Barselona yıldızının büyüdüğü "gübre yığınını" ziyaret ettim. Beni bıçaklayacaklarını söylediler.

• Przegląd Sportowy Onet'te daha ilginç hikayeler bulabilirsiniz.

İspanya'dan yazışmalar

Mahalle meyhanelerinde yorgun yüzlü sahipleri kendilerine altın içki ikram ediyorlar. Cuma günü, saat 19.00. 14. Hava da dinlenmeye elverişli. Bankta oturan beyefendinin de benzer bir varsayımı olduğu anlaşılıyor. Sanki hiçbir şey olmamış gibi kendine bir puro yakıyor, bitirdiğinde o kadar sersem oluyor ki sigarasının izmaritini yakındaki çiçek tarhına bile vuramıyor. Bir sonrakinde ise birisi tuvaleti terk etmiş.

Yakınlardaki bir oyun alanında çocuklar, çoğunlukla burkalı kadınların gözetiminde harika vakit geçiriyorlar. Birkaç çocuk futbol oynuyor, tabii sırtlarında "19" yazıyor. Birisi duvara "Faşizme ölüm" yazmıştı.

Çevremdekiler bir tatil köyünden gelmemiş olabilir ama kendimi tehdit altında hissetmiyorum. Hatta yanlışlıkla bir bankta unutulan sırt çantası bile sağlam kalıyor.

— Tamam, burada her şey yolunda ama döner kavşağın ötesinde aranacak bir şey yok — diye açıklıyor tanıştığım adam ve güneydoğuyu işaret ediyor. Sözünüze inanıyorum.

Konuştuğum yoldan geçenlerden biri İspanyolca bilmediğini hemen itiraf etti. Bir sonrakine hazırlanırken, sağ elini kullanarak sokağa fırladı. Belki başka zaman konuşuruz...

Ve bana yaklaşıldığında, içecek paraları olmadığı için iki çocuk benden 20 sent istiyor. Ben onlara o meblağın katlarını veriyorum ama onlar ünlü vatandaşlarından bahsetmek istemiyorlar. Vedalaşmadan gidiyorlar. Çok susadıkları belli.

Mataró'nun Rocafonda semtindeki Plaça Joan XXIII. Her şey burada başladı. Lamine Yamal'ın doğduğu günden beri aile evinin pencerelerinden baktığı yer burasıydı. İşte köpeğiyle birlikte sallandığı yer. Burada tek maçta dokuz rakibini mağlup etti.

İlk buluşmalar ve gizli öpücükler için henüz çok erkendi. Çok kısa bir sürede memleketini temelli terk etti. Yedi yaşındayken ünlü La Masia'ya katıldı. FC Barcelona böylece kendi kurallarını çiğnemiş oldu. Daha önce Katalonya'da yaşayan hiçbir oyuncuyu yatılı okuluna yerleştirmemişti.

Ancak kulüp temsilcileri ne yaptıklarının farkındaydı. Sadece gelecek vaat eden futbolcunun yorucu toplu taşıma yolculuklarına katlanmak zorunda kalmaması sağlanmakla kalmadı. Rocafonda 1960'lardan bu yana kötü bir üne kavuştu ve son zamanlarda etrafındaki olumsuz duygular daha da hızla artıyor. Özellikle aşırı sağcı VOX partisi tarafından destekleniyorlar. Yardımcısı Rocío de Meer, Rocafonda gibi mahalleleri "çok kültürlü bir çöplük" olarak niteledi.

Yamal kökeninden utanmadığı gibi bunu da ifşa ediyor. Gol attıktan sonra parmaklarıyla 304 rakamını gösteriyor. Bu Rocafonda'nın posta kodunun ikinci kısmıdır. Onu o kişi yapan mahalle.

Şimdi bütün dünya ayaklarının altında ve her şey bol miktarda, ama başlangıçta bütün hayatı birkaç yüz metrelik bir alan içerisinde geçiyordu. Bu, aile evi ile oyun alanı ve beton saha arasındaki mesafeydi. Ekvator Ginesi doğumlu annesi ile Faslı babası boşanınca Lamine, babası, amcası, teyzesi ve büyükannesinin yanına taşındı. Ayrıca Granollers'a taşınan annesinin yanında da sık sık kalıyordu. Gelecekte birlikte bir hayat kurma umutları olmasa da, oğullarının iyiliğini her şeyden önde tutuyorlardı. Bu yüzden artık her iki ebeveyniyle de çok iyi iletişimi var.

