Hoe de taal van Emmanuel Macron de realiteit vertroebelt, door Justine Augier
Gepubliceerd op , bijgewerkt op
In het kader van haar deelname aan de reeks "Les Rendez-vous d'Effractions" in Maison de la Poésie (Parijs-3) stuurt de schrijfster Justine Augier ons deze tekst over de semantiek van de president van de Republiek tijdens zijn laatste televisietoespraak.
Dit artikel is een opiniestuk, geschreven door een auteur die niet bij de krant betrokken is. Zijn standpunt komt niet overeen met de mening van de redactie.
Het is altijd een beetje lastig, maar ik probeer mezelf ertoe te dwingen, om te luisteren naar de politieke leiders als ze tegen ons praten , om naar hun taal te luisteren. Op de avond van 13 mei presenteerde Emmanuel Macron zich ruim drie uur lang als een alwetend man en garant voor de feiten: "Ik wil geen onzin horen", "ik verdedig de feiten en cijfers" , "het is de realiteit" , "het is niet waar" , "ik beloof mensen nooit iets wat niet mogelijk is".
Tegenover zijn gesprekspartners voert hij geen strijd op basis van ideeën. Hij doet er liever een beroep op terug te keren naar datgene wat a priori zichzelf niet tegenspreekt, de 'feiten' , naar datgene wat kritiek verdacht maakt, naar datgene wat zelfs eensgezindheid en de afwezigheid van een alternatief zou kunnen scheppen. Hij zwaait met documenten, tabellen en rondingen en probeert zo de aandacht af te leiden van de manier waarop hij de werkelijkheid manipuleert en omverwerpt. Hij neutraliseert daarmee zijn gesprekspartner, die te druk bezig is de aanzet tot het gesprek te herhalen.
Macron gaat terug naar het "uitleggen" van de pensioenhervorming die zijn tegenstanders maar moeilijk lijken te begrijpen, voordat hij terugkeert naar deze omkering: "Ik ben in 2022 gekozen met een pensioenhervorming, met een figuur waar veel van mijn voorgangers niet jaloers op zouden zijn." Wanneer Sophie Binet [secretaris-generaal van de CGT, r.d.] het voor de hand liggende benadrukt: "Voor u stond extreemrechts! Zelfs ik heb op u gestemd," vervolgt hij: "Er was geen sprake van een geheime kopie, heeft dat ervoor gezorgd dat ik in de eerste ronde heb verloren? Nee. Er was dus sprake van democratische validatie."
Lees ook
Recensie van “Legal Person” van Justine Augier: Lafarge’s zwarte boek
Oefeningen van dit type volgen elkaar op, niets nieuws, en dan, midden in het programma, worden er zeven minuten aan Gaza besteed, zeven minuten van de drie uur en elf minuten, gevangen tussen "Te veel normen!" en "Hoe kunnen we de drugshandel beter bestrijden?" ", zeven minuten die beginnen met de getuigenis van een arts wiens blik nog steeds doordrongen is van wat hij zag, en waarna [journalist] Gilles Bouleau deze vraag stelt: "Is wat er momenteel in Gaza gebeurt een genocide? »
Gaza? "Het is een tragedie, het is verschrikkelijk.""Het is niet aan politici om deze termen te gebruiken, dat is te zijner tijd aan historici", antwoordt Macron. Het is aan de advocaten om te proberen de feiten te karakteriseren, te straffen maar ook te voorkomen, wat "te zijner tijd" weigert te doen, drie woorden die de last van het heden onschadelijk maken, de vraag naar verantwoordelijkheid en medeplichtigheid voor onbepaalde tijd ontvluchten, het politieke ontvluchten.
Als Gilles Bouleau erop wijst dat historici, met name Israëlische, de term genocide gebruiken om de misdaden in Gaza te beschrijven, antwoordt Macron: "Het is een humanitaire tragedie en dat is onaanvaardbaar", en vervolgens zegt hij: "Het is een tragedie en dat is verschrikkelijk", en hij herhaalt het drie keer, alsof hij de ijdelheid wil compenseren van al die woorden van hetzelfde type die al zijn uitgesproken zonder dat er enige actie op is ondernomen. Hij herhaalt dit onbepaalde "het is", zonder geslacht of getal, neutraal, abstract, dat de realiteit verdoezelt en niets zegt over de misdaden en het lijden.
Lees ook
Interview : Kunnen we het over genocide hebben? De oorlog in Gaza ontcijferd door historicus Vincent Lemire en advocate Mathilde Philip-Gay
