Maxi Salas ve tarihi bir ilk maç: Monumental'da gol, saygı duruşu ve duygu

Bir gol, sırtında 7 numara, çimlerde bir diz ve göğe doğru bir parmak . River Plate formasıyla ilk maçında Maximiliano Salas , sadece ilk golünü atmakla kalmadı, aynı zamanda River Plate taraftarları için en değerli anlardan birini de yeniden yaşattı . Monumental Stadyumu'nda Platense'ye karşı attığı golün ardından forvet, Marcelo Salas'ın o ikonik sevincini yeniden canlandırarak tribünlerde bir duygu ve anı dalgası yarattı.

Görüntü hemen dikkat çekti: Yeni forvetin diz çökmüş, başı öne eğik ve gökyüzünü işaret ettiğini gören birçok kişi, River'ın 1990'lardaki altın yıllarının tartışılmaz figürü Şilili Matador'u hatırladı. Saygı duruşu da gözden kaçmadı: Marcelo Salas videoyu sosyal medyasında paylaştı ve sevgi dolu bir mesaj bıraktı. Instagram hesabından "Sevgi dolu Maxi, teşekkürler ve sevgili River'ımızla bol şans!" yazdı.

resim.png

Yumuşaklık.

Salas'ın bu hareketi tesadüf değildi. Galibiyetten sonra, saygı duruşunun nedenini şöyle açıkladı: "El Matador'u anmak içindi . Harika bir oyuncuydu, burada yaptıkları muazzamdı. Kutlamayı ona adamak istedim." Sözleri, sahada zaten ima ettiği şeyi doğruluyordu: kulübün muhteşem tarihiyle bağ kurma arzusu.

İkili arasındaki ilişki, isim ve numaranın ötesine geçiyor. 1996'da Marcelo Salas ( La Bombonera'da Boca Juniors'a karşı gol atarak ilk 11'de sahaya çıkmıştı) gibi, Maxi de ilk 11'de etkili bir başlangıç yaptı. Gol, harika bir takım oyununun ardından geldi : Colidio sol kanattan orta açtı ve eski Racing oyuncusunun ceza sahası içinde gol atarak rüya gibi bir performans sergilemesini sağladı.

El Matador, kırmızı formayla geçirdiği iki dönemde 48 gol atarak bu unutulmaz jesti yaptı. 1990'ların yerel şampiyonluklarında önemli bir rol oynadı ve 1997 Süper Kupa'nın kazanılmasında kilit bir rol oynadı. Diz çöküp parmaklarını havaya kaldırarak yapılan bu kutlama, tüm bir neslin sembolü haline geldi.

Maximiliano Salas, ilk maçında ilk 11'de gol atmakla kalmadı , nesiller arasında bir köprü de kurdu. Bu hareketi sadece bir kutlama değil, aynı zamanda bir kimlik beyanı, bir tanınmaydı. Ve o dizde, göğe kaldırılmış o parmakta, bir alkıştan daha fazlası alevlendi; bir anıydı.