Bijna te groot voor Zwitserland – Michelle Hunziker kreeg ooit het advies om weg te vluchten van camera’s. Nu presenteert ze het ESC, 's werelds grootste muziekshow

Toen ze zich omdraaide, was Italië voorbij: in het voorjaar van 1995 riep de Italiaanse roddelpers Michelle Hunziker uit tot “Italië’s mooiste achterwerk.” Hunzikers achterwerk was overal in het land te bewonderen, zelfs tot aan de punt van zijn laarzen aan toe. Alleen gekleed in een witte kanten string, prijkte het op de reclameposters van het lingeriemerk Roberta Intimo.

De reductie tot een lichaamsdeel – voor Hunziker was dit ook een bevrijdende stap. De eerste van velen. Haar verhaal kan worden gezien als een Italiaans-Zwitsers sprookje, een succesverhaal of een verzameling koppen uit de roddelpers. Maar bovenal is het een verhaal van emancipatie.

Dit begon in een moment van frustratie. Hunziker verliet de middelbare school in Zuchwil, Solothurn, om met zijn moeder naar Bologna te verhuizen. Maar in Italië waren hun certificaten ongeldig. In plaats van helemaal opnieuw te beginnen op de middelbare school, stopte Hunziker met zijn studie, pakte de trein en vertrok naar Milaan om model te worden. Maar de jaren negentig waren het tijdperk van heel lange, heel slanke supermodellen. Hunziker, met zijn 1,71 meter lengte, werd door alle instanties afgewezen. Totdat die ene casting voor “Roberta” plaatsvond.

Op een foto uit die tijd is Hunziker te zien in badpak en hoge hakken. Ze loopt wat wankel, maar in plaats van het gebrek te verbergen, pakt ze het aan, kijkt recht in de camera en lacht. Dan vraagt ​​een stem buiten beeld waar Hunziker over droomt. "Het is belachelijk om dit te zeggen," antwoordt ze in het Italiaans, "maar ik zou graag televisieprogramma's maken."

Dertig jaar later kijkt Hunziker, inmiddels 48 jaar oud, in haar webcam alsof het een tv-camera is; ontspannen, maar wakker. Het gesprek draait natuurlijk om het Eurovisie Songfestival in Bazel, waarvan zij de presentatrice is. Op de tegels naast Hunziker zijn co-hosts Sandra Studer en Hazel Brugger te zien, evenals verschillende journalisten. Het heet een rondetafelinterview.

Op de vraag van de NZZ of het ESC politiek zou moeten zijn, schudden alle drie de presentatoren hun hoofd: "Dat mag ons niet worden afgenomen: de mogelijkheid om culturen samen te brengen", zegt Hunziker in Berner Duits. Dan schakelt ze over op het Engels: "Dat is waar het om draait, verenigd door muziek." In het Hoogduits staat verder: "Het ESC wordt gepolitiseerd, maar dat is niet zijn schuld." Naast de talen die hij demonstreert, beheerst Hunziker ook vloeiend Nederlands, Frans en uiteraard Italiaans.

Studer en Brugger zijn ook tv-professionals. Maar Hunziker, die af en toe haar benen verplaatst terwijl ze meer naar haar collega's luistert dan zelf spreekt, hanteert een ander format. Ze is niet alleen een professional, ze is een karakter. Gevormd door zichzelf, door zichzelf keer op keer uit haar achterhaalde rollen te bevrijden.

"Ik woon al meer dan dertig jaar in Italië en natuurlijk voel ik me heel Italiaans", zegt Hunziker in de webcam. «Maar de wortels blijven belangrijk. Waar je bent opgegroeid en waar je jeugd was.»

Deze jeugd werd vooral gekenmerkt door de alcoholverslaving van zijn vader. «Hij was mijn held. Een enorm gevoelig persoon. Helaas was ik ook ontzettend boos op hem. Want als hij dronk, trakteerde Dr. Jekyll hem op Mr. Hyde. "Toen vergat hij mij en alles", zei Hunziker in een interview met de Süddeutsche Zeitung in 2018. Ook het huwelijk van de ouders was hier niet tegen bestand. De moeder verhuisde met haar twee kinderen, Harold en Michelle, eerst van Bern naar Solothurn en vervolgens naar haar nieuwe partner in Bologna.