Rocafonda'daki Plaça Joan XXIII'in birinci katındaki daire artık yabancıların elinde; Babam da Barselona'ya taşındı, büyükannem de birkaç blok öteye taşındı. Torunu onu düzenli olarak ziyaret ediyor.

— Lamine dün buradaydı. Neredeyse her perşembe olduğu gibi. Benim evimde değil, Rocafonda'da. Barselona'dan büyükannesinin evine getirip, kimsenin onu görmemesi için hızla merdivenlerden yukarı çıktı. Onun burada olduğunu öğrenirlerse burada ne olacağını biliyor musun? — El Cordobes barının sahibi Juan Serrano bana retorik bir soru soruyor.

Avenida Perú'daki pub, Yamal takipçilerinin haritasında önemli bir noktadır. Duvarında, Barcelona A takımındaki ilk sezonunda giydiği orijinal forma yer alıyor. Mounir Nasraoui, oğlunun La Masia'ya taşınmadan önce eğitime gidebilmesi için Juan'ın ona birkaç kuruş yardımda bulunması amacıyla buraya gelirdi.

Yamal'ın babası bugün bile eski arkadaşını ziyaret ediyor. — Mounir, Inter'e karşı oynanacak rövanş maçından bir gün önce buradaydı. Sohbet etmeye geliyor, ben de ona Lamine'in imzasını istediğim mektupları iletiyorum. Ve bakın,” diyor Juan, bardaklarla limon kasesinin arasındaki boşluğu kaplayan mektup destesine uzanırken, “bunlar bana dünyanın her yerinden geliyor.” Ah, bu Avustralya'dan. Polonya'dan da vardı — diye temin ediyor.

"Lamine'i daha küçük bir çocukken tanıyorum." Serrano elini cebinden çıkarıp indiriyor, o sırada Lamine'nin o zamanlar ne kadar uzun olduğunu fark etmek için tezgahın üzerine doğru biraz daha eğilmek zorunda kalıyorum. Pek bir şey değil aslında.

— O zaman kaç yaşındaydı?

— Beş veya altı. Çok ufaktı.

— O zaman bile en iyisi miydi?

- Evet. Kendinden büyük insanlarla oynamasına rağmen. Topu her yere taşıyordu. Bu onun bütün hayatıdır.

Lamine için hazırlanan balo, Ocera ve Rade adlı rapçilerin Rocafonda'daki bir duvara yazılmış şarkısının sözlerine benzemesi şaşırtıcı değildi: "Sen sensin, başkaları umurumda değil" [özellikle "Eres tú, no me valen las demás"].

Ancak futbol olmasaydı Yamal'ın kim olacağı sorusu da akıllardan kaçmıyor.

— Muhtemelen bir iş bulurdu. Acaba babası gibi ev boyacısı mı olacaktı? Belki amcasının barında çalışırdı?

— Amcasının barı mı var? Fırın kapandıktan sonra bir şey açtığını bilmiyordum.

Bu kurumun eşiğinden geçtikten sonra kendimi bambaşka bir dünyada bulduğumu söylersem abartmış olurum. Ancak onu çevredeki barlardan ayıran tek şey her adımda karşınıza çıkan büyük Lamine Yamal fotoğrafları değil.

Birisini selamlarken "buenas" değil, "salam" derler. Teşekkür ederken "gracias" değil, "shokran" deyin. Yiyecek? Tipik Faslı. Örnek Müslümanlara yakışır şekilde içki yok. Lamine de Ramazan kurallarına uyuyor, bunu bu sezon Barselona'nın maçlarında gördük.

Bir ara karşımdaki masanın sahibi kuskusun kalanını çatalla bir tabağa alıp tezgahın arkasına taşıyor. İyi ki tajin ve patates kızartması sipariş etmişim. Önce yemeğin büyüklüğünü soruyorum, çünkü Fas'ta kaldığım süre boyunca, geleneksel kil konik kapağını kaldırdığımda neredeyse sonsuz miktarda yiyecekle karşılaştığımı hatırlıyorum. Ben de porsiyonun yarısını alıyorum.

Birkaç masanın neredeyse tamamı dolu ve şu an mekan sahibi tek garson olarak çalışıyor. O zaman meyve suyunun gecikmeli elime ulaşmasına şaşmamak gerek (bunu tezgahta oturan bir müşteri veriyor) ve bir süre sonra temelin hala eksik olduğu ortaya çıkıyor.

"Sana ekmek vermeyi unuttum," diyor dükkan sahibi beni görünce ve arkasını dönmek üzereyken, ama ben ona gerek olmadığını söylüyorum. Yarım porsiyonu bile doyurucu. Karşılığında sırtıma dostça bir şaplak atılıyor.

Ödeme zamanı geldiğinde ise tüm tajinin parasını benden tahsil ettiklerini gördüm. Gözümü bile kırpmadan ödüyorum, bedelini olduğu gibi kabul ediyorum. Ama ev sahibi ünlü akrabasından bahsetmek istemiyor. Kendisinin "o" Yamallardan biri olduğunu bile kabul etmek istemiyor. Daha doğrusu Nasrâvîç, çünkü Münir onun kardeşidir.

Barda oturan ve futbolcunun kuzeni olduğu ortaya çıkan genç adam da konuşmayı kesiyor. "Ballon d'Or'u kazandıktan sonra konuşuruz" diyor Mohamed Abde, tartışmaya yer bırakmayacak bir edayla.

— Tamam, randevumuz var. Peki ne zaman? - Ben cevaplıyorum.

— Elbette bu yıl. Gala sonbaharda bir zamanda olacak.

“Kasımda görüşürüz” diyor Amca Abdul Nasraoui.

Sözünüzü tutuyorum.

El Cordobes barının sahibi daha sonra bana, "Onları anlamalısın," diye açıklıyor. — Açıldıkları günden bu yana gazeteci akınına uğruyorlar. Bu onları aşar, çünkü bir yıl önce onlar normal insanlardı. Aynı şey hakkında kaç kez konuşabilirsiniz? — Serrano sözlerini tamamlıyor ve bir an gözlerini bana dikiyor.

Kuzen Yamala sonunda onun sözlerine boyun eğer. Kendisine Szymon Marciniak'ın hemşehrisi olduğumu söylediğimde tavrı hemen değişiyor. Kaynamaya başladığını ve kaynama noktasına çok hızlı yaklaştığını görebilirsiniz.

Hemen, Inter Milan-Barcelona maçında Polonyalı hakemin kendi görüşüne göre yaptığı hataları sıralamaya başlıyor. Yamal ve arkadaşlarının finalde oynamasının engellenmesinin sebebinin Marciniak olduğu şüphesizdir.

Her şeyi açık bir ifadeyle özetliyor: orospu çocuğu.

Belki Lamine'nin amcası ve kuzeni de konuşmak istemiyorlardır çünkü konu hemen futbolcunun babasına gelecek? Kariyerinin henüz başında olan bir genç futbolcudan ne kadar bahsedebilirsiniz ki?

Bu arada Münir Nasrâvî gerçekten sıra dışı bir karakter. Henüz "40" bile değil ama daha önce boşanmış ve bıçaklamayla sonuçlanan bir tartışma da dahil olmak üzere birçok aşırılık yaşamış. Yamal için gerçek bir vitrin olan Euro 2024'ün sona ermesinden sadece bir ay sonraydı.

— O gün benim evimdeydi, diyor El Cordobes barının sahibi. — Kahve içti, sokağa çıktı, tartıştı, polis ayırmak zorunda kaldı. Akşam saatlerinde aynı kişiler parkta kendisine saldırarak bıçakladı. Sebep? Sanırım Münir'in kendisi de bunu bilmiyor. Aptalca bir şeydi. Onu soymadılar ama Lamine'nin babası olduğunu biliyorlardı. Biliyorsunuz, insanlar artık onu çok kıskanıyor, diye ekliyor.

