aangedaan, wanneer je burgerrechten zijn geschonden, wanneer je slachtoffer bent geworden van een misdrijf. Rechtbanken spelen nog steeds een zeer belangrijke rol, en dat mogen we niet vergeten.
Meld u aan voor de avondnieuwsbrief van Slate.
