Het minimumloon

We lazen een paar dagen geleden hoe het aantal geregistreerde werknemers in Spanje een historisch record bereikte van bijna 22 miljoen, terwijl het aantal werklozen daalde tot 2,4 miljoen, het laagste cijfer in de afgelopen 17 jaar. Dit kwantitatieve bewijs verklaart de moeite die het bedrijfsleven heeft om personeel te vinden dat kan inspelen op de algemene economische groei. Als de opwaartse trend zich voortzet, zullen we de komende jaren geconfronteerd worden met de noodzaak om miljoenen immigranten op te vangen en te regulariseren. Het zal niet gemakkelijk zijn om hen met een minimum aan waardigheid te huisvesten, omdat er zelfs geen huisvesting is om hen te huisvesten.

De recordwerkgelegenheidsgraad doet me denken aan de verhitte debatten die telkens weer oplaaiden toen het minimumloon onlangs werd verhoogd; een reeks verhogingen die het mogelijk maakten om het in zeven jaar tijd te laten stijgen van iets meer dan 700 euro bruto per maand naar bijna 1200 euro. Elk voorstel van de regering voor een verhoging werd beantwoord met een reactie van de academische orthodoxie, onder leiding van de Spaanse centrale bank, die beweerde dat het initiatief veel banen zou vernietigen en uiteindelijk de Spaanse economie als geheel zou schaden. Om deze bewering te onderbouwen, werden er gedegen empirische analyses aangeleverd die het directe verband tussen hogere lonen en stijgende werkloosheid zouden aantonen. De cijfers tonen echter aan dat dergelijke negatieve voorspellingen radicaal onwaar zijn.

We stellen vragen bij activiteiten die kunstmatig in stand worden gehouden door middel van precair werk.

Dit is niets nieuws, want de recente geschiedenis laat ons het steeds terugkerende falen zien van die economen die zich beperken tot het bekijken van de werkelijkheid vanuit zogenaamd empirische formuleringen, zonder andere overwegingen in overweging te nemen. Als ze in dit geval naar hen hadden geluisterd en de lonen hadden verhoogd op basis van inflatie en weinig anders, zouden de 2,5 miljoen werknemers die nu € 1.184 bruto per maand verdienen, geen € 900 hebben verdiend; een grove onrechtvaardigheid die ook de economische groei zou hebben verzwakt en de sociale vrede zou hebben bedreigd.

Tegelijkertijd, aangezien de stijgingen de werkgelegenheid niet negatief hebben beïnvloed, moeten we ons afvragen of economische activiteiten die, zonder uitzicht op verbetering, kunstmatig in stand blijven dankzij onzeker werk, wel geschikt zijn; banen die bovendien de massale toestroom van immigranten vereisen, die we veroordelen tot een leven in overbevolkte stedelijke gebieden, wat het toch al fragiele sociale evenwicht bedreigt. Zo is bijvoorbeeld, als we streven naar minder massaal en kwalitatief beter toerisme, de progressieve loonsverhoging niet alleen een kwestie van sociale rechtvaardigheid, maar ook een stimulans om degenen die geen toekomst hebben te verlaten en een aanbod te consolideren dat wordt ondersteund door goede professionals en fatsoenlijke salarissen. Dat is niet te veel gevraagd.