Vele jaren later, in een interview met SRF over haar scheiding van haar tweede echtgenoot, Tomaso Trussardi, met wie ze twee dochters heeft, zei Hunziker: "Alle liefde moet gericht zijn op de kinderen. Zodat zij niet meemaken wat ik heb meegemaakt." Want: “Het ergste geweld dat je een kind kunt aandoen, is de andere ouder in een kwaad daglicht stellen.”

In 1993 waren 200.000 Italiaanse lires ongeveer 150 frank waard. Dat is hoeveel geld Hunziker op zak had toen ze in de trein naar Milaan stapte. Onderweg nam ze haar eerste rol op zich; dat van het meisje met de moeilijke jeugd.

Voor Hunziker ging het jaar 1996 als een bliksemschicht voorbij. Ze ontmoette Eros Ramazzotti in een discotheek in Milaan. Hij, een van de grootste popsterren van Europa, droeg het nummer "Più bella cosa" aan haar op, die net 19 was geworden. Ze verscheen in de bijbehorende videoclip, presenteerde haar eerste televisieshow, raakte zwanger en beviel datzelfde jaar van een dochter.

Twee jaar later vond de bruiloft plaats. En er werd herhaaldelijk gezegd dat Hunziker haar hele carrière te danken had aan het feit dat ze mevrouw Ramazzotti was. Een Duitse krant vroeg haar een paar jaar geleden of dit haar stoorde. "Nee. Wat moeten mensen anders denken als je op je negentiende met een popster trouwt? Natuurlijk trok dat de aandacht," antwoordde Hunziker.

Als roddels haar beïnvloedden, dan was het om dat aan iedereen te laten zien en zo haar eigen carrière op te bouwen. Het huwelijk hield geen stand, maar het succes wel.

Begin twintig presenteerde Hunziker “Scherzi a parte”, het Italiaanse equivalent van “The Hidden Camera.” De co-host had iets bedacht voor de intro: Hunziker zou in een avondjurk de trap afkomen naar het podium van de studio, haar rok uittrekken en haar lichaam in bikini onthullen.

Dit waren de gouden jaren van Berlusconi's televisie, die draaide om macho mannen in pakken en schaars geklede schoonheden. Hunziker liet zich dus uitkleden, maar maakte de hele show door de ene macho-grap na de andere, totdat de co-host nauwelijks nog wist hoe hij moest reageren. Sindsdien is ze nooit meer gevraagd om in schaars geklede kleding voor de camera te verschijnen in Italië.

Toen in 2009 bekend werd dat Hunziker zich bij “Wetten, dass . . .?” zou aansluiten, Thomas Gottschalk zei: "Als er nog een paar honderdduizend mannen komen kijken omdat ze Michelles decolleté willen zien, vind ik dat prima." Toen hem hiernaar werd gevraagd, zei Hunziker dat Thomas het niet zo bedoelde en dat het fantastisch was om met hem samen te werken.

“De man is pure levensvreugde”, zei Michelle Hunziker over haar “Wetten, dass...” . .?" - co-moderator Thomas Gottschalk. Hij sprak ook wat minder vleiende woorden over haar.

Toen twee jaar geleden de laatste nostalgische opleving van de show zonder Hunziker plaatsvond, voelde Gottschalk zich genoodzaakt om opnieuw commentaar te leveren. Hij kon het wel alleen, hij had geen jonge, blonde vrouw aan zijn zijde nodig, vertelde hij aan Bild. Hunziker antwoordde vanuit de familievakantie: «Bedankt voor het jonge en blonde! Ik ben nu al oma.” De kleinzoon Cesare is twee jaar oud.

Hunziker zei ooit tegen SRF: “Je hoeft niet boos te worden, je moet proberen het systeem te omzeilen.” Berlusconi maakte haar bijvoorbeeld regelmatig belachelijk in haar dagelijkse satirische nieuwsprogramma ‘Striscia la notizia’ – maar nodigde hem ook uit voor haar tweede bruiloft.

