İtalyan ragbi takımı Velasco'dan yardım istiyor.

Floransa, Artemio Franchi Stadyumu, futbol için kullanılan stadyum, ancak bu sefer ragbi için oynanıyor. Tarih 12 Kasım 2022, İtalya'nın Avustralya ile 21. karşılaşması ve İtalya'nın galibiyet ve mağlubiyetleri arasındaki rekor olabilecek en kötü seviyede: 20 mağlubiyet. 81. dakika, maçlar 80 dakika sürüyor, yani normal süre sona ermiş durumda, ancak oyun yalnızca top canlı olduğu sürece devam ediyor - ragbi oyuncularının deyimiyle - yani top oyundan çıkana veya oyun bitene kadar. İtalya 28-22 önde. Ancak top Avustralya'nın elinde. Ve bir deneme (beş sayı) yapıp (iki sayı daha) sayıya dönüştürmeyi başarırlarsa, maçı kazanıyorlar.

İtalyan savunması durduruyor, müdahale ediyor, blok yapıyor ama durmuyor, Avustralya hücumu ilerliyor, angaje oluyor, yayılıyor ve sonunda içeri giriyor. 1.88 boyunda ve 117 kilo ağırlığındaki Cadeyrn Neville, scrumda ikinci sırada, ancak burada üçlük atışlarda ekstra bir mancınık. İçeri giriyor ve denemeyi kaydediyor. Skor: 28-27. Geriye sadece dönüşüm zamanı kalıyor. Görünüşte kolay ama zor değil. Solda, sağ elini kullanan bir oyuncuya uygun, ne açılı ne de merkezde, kolay ama zor değil. Ben Donaldson kontrolü ele alıyor: yedek kulübesinden geldi, Wallabies'teki ilk maçı, bir uzman. Seyirci sessiz, acı çekiyor ve övünüyor. Donaldson koşuyor, vuruyor, izliyor. Topun garip bir yörünge izlemesini izliyor; direklerin arasından geçip üst direğin üzerinden geçmek yerine, yüksekten uçuyor ve sanki seyircilerin nefesiyle itiliyormuş gibi garip bir dönüş yapıyor, sekiyor, uzaklaşıyor ve ağlardan dışarı çıkıyor. Kaçtı. Skor İtalya'nın lehine olmaya devam ediyor. İlk galibiyet Avustralya'ya karşı. Kim böyle bir şey düşünebilirdi ki? Kim böyle bir şey söyleyebilirdi ki? Bunu asla söylemez, düşünmez, hayal bile edemezdi; hatta önce inanmaz, sonra yıkılır gibi olan Donaldson bile, İtalyan Tommaso Allan tarafından bile teselli ediliyor.

Bugün bir başka İtalya-Avustralya maçı var ve bir daha asla eskisi gibi olmayacak: Saat 18:40'ta Udine'deki Friuli Stadyumu'nda (ve televizyonda, Rai kanallarında ücretsiz ve Sky Sport kanallarında abonelik bazlı, Rai Play, Now ve Sky Go platformlarında yayınlanıyor), Azzurri için Kasım ayındaki üç test maçından ilki, ancak bir hafta önce İngiltere'ye 25-7 yenilen Avustralyalılar için ikincisi. Bu yenilgi, Wallabies'i yerlerine oturtmuyor. "Ragbi, Avustralya'da tüm stilleriyle olağanüstü bir dönem yaşıyor," diye açıklıyor ragbi uzmanı Enzo Belluardo. "Sadece on beşer kişilik (bizimki Union olarak adlandırılır) değil, aynı zamanda on üçer kişilik (profesyonel Lig'e ait), yedişer kişilik (Olimpiyat versiyonu) ve 'dokunma' stili (müdahale etmek yerine dokunma), düzenli şampiyonalar ve ulusal sporun bir tür ragbi, Avustralya kurallı futbolu olduğunu da unutmamak gerek." Ragbi bir okul dersidir. Ve bu nedenle gelişimi düzenli, sürekli ve aralıksız. Wallabies, hem erkekler hem de kadınlar arasında dünya sıralamasında yedinci sırada yer alıyor, ancak takımlarını iki yıl içinde, Dünya Kupası'nın Avustralya'da oynanacağı zaman zirveye ulaşmayı öngören bir takvime oturtmuş durumdalar.

Peki ya İtalya? Bu sefer Arjantinli teknik direktör Gonzalo Quesada, kendisinden daha başarılı bir arkadaşından, yine Arjantinli bir teknik direktörden yardım istedi: Julio Velasco . Sözleri altın değerindeydi: "İlk yapmamız gereken oyuncuları 'ikna etmek': Sahada her şeyi yapıyorlar. Onları ikna edemezsek, işler yürümez. Sonra da birlikte iyi çalışmalarını sağlamalıyız: Birleşik bir grup işlerin yürümesine yardımcı olur, ancak işlerin işleyişi de birleşik bir gruba sahip olmaya yardımcı olur. Bir nevi 'ileri geri'. Bu illa kazanan bir takım olduğu anlamına gelmez, ama işