Parijs of Londen? Van 'coup de foudre' tot 'slow burn love': de voor- en nadelen van de twee bakens van Europa.

Parijs of Londen. "Vergelijking is alleen acceptabel in de overtreffende trap", schreef Charles Dickens in A Tale of Two Cities , dat tweesnijdende verhaal dat ons van het saaie Londen van George III naar het uitzinnige Parijs van de Franse Revolutie voerde ("Vrijheid, Gelijkheid, Broederschap... of de Dood"). De tijden zijn veranderd; ten goede of ten kwade, afhankelijk van hoe je ernaar kijkt. Feit is dat de twee hoofdsteden nog steeds verwikkeld zijn in hun eeuwenoude rivaliteit als bakens van Europa .

Parijs staat bekend als de "Lichtstad" omdat het de eerste stad was met gasstraatverlichting, een prestatie die sommigen terugvoeren tot de tijd van Lodewijk XIV, de Zonnekoning. Londen kan er prat op gaan de eerste stad te zijn geweest met een metro, in 1863, midden in de industriële bloei van het Victoriaanse tijdperk.

De snelste Eurostar doet er twee uur en 18 minuten over om onder het Engelse Kanaal door te reizen en de twee steden te verbinden, die slechts 342 kilometer van elkaar verwijderd zijn en even verschillend als dichtbij zijn . En ondanks de verschillen zijn de overeenkomsten duidelijk: de Seine en de Theems, de Eiffeltoren en de Big Ben, de Notre Dame en Westminster Abbey, het Louvre en het British Museum, Dickens en Balzac, Sherlock Holmes en commissaris Maigret, de Blitz en de bezetting, de City en La Défense...

Het vergelijken van het onvergelijkbare zou voldoende zijn voor een serie of een boek. Laten we meteen bekennen, en uit eigen ervaring, dat Parijs vaak een coup de foudre is, een verliefdheid die je ogen direct in de ogen kijkt. Londen daarentegen is meer een langzaam opkomende liefde , een liefde die zich in de loop van de tijd ontwikkelt.

Lutetia versus Londinium

Merkwaardig genoeg zijn Parijs en Londen in de loop van de geschiedenis eeuwig schatplichtig aan Rome . In de eerste eeuw voor Christus, onder het bewind van keizer Augustus, begon de bezetting van wat later Lutetia zou worden in een moerassig gebied rond de Seine, waar de Gallische stam van de Parisii zich vestigde. In de eerste eeuw werd de plattegrond van de Romeinse stad opgetrokken, ten zuiden van de rivier en langs de Cardo Maximus , met zijn forum en amfitheater. Kinderen spelen er vandaag de dag voetbal, in de Arènes de Lutèce , waar het amfitheater in 1869 tijdens renovaties werd herbouwd. Dit zijn de belangrijkste Romeinse overblijfselen in Parijs, samen met het frigidarium van de thermen van Cluny, in het hart van het Quartier Latin.

Londinium was de naam die de Romeinen gaven aan de locatie van de Keltische dorpen Llyn Din . Fragmenten van de Romeinse stadsmuur, die de omtrek beslaat van wat nu de City is, zijn nog steeds te zien in het Museum of London. De meest zichtbare overblijfselen bevinden zich op Tower Hill, naast de Tower of London. Deze Romeinse overblijfselen zullen nog eeuwenlang aan de oppervlakte blijven komen . Dit jaar werden de ruïnes van de eerste basiliek in de Romeinse stad ontdekt aan Gracechurch Street.

De rechte lijn voor de kronkelende stad

Met een duizelingwekkende sprong in de tijd bevinden we ons in 1852 , toen Napoleon III Baron Georges-Eugéne Haussman de zware taak toevertrouwde om Parijs te moderniseren. Haussman sloopte uiteindelijk 60% van de stad , sloopte duizenden gebouwen, dwong de arbeidersklasse naar de buitenwijken te verhuizen en legde brede lanen aan om de stad haar karakteristieke uniforme, burgerlijke uiterlijk te geven.

In schril contrast hiermee heeft Londen nooit een stadsplattegrond gehad en is de doolhofachtige indeling intact gebleven . In een klassieker van de Britse humor, "How to be an Alien ", stelde de Hongaarse immigrant George Miekes voor dat Londenaren straten in een zuid- of westvorm zouden blijven aanleggen om de harmonie van de stad te behouden. "Londen is ontworpen door een dronken bestuurder, daarom staan ​​er zoveel files", vertelde taxichauffeur Mark Solomon, auteur van het originele spreekwoordenboek "Black Cab Wisdom", me ooit.

Als Parijs de heiliging is van de rechte lijn van Haussmann , dan is Londen de meanderende, multicentrische stad. Dickens dwaalde er 's nachts doelloos doorheen om slapeloosheid te bestrijden, zoals hij vastlegde in zijn Nachtwandelingen. Balzac, de Parijse flâneur bij uitstek, zou hopeloos verdwaald zijn geraakt in de Britse hoofdstad.

In het plantenrijk

Carlos Magdalena (Gijón, 1972) reist al meer dan twintig jaar door Londen en blijft het ontdekken. De groene lokroep bracht hem erheen, van verre aangetrokken door het Natural History Museum "met zijn Harry Potter-sfeer", Regents Park Zoo en Kew Gardens, de meest fascinerende botanische tuin ter wereld. Zoals elke echte Spanjaard maakte hij carrière als sommelier en klom hij op in de rangen, van stagiair bij Kew tot The Messiah of Plants (red. Debate), met gastoptredens in documentaires van David Attenborough en het Officierskruis in de Orde van Isabella de Katholieke.

"Londen heeft zoveel groen als asfalt, en geen enkele grote Europese stad kan daar tegenop", benadrukt de in Gijón geboren botanicus. "Voorbij Kew ligt Richmond Park, met zijn kuddes herten, en het groene landschap strekt zich uit tot Hampton Court. Dichter bij het centrum liggen de moerassen van het London Wetland Centre, een van de meer dan twintig natuurreservaten in de stad. Zelfs de krater die ontstond door een bom die de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog lieten vallen, is omgebouwd tot een eendenvijver (Walthastow Marshes)."

Terwijl hij zich een weg baant door de prachtige waterplanten in het Waterleliehuis, tekent Carlos een denkbeeldige brug naar Giverny in Frankrijk, de thuisbasis van de beroemde tuin van Claude Monet. Hij denkt ook aan de Jardin des Plantes in Parijs, die ooit Kew Gardens evenaarde qua soorten.

Voor Carlos is muziek de andere trekpleister van Londen. Ten zuiden van de Theems "is er een merkwaardige samenloop van vegetatie en muziek", zegt hij, want Richmond is de thuisbasis van Olympic Studios. Iets noordelijker liggen de Beatles-studio's aan Abbey Road, op een steenworp afstand van Regents Park, vanwaar een kanaal naar Camden loopt, de ultieme muziekwijk, waar honderden fans het Amy Winehouse-pad volgen.

Magneet voor kunstenaars

Voor schilder Alberto Reguera (Segovia, 1961), met een atelier aan de Rue de Chabanais naast de tuinen van het Palais Royal, blijft Parijs een krachtige magneet: "Ik heb me soms afgevraagd waarom ik de stad boven New York heb gekozen. Ik zou zeggen dat het kwam door de manier waarop ik me identificeerde met de professionals en verzamelaars, maar ook door de schoonheid van de stad, die een uniek licht en charisma geeft aan alles wat je doet."

"Het geheim is dat het hedendaagse projecten uitstekend combineert met de eigen schilderkunstgeschiedenis van de stad", merkt de Segovian op, die ooit zijn objectschilderijen tentoonstelde op het Louvreplein. "Je loopt de beroemde Rue de Seine af, waar de meest gerenommeerde kunstgalerieën zich verdringen, en plotseling kom je het Delacroix Museum tegen." "Parijs vernieuwt zich voortdurend zonder de geschiedenis de rug toe te keren, en dat is een deel van de magie van deze stad", beweert hij.