Hunzikers handelsmerk is haar lach. Een handelsmerk als beschermend schild. "Humor creëert afstand in intimiteit", legde ze in 2018 uit aan de "SZ". Vaak neutraliseert ze onaangename nabijheid, overdreven suggestieve opmerkingen of seksistische beledigingen met een geestige tegenreactie. Of er gewoon om lachen. Professionele partner in plaats van sexy sidekick.

Toch heeft ze, net als bijna elke vrouw ter wereld, te maken gehad met seksuele intimidatie, zegt Hunziker meerdere malen. Toen ze 17 was, probeerde haar toenmalige agent haar te dwingen tot seks in ruil voor hostingklussen. Hunziker zei nee en leefde een tijdlang met de angst dat hij zijn hele carrière had verpest.

Toen ze twintig jaar later toevallig ontdekte dat de agent nog steeds dezelfde oplichterij gebruikte, gaf ze hem aan. Omdat ze het zich kon veroorloven. En: "Ik wilde de meiden laten weten dat het mogelijk is om nee te zeggen. Een aspect dat overigens wat mij betreft verwaarloosd wordt in het #MeToo-debat."

“No, che non può finire così,” “Nee, zo kan het niet eindigen,” zong Eros Ramazzotti met gebroken hart in de zomer van 2003 – en Italië rouwde met hem mee. Een jaar eerder waren Ramazzotti en Hunziker, van wie het huwelijk ook een onderdeel was van de Italiaanse popcultuur, uit elkaar gegaan. Niet vanwege gebrek aan liefde, schrijft Hunziker in haar autobiografie uit 2018: "Een schijnbaar perfect leven. Hoe ik uit liefde voor mijn dochter aan de klauwen van de sekte ontsnapte."

Hunziker schrijft dat ze een gemakkelijk slachtoffer was voor de kleine Italiaanse sekte “Krijgers van het Licht.” Toen Hunziker begin twintig was, op een leeftijd waarop de meeste mensen op zoek waren naar zichzelf, werd hij door heel Italië ontdekt. Ze was verslaafd aan applaus en aandacht, vervolgt Hunziker. Je kunt je eigen waarde niet erkennen zonder de aandacht van televisiestudio's. Tegelijkertijd was ze een jonge moeder en vaak alleen omdat haar man op wereldreis was. Toen stierf haar vader en plotseling viel haar lange blonde haar uit. En toen kwam de sekteleider in beeld.

Op een gegeven moment gaf Ramazzotti hen de keuze: hij of de sekte. Daarmee kwam in 2002 een einde aan de relatie, een relatie waar Italiaanse roddelbladen nog steeds naar verlangen. Ze huilde nachtenlang als een verslaafde en rouwde om alles wat de sekte haar had gekost, schrijft Hunziker. Toch kon ze zich vier jaar lang niet losmaken van de drug die deze gemeenschap ook voor haar betekende.

Om te ontsnappen moest Hunziker zichzelf onder ogen komen. Met een jeugdige en snelle vooruitgang. Uit angst om op de vader te lijken, om niet goed genoeg te zijn en vooral om een ​​slechte moeder voor haar dochter te zijn. Deze realisatie gaf Hunziker de energie om te stoppen.

Toen Hunzikers werk over sekten werd gepubliceerd, waren de Duitse en Italiaanse media verbaasd over hoe eerlijk en zelfkritisch de auteur over zichzelf was.

De zelfkritiek was misschien nieuw, maar Hunzikers omgang met het publiek werd altijd gekenmerkt door openheid. Ze verbergt zichzelf en haar leven niet. Hunziker onderhoudt een ontspannen relatie met journalisten en prijst het werk van de paparazzi. Omdat ze heeft geleerd: alles is een uitwisseling. Aandacht versus inzichten, succes in de showbusiness versus compromissen op het gebied van privacy. Wat sterren vandaag de dag met sociale netwerken doen, namelijk zichzelf benaderbaar maken, werd ooit gedaan door paparazzi met hun foto's en roddelbladen met hun verhalen.