Peder Yamal'ın 15 Ağustos'ta Rocafonda'da yaşadığı kavga. O akşam saldırıya uğradı ve bıçaklandı:

Hastaneye kaldırılan Nasraoui'nin durumunun ağır olduğu belirtildi. Birkaç gün sonra tesisten ayrılarak Golf IV marka bir yolcu uçağında bekleyen gazetecilerin arasından kaçtı.

Lamine'nin babası Golf IV'te yolcu olarak hastaneden ayrılıyor:

Bu durum burada tehlikeli olabileceğini doğruluyor mu? "Duruma bağlı," diye itiraf ediyor Juan. — Bir süredir göreceli bir barış var, ancak burada yaşam standardının düşük, hatta en fazla ortalama olduğu gerçeğini gizlemenin bir yolu yok. Çok sayıda göçmen var. Birçoğu işsiz, bir kısmı da uyuşturucu kullanıyor. Çok sayıda refakatsiz çocuk olduğunu söylüyor.

Bar sahibine göre sorun, çalışma ve yeni ortama uyum sağlama niyeti olmayan göçmenler. — Lamine'nin örneğini izlemeliler. Elbette herkesin futbolcu, hatta oyuncu olamayacağı aşikar ancak bu, burada takılan tüm gençlerin hayatlarıyla ilgili bir şeyler yapmaları için bir motivasyon olmalı, diye belirtiyor.

— Neden Al Nassr tişörtü giyiyorsun? — Rocafonda'daki beton sahadaki bir çocuğa soruyorum.

— Çünkü Cristiano'yu seviyorum. Ama evimde bir de Barça forması var.

— Neredeyse Lamine'nin babası gibi!

— (gülüşmeler) Hayır, hayır, hayır. Ben Cristiano'dan yanayım, Real'den değil.

Bay Mounir'in topuklu ayakkabısı tesadüf değil. Ekim 2022'de Real'in Barcelona'ya karşı kazandığı galibiyeti (3-1) kutlarken kaydedildi. O dönem henüz hiç kimse onun Katalonya Gururu'nun genç umutlarının babası olduğunu bilmiyordu, bu nedenle yavrularının sekiz yıldır Camp Nou'dan kulübün genç yaş gruplarında tüm gol rekorlarını kırmasını hiç önemsemiyordu.

Birkaç ay önce video internette yayınlanmış ve kısa sürede viral olmuştu. Bunlar sorulduğunda Nasravi herhangi bir diplomasiye girişmedi. — Ben gerçekten öyleydim ama umursamıyorum. Nisan ayında İspanya Kral Kupası finalinde Real Madrid'i 3-2 yenen Barselona'nın ardından yaptığı açıklamada, "Barselona beni besleyen şey" demişti.

Nasravi, dünyanın en mutlu babası olduğunu her adımda vurguluyor. Rocafonda'lı genç çocuklar da gururla dolu. Her biri, Lamine ile burada çaldıklarını, onu burada çalarken izlediklerini ya da onu görüp kendilerine birkaç şey söyleyen birini tanıdıklarını belirtiyor.

Herkes kendince onun ihtişamının parıltısında güneşlenmek istiyor. İspanya'da hiçbir "gübre çukuru"nda böyle bir öğrenci görülmedi. Ve belki de bir daha olmayacak.

"Rocafonda mahallesinde Lamine Yamals ve menos desahucios var" — Rocafonda'nın en ünlü öğrencisinin Barselona'ya taşındıktan sonra bir veya iki kereden fazla dizlerini sıyırdığı sahanın etrafındaki tribünlerde yazılıdır. "Desahucios", Rocafonda gibi mahallelerde yaşayanların hâlâ karşı karşıya kaldığı tahliyelerdir.

"Desahucio" aynı zamanda "Umudumu kaybediyorum" olarak da çevrilebilir. Bu bağlamda: Daha iyi bir yaşam için. Yamal bu umudu onlarda yaşatıyor. Sonuçta, her sosyal kesimden zirveye çıkılabileceğinin bir örneği. "Gübre yığını"nda büyümüş olsanız bile.