Het is mogelijk om in één jaar 22,4 miljoen auto's van de weg te halen

Stel je voor dat 22,4 miljoen auto's een jaar lang van de weg verdwijnen. De een na de ander, verdampend van het asfalt, zonder een spoor achter te laten. Dat staat gelijk aan 96 miljoen ton minder koolstofdioxide in de atmosfeer. Op een planeet die stikt van uitputting lijken zulke cijfers misschien sciencefiction of naïef optimisme, maar dat zijn ze niet. In werkelijkheid zijn ze het concrete resultaat van iets dat, ondanks de potentie ervan, vaak onopgemerkt blijft: de enorme kracht van collectieve actie. Wanneer overheden de handen ineenslaan, de private sector zich inzet, gemeenschappen deelnemen en internationale organisaties steun bieden, worden resultaten bereikt.

Deze cijfers zijn reëel en zijn tot stand gekomendankzij het werk van het Groene Klimaatfonds, het grootste multilaterale initiatief ter financiering van emissiereductie en klimaatverandering in ontwikkelingslanden. Dit mechanisme, in het leven geroepen door het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering (UNFCCC), viert zijn tiende verjaardag, een periode waarin het de levens van bijna 250 miljoen mensen heeft verbeterd (ongeveer vijf keer de bevolking van Spanje). Het zijn veel meer dan alleen cijfers : het gaat om scholen die niet langer overstromen, velden die weer productief zijn, gezinnen die hun land niet langer hoeven te verlaten en vrouwen die leiding geven aan hun gemeenschap.

Tien jaar geleden besloot de wereld te investeren in een instrument van rechtvaardigheid en hoop dat de toezeggingen van het Klimaatakkoord van Parijs zou nakomen. Het Fonds werd opgericht met een kernidee: geen enkel land is immuun voor de klimaatcrisis, maar degenen die er het minst aan bijdragen, lijden er het meest onder. Het doel is om de klimaatcrisis het hoofd te bieden: toezeggingen omzetten in tastbare resultaten en de meest getroffen gemeenschappen ondersteunen, zodat ze zich kunnen aanpassen en floreren.

Het Groene Klimaatfonds heeft zijn “50 bij 30”-voorstel gelanceerd, dat tot doel heeft om 50 miljard dollar te mobiliseren tegen 2030.

Een pad geleid door resultaten

In de huidige context, waar de klimaatcrisis net zo snel toeneemt als de uitdagingen voor het multilateralisme, hebben Bangladesh, Paraguay en Rwanda aangetoond dat deze aanpak werkt. Niet op wonderbaarlijke wijze, maar als direct resultaat van een collectieve wil die toezeggingen ondersteunt met planning, coördinatie en middelen. Het bewijst ook dat bijdragen hieraan niet alleen een daad van klimaatrechtvaardigheid is, maar ook een slimme investering met multipliereffecten: waar veerkracht is, is ontwikkeling; waar ontwikkeling is, is vrede. Iedereen wint.

Het niet nemen van verantwoordelijkheid leidt tot onherstelbare verliezen: levens worden ingekort, kansen verloren, bossen en natuurgebieden verwoest. En niet alleen voor de bewoners van de zwaarst getroffen regio's; ook voor de hele planeet, want alles is met elkaar verbonden. Wat er in de Mekongdelta, de Amazone of de Middellandse Zee gebeurt, heeft uiteindelijk op de een of andere manier invloed op de wereldwijde stabiliteit. En de gevolgen zijn buitengewoon ernstig: sterfgevallen, verlies van bestaansmiddelen, voedselonzekerheid en democratische instabiliteit.

Het is geen toeval dat 19 van de 25 landen die het zwaarst getroffen zijn door de klimaatcrisis, ook conflictgebieden zijn. Klimaatverandering, armoede en geweld vormen een vicieuze cirkel die de vrede en mensenrechten bedreigt. De planeet kampt momenteel met het hoogste aantal conflicten sinds de Tweede Wereldoorlog, een realiteit die ons niet onverschillig kan laten. Het negeren van deze link zou niet alleen onverantwoordelijk zijn, maar ook een gevaarlijke vorm van collectieve blindheid.

De urgentie van het mogelijke

De tijd om de doelstellingen van het Klimaatakkoord van Parijs te halen wordt steeds korter, maar we hebben nog tijd . Het Groene Klimaatfonds is zich hiervan bewust en heeft daarom het initiatief "50 by 30" gelanceerd, dat tot doel heeft om tussen nu en 2030 50 miljard dollar te mobiliseren om de impact te vergroten en de crisis aan te pakken met de omvang en urgentie die zo'n cruciaal moment vereist. Deze inzet voor solidariteit en concrete actie kan het verschil maken tussen ineenstorting en hoop.

We wachten niet op de toekomst; we delen, financieren en bouwen die.

De Braziliaanse stad Belém is gastheer van de Klimaatconferentie van de Verenigde Naties. In het hart van de Amazone, de longen van ons gemeenschappelijke huis, worden wereldleiders geconfronteerd met een ongemakkelijke spiegel: de spiegel van de tijd die dringt, van de opwarming van de aarde die de 1,5 graad Celsius die in het Akkoord van Parijs is vastgelegd al heeft overschreden, van een planeet die wankelt onder overstromingen, orkanen en droogtes. Deze bijeenkomst kan niet zomaar een bijeenkomst zijn. Het moet een gelegenheid zijn om een ​​actiemodel te consolideren dat zijn effectiviteit al heeft bewezen.

Laten we het voor de hand liggende erkennen: er zijn collectieve oplossingen die werken, die erin geslaagd zijn tonnen en tonnen koolstofdioxide te verminderen, die onze Moeder Aarde beschermen en levens redden. Dit decennium heeft aangetoond dat aanpassing meetbare resultaten oplevert; het volgende decennium moet aantonen dat de wereld bereid is ze te financieren voordat ze verdwijnen. De tijd voor actie wordt kleiner, maar is nog steeds open. Op dit moment is het grijpen ervan geen optie, maar een onvermijdelijke plicht. De toekomst is niet iets om op te wachten; het is iets om te delen, te financieren, te bouwen.