Biraz şampanya, küçük kardeşim?

Kulübeye çatıdan başlıyoruz: Perşembe, Casa Amèrica Catalunya. 13 Nisan'da Lima'da hayatını kaybeden Mario Vargas Llosa'ya ithaf edilen anma töreni, hoparlörlerden çalınan Creole müziğiyle başlıyor: "İlk aşkımız samimi olmalı mı?" – ve olması gerektiği gibi, anısına bir kadeh kaldırarak bitiriyor. Bir (veya birkaç) pisco sour al coleto. Perulu Nobel Ödülü sahibi bu adamın ulusal ruhu hoşuna gitmese de, And Dağları'ndan bir araştırmacı, eserlerinde damıtılmış içkinin, bazen bu şekilde yazılan piscosauer'den , eski arka odalarda geleneksel olan "kuru ve baş aşağı"ya kadar yüzlerce kez geçtiğini tahmin ediyor; Yani bir yudumda ve tezgaha vurarak.

Toplantıya Peru Başkonsolosu Luis Pablo Salamanca Castro, koloninin geniş bir temsilcisi, editör Miguel Aguilar ve Carmen Balcells Edebiyat Ajansı'nın üst düzey yöneticileri katılacak. Tamamen dolu. Geç kalan konuşmacıların gelmesini beklerken dinleyiciler tatlı bir sohbete dalıyor, sonunda konuşmacılar klişelerden uzak, canlı bir sohbetle gecikmeyi telafi ediyorlar. İşte suçlular: Barselona Üniversitesi Latin Amerika Edebiyatı profesörü Dunia Gras; Perulu yazar Santiago Roncagliolo; ve bu kutsal evin Kültür Müdürü olan gazeteci Xavi Ayén, bu arada, beyaz duman henüz ortaya çıkmadan yeni Papa'nın Perulu kimliğine dikkat çekiyor.

Birçok yazar, Casa América'da Vargas Llosa'nın anısını pisco sour ile kutluyor.

Üç konuşmacı arasında akıcı bir anlatım ve sayısız ilginç anekdot. Roncagliolo, vatandaşının Isabel Preysler ile olan ilişkisini aşırı kullanıp sevgisi bitince kendisini arayan gazetecilerin sayısını şöyle hatırlıyor: "Mario Vargas Llosa'nın penisi hakkında söyleyecek hiçbir şeyim yok." Ayrıca izleyicilere, Perulu bir terim olan ve çevirisi aşağı yukarı "bayağı" ile "bayağı" arasında bir yerde olan huachafería'nın ne olduğunu da açıklıyor: "Biraz şampanya, kardeşim?" Bunun açık bir örneği olacaktır.

Ayén, izleyicilere Ekim 2010'daki o büyülü sabahı, Manhattan'da kaldığı dairede Katedralde Konuşma adlı kitabın yazarıyla, Stockholm'den Nobel Ödülü'nü duyuran telefonu aldığında yaşadığı sevinci anlatıyor. Konuşmacılar kendi ortamlarında ve dinleyiciler o kadar eğleniyor ki, Casa Amèrica'nın yöneticisi olan sunucu Marta Nin, saat gece dokuza yaklaştığı için işaret ve orta parmaklarıyla makas işareti yapmak zorunda kalıyor.

Aksi takdirde hafta, resimli bir salata gibi etkinliklerle dolu geçti. Mesela Barselona Şiir Festivali, ama Salı öğleden sonra bu konuda epey hayal kırıklığına uğradım: Kırmızı Başlıklı Kız gibi, umut vadeden bir tartışma-dinletiyi ( Auschwitz'den Sonra Şiir? ) dinlemek niyetiyle Calders Kitabevi'ne gidiyordum; ama ne yazık ki perdeleri indirmiş kurtla karşılaştım. Ya ben karıştırdım, ya da programda etkinliğin nerede yapılacağı net olarak belirtilmedi, ya da her ikisi de. Böylece boşluğu doldurmak için ertesi sabah, Çarşamba günü, şairin ölümünün 155. yıldönümünü anmak amacıyla, mahalle girişiminin aynı adı taşıyan sokağın balkonlarını, çitlerini ve pencerelerini Bécquer'in dizeleriyle doldurduğu Vallcarca mahallesine gittim.

Aynı günün ilerleyen saatlerinde, Grace Paley'in söyleyeceği gibi, CaixaForum, Un amor ve yakın zamanda çıkan Oposición (Anagrama) gibi romanların yazarı Sara Mesa ile Cinco lobitos'un (Goya'nın en iyi yeni yönetmen ödülü) yönetmeni Alauda Ruiz de Azúa'yı bir araya getirdi. Mesa ödevini iyi yapmış bir şekilde geldi ve alfabenin harfleri aracılığıyla her ikisinin de çalışmaları arasındaki benzerlikleri bulmaya çalıştı; üstelik ikisi de aynı oyuncuya, Laia Costa'ya düşkündü. Bazı benzerlikler: B arama için (ikisi de anlatma eylemini aynı olarak anlıyor), D şaşkınlık için (karakterler karmaşık durumlarla karşı karşıya), E elipsis için (bize her şeyi anlatmıyorlar, iyi haber!), F aile için (tüm kuzuların annesi), G çatlak için ve zeta'ya kadar böyle devam ediyor. In Other Words döngüsü önümüzdeki hafta eski Casaramona tekstil fabrikasının bulunduğu yerde devam edecek.