Tamam, Tozé Seguro olabilir.

Yirmi yıl önce Mart ayındaydı. José Sócrates'in ilk hükümeti yeni yemin etmişti ve CDS partisinin eski başkanı Freitas do Amaral da bu hükümetin bir parçasıydı. Parti liderliği, kinci bir kız arkadaş gibi, Freitas'ın fotoğrafını eski liderlerin temsil edildiği duvardan kaldırmaya, kutuya koymaya ve PS genel merkezine göndermeye karar verdi. Sanki "Bu alçakla iyi geçinin!" der gibi. Caldas'ta görevden alınan Freitas'a bir tür Voldemortizasyon uygulandı. O dönemin gazetelerinde bununla ilgili bir kayıt bulamadım, ancak bundan sonra CDS'nin kuaföre röfle yaptırmış, kilo vermek için spor salonuna kaydolmuş ve özgüvenlerini geri kazanmak için arkadaşlarıyla Mallorca'ya seyahat etmiş olması muhtemel. Kısacası, kötü biten ilişkilerin alışıldık sicili.

Yirmi yıl boyunca bu, herhangi bir partinin eski liderlerinden birine karşı sergilediği en büyük kırgınlıktı. Ta ki Sosyalist Parti'nin António José Seguro'ya olabilecek en aşağılayıcı şekilde destek vermeye karar verdiği ana kadar. Bu tam olarak "vermek" değildi, daha çok "onu yere atmak ve Seguro onu kaldırmak için eğildiğinde ayak parmaklarına basmak" gibiydi. İlk bakışta normal bir tavır gibi görünüyordu, ta ki "PS Tozé Seguro'yu destekliyor" ifadesinin düzeltildiğini ve artık "PS - Tozé Seguro'ya destek" olarak yazıldığını fark edene kadar.

Sosyalist Parti (PS), CDS-PP kadar onursuz değildi. Daha da beterdi. Seguro'nun portresini Largo do Rato'da sakladılar, ancak parti üyelerinin üzerine bıyık ve boynuz çizebilmeleri için yanına bir kutu keçeli kalem koydular. Hatta biri kafasına hedef tahtası bile çizdi ve şimdi insanlar Seguro'nun yüzünün resmiyle dart oynuyor.

Çünkü sosyalistler, 2012 yılında, Portekiz'in Sokrates hükümeti döneminde iflas etmesinin ardından partisinin çağırdığı üçlü nedeniyle ülkenin müdahale altında ve tam egemenlikten yoksun olduğu bir dönemde, felakete katkıda bulunmamasının görevi olduğuna inanan Seguro'yu bugüne kadar affetmediler. Sosyalistler içinse namuslu olmak, Freitas'ın ihanetinden daha büyük bir ihanettir.

Bu arada, António José Seguro liderlikten uzaklaştırıldı ve Penamacor'a emekli oldu; son birkaç yılını üzüm bağlarıyla ilgilenerek geçirdi. Halefini gölgede bırakmadı, Sócrates tutuklandığında "Ben demiştim!" demedi, iyi bir adamdı. Sosyalistler de bundan rahatsız oluyor. Seguro'nun ürettiği şarabın iyi olup olmadığını bilmiyorum, ama eminim ki PS partisindeki diğer üyelerin içtiği şarap berbattır. Seguro'yu desteklemeye karşı duydukları tiksintiden de anlaşılacağı gibi, çok kötü şarap içiyorlar.

Seguro'ya yaptıkları korkunç muamele, ancak oğlumun bu Noel'de geçireceği öfke nöbetiyle karşılaştırılabilir. Yazdan önce Noel Baba'ya mektup yazmaya başlamıştı; televizyon reklamlarında gördüğü oyuncakları, arkadaşlarının okulda bahsettiği oyuncakları ve eminim ki kendisinin icat ettiği birkaç oyuncağı yazmıştı. Bu bir Toys R Us kataloğu. Pullara bir servet harcamak zorunda kalacağım. Sonunda, büyük hayal kırıklığına uğrayarak, sadece Haziran indiriminden aldığım hediyeyi alacak. Sosyalist aktivistler de aynı hayal kırıklığını hissediyor. Bir yıl boyunca Mário Centeno, António Vitorino, Sampaio da Nóvoa, Santos Silva, António Costa ve Ana Gomes'i hayal ettiler. Sonunda, Tozé Seguro'yla yetinmek zorunda kaldılar.

Michelin yıldızlı bir restorana gidip menüdeki yemeklerin hiçbirinin olmadığını görüp, kalanları yemek gibi. António José Seguro Cumhurbaşkanı olabilir, ancak Sosyalist Parti için her zaman Cumhuriyet'in Kalanı olarak kalacak. Geriye kalanlar.

Seguro, Costa'ya parti liderliği için meydan okuduğunda, "çıkarcı PS"yi sert bir şekilde eleştirmişti. "İlgisiz PS" tarafından dışlanacağını kim tahmin edebilirdi ki? Görünüşe göre, António José Seguro'yla hiçbir ilgileri yok.

Sosyalistlerin cumhurbaşkanlığı seçimlerindeki en destansı zaferinden kırk yıl sonra, PS adayı aynı sloganı tekrarlıyor. "Soares harika!"dan sonra, "Güvenli, harika" gelecek. İsim yerine, "düzeltmek" fiilini kullanacağız. Sanki şöyle diyor: "İyi ezberleyin, gerekirse buzdolabına ' Seguro'ya oy vermeyi unutmayın' yazılı bir not yapıştırın."