Mannenstad, vrouwenstad

Enrique Rubio , hoofd van de Efe-delegaties in beide steden, arriveerde in het post-Brexit Londen en heeft een zeer merkwaardige visie op hun rivaliteit: "Londen is een mannelijke stad en Parijs de vrouwelijke tegenhanger. Ik hoorde een vriend uit Parijs dit zeggen. In Parijs is er een drang naar schoonheid in alles : in de gebouwen, in de winkels, in de flirterigheid van de mensen. Het is een zeer hedonistische stad waar je kunt genieten van de meest alledaagse geneugten: lekker eten en in goed gezelschap, wijn drinken in een bistro, slenteren door straten die monumenten zijn..."

"Ik heb me altijd dichter bij de Franse manier van leven gevoeld dan bij de Engelse," geeft hij toe. "Maar Londen heeft me uiteindelijk om andere redenen gevormd. Het is minder hedonistisch. Mensen gaan aan de slag en rennen van de ene plek naar de andere; de ​​afstanden zijn enorm, en dat beperkt en compliceert het sociale leven. Aan de ene kant is het onhandelbaar, maar je voelt de druk van de grote stad niet en je woont uiteindelijk veel in de buurt."

Post-olympisch delirium

Laten we tot slot zeggen dat Parijs deze zomer een post-olympische hectiek beleeft, met de zwevende ketel die elke avond boven de Tuilerieën opstijgt. De Champs-Élysées heeft de schijnwerpers weer eens aan Montmartre moeten overlaten, met de tweede Tour de France -beklimming over de iconische Rue Lepic.

De blijvende invloed van de Spelen wordt geëvenaard door die van de Notre-Dame , die in de eerste helft van het jaar zes miljoen bezoekers trok. De restauratie van € 700 miljoen, waaraan 2000 ambachtslieden hebben meegewerkt, heeft toeristen die gratis terugkomen, verbijsterd en teleurgesteld . De kathedraal straalt verrassend veel licht uit, in tegenstelling tot de sombere sfeer die er voorheen heerste.

Het heeft deze zomer veel geregend in Parijs, maar dat was niet naar ieders wens. Onder leiding van Anne Hidalgo heeft de stad de afgelopen tien jaar een versnelde ecologische transitie doorgemaakt . Het fietsgebruik is gestegen van 2% naar 12%, Parijzenaars hebben de aanleg van 500 tuinstraten gesteund en het concept van de "stad van 15 minuten" wordt naar vele andere steden geëxporteerd. De baden in de Seine zijn de laatste erfenis van de Andalusische burgemeester, die in maart aftreedt.

Londen beleefde in 2012 zijn eigen Olympische hoogtepunt , met Boris Johnson die aan de kabelbaan hing en de vergeten oostkust van de stad die meedeed met de tijd. Maar de voormalige burgemeester was vastbesloten om de stad vier jaar later een fatale klap toe te brengen met de Brexit.

De zomer in de Britse hoofdstad is in essentie muzikaal , met concerten in Hyde Park en festivals zoals All Points East in Victoria Park. Het grootste straatevenement was echter wederom het Notting Hill Carnival met zijn Caribisch geïnspireerde decoraties. Er zijn ook gratis musea – het British Museum, het Natural History Museum, de National Gallery, de Tate Modern – en de theaters in West End, met een nieuw record van 17,1 miljoen bezoekers.

Niets is beter om je zomer in Londen af ​​te sluiten dan een wandeling door Hampstead Heath, een stadsbos met drie zwembaden die het hele jaar door geopend zijn (voor mannen, vrouwen en gemengd). Vanaf Parliament Hill, in het hart van het park, doemt Londen op onder een wolkenpartij (iets wat het gemeen heeft met Parijs), met verre glimpen van de skyline en de piek van The Shard die de horizon markeert.