Hunziker benadrukt herhaaldelijk dat in de schijnwerpers staan ​​een vrije beslissing is. Vaak weerlegt ze geruchten met de waarheid. Deze ruilhandel levert haar nog twee andere voordelen op, naast de aandacht die ze schaamteloos verdient met reclame voor van alles en nog wat, van Emmentaler kaas tot vaatwastabletten.

Als Hunziker echt ziek is, laten ze haar met rust. Toen haar manager overleed en ze huilend het huis uitkwam, was er geen paparazzo die op de ontspanknop drukte. En als er kritiek is, blijft het opvallend stil, vooral in de Italiaanse media. Nadat ze in haar satirische show "Striscia la notizia" uit 2021 de spot dreef met Chinezen, met grimassen en L-klanken in plaats van R, was een halfslachtige verontschuldiging op sociale media voldoende om de lichte ophef te kalmeren. "Ik besefte dat we in een tijd leven waarin mensen erg gevoelig zijn voor hun rechten, en ik was naïef genoeg om daar geen rekening mee te houden," aldus Hunziker.

Toen een rechterlijke uitspraak een jaar geleden de beschuldiging bevestigde dat Hunzikers stichting tegen huiselijk geweld, Doppia Difesa, donaties niet op de juiste manier had ingezameld en verdeeld, bleef de kritiek beperkt tot enkele boze berichten in Hunzikers Instagram-reacties. Met haar goed berekende openheid heeft Hunziker zichzelf getransformeerd van een speelbal van de roddelpers tot een partner.

Nu is het tijd om het ESC te organiseren. In het rondetafelinterview zei Hunziker dat ze blij was: "ESC is goed voor mijn psyche en ik heb er veel plezier in." Het is pas de tweede keer dat Hunziker een show in Zwitserland organiseert.

Haar eerste show, “Cinderella”, werd uitgezonden in 1999 en was een flop. Het publiek imiteerde haar, de kranten kraakten haar af en Peter Schellenberg, de toenmalige directeur van de Zwitserse televisie, zei in de "Schweizer Illustrierte": "Michelle Hunziker moet ver weg springen als er een televisiecamera in haar buurt komt!" Men mag haar en het publiek niet aan zo'n vertoning blootstellen."

Het was de eerste en tot nu toe enige keer dat Michelle Hunziker harde, zelfs kwaadaardige kritiek kreeg. Samen met Thomas Gottschalk presenteerde ze toen al de prijsuitreiking van de Gouden Camera. Goed genoeg om kort daarna terug naar Duitsland te worden gehaald – als presentator van “Deutschland sucht den Superstar”.

Zoals zo vaak het geval is wanneer een Zwitserse vrouw het waagt om in het buitenland een beetje beroemd te worden, werd dit in eigen land met argwaan bekeken. Deze Hunziker viel weliswaar in de smaak bij de Italianen en de Duitsers, maar voldeed niet aan de Zwitserse eisen. Hunziker sprak daarentegen altijd positief over haar oude vaderland, maar bleef er als presentatrice vijfentwintig jaar lang ver weg.

Toen haar succes en roem in het buitenland groot genoeg werden, werd “La Belle Michelle” in Zwitserland al snel overgenomen als “onze meest succesvolle entertainment export”. Dat Hunziker al snel een last voor de televisie met zich meebracht die de Zwitserse podia niet meer konden dragen, kon eenvoudig worden verhuld door bezittelijke voornaamwoorden en exportproducten.

Nu komt ze terug. Strikt genomen niet op nationaal niveau, maar eerder in het kader van een rondreizend pan-Europees circus. Maar voor een klein landje is dit ESC in ieder geval van groot belang. "Ik ben blij voor Zwitserland dat het zo'n kans krijgt", zegt Hunziker. Het klinkt liefdevol, maar ook een beetje afstandelijk. En voor het eerst vraagt ​​niemand: Kan ze dat? En hoe is jouw Zwitsers-Duits?