Robert De Niro, Off the Beaten Track: 5 films waarin je de acteur opnieuw ontdekt

Een curiositeit. Deze opdrachtfilm en Elia Kazans laatste regie-inspanning is de bewerking door toneelschrijver Harold Pinter van de onvoltooide roman The Last Tycoon van Francis Scott Fitzgerald. Het is geïnspireerd op het echte leven van Irving Thalberg, de belichaming van de visionaire producent en schepper van de gouden eeuw van Hollywood. Robert De Niro speelde net in Taxi Driver toen hij veranderde in een autoritair en gekweld magnaatpersonage.

De film markeert daarmee de overdracht van het stokje tussen het oude en het nieuwe Hollywood, met een cast waarin naast De Niro en Jack Nicholson ook de generatie wordt vertegenwoordigd door Robert Mitchum, Tony Curtis en Jeanne Moreau. Een geweldige klassieker met een duistere sfeer, aangewakkerd door de morbide passie van de producer, Monroe Stahr, voor een jong meisje, het evenbeeld van zijn overleden vrouw, die hem afwijst.

In de lange en productieve samenwerking tussen Robert De Niro en Martin Scorsese is deze film de meest atypische en ongetwijfeld grootste commerciële mislukking die de regisseur ooit heeft gekend. Toch is deze zwarte komedie, gemaakt vlak na Raging Bull en gebaseerd op een script van De Niro, meer waard dan de vergetelheid waarin deze film terechtkwam.

Ten eerste omdat het een scherpe satire is op de drang naar media-aandacht in de jaren 80, en dat is vandaag de dag nog steeds geen moment verouderd. Ten tweede omdat Jerry Lewis in de film te zien is als tv-ster, aanbeden door een horde hysterische fans. En last but not least vanwege De Niro's ongelooflijke optreden als een zielige loser die verandert in een kwaadaardige psychopaat om zijn kwartiertje roem te krijgen.

De acteur verscheen twee keer achter de camera. De eerste verfilming was in 1993 van een toneelstuk geschreven door zijn vriend Chazz Palminteri. Daarin vertelt hij over zijn jeugd als Italiaans-Amerikaanse jongen, die verscheurd werd door zijn fascinatie voor het criminele leven en zijn respect voor zijn vader, een bescheiden buschauffeur. Palminteri vertolkt tevens de rol van de schurk Sonny, die de jonge Calogero onder zijn hoede neemt en hem bevrijdt van de invloed van zijn vader, Lorenzo, gespeeld door De Niro zelf.

De film is romantisch van opzet en speelt zich af in de Bronx van de jaren vijftig. De film ontleent evenveel aan Once Upon a Time in America van Sergio Leone als aan de wereld van Scorsese. In deze film, opgedragen aan zijn vader, roept De Niro herinneringen op uit zijn eigen jeugd.

Robert De Niro is niet alleen regisseur, maar ook producent van een aantal films waarin hij speelt. Dat is het geval in deze uitstekende satirische komedie waarin de president van de Verenigde Staten tijdens zijn herverkiezingscampagne te maken krijgt met een seksschandaal. De Amerikaanse acteur speelt een sluwe politiek adviseur die, samen met een eigenzinnige Hollywood-producent (Dustin Hoffman in topvorm), een oorlog in Albanië verzint om de aandacht van de media af te leiden.

Waarheid of leugen, het maakt niet uit: het aantrekkelijkste verhaal wint. Een profetisch scenario, want een maand na de release van de film raakte president Clinton verwikkeld in "Monicagate" en vochten de Verenigde Staten drie keer mee in militaire operaties... De werkelijkheid overtreft altijd de fictie.

Het ontbreekt Robert De Niro niet aan humor of zelfreflectie. Hij begint met het maken van komische grappen en parodieert zijn eigen maffiapersonages uit Martin Scorsese's films Goodfellas en Casino door de rol op zich te nemen van Paul Vitti, een peetvader uit de onderwereld van New York die lijdt aan paniekaanvallen! Hij gaat naar een psychiater (Billy Crystal) die deze nieuwe, lastige patiënt accepteert, zonder dat hij veel keus heeft.

Mafia Blues schuwt de clichés niet en knipoogt naar gangsterfilms. Hoewel De Niro een beetje een amateur is, is hij zeer goed geregisseerd, net als zijn maatje Billy Crystal. Dat zorgde er destijds voor dat de film een ​​verrassend succes werd. Er volgden nog meer komedies waarin De Niro zijn vroegere rollen belachelijk maakte, zoals in het tijdloze Come True. (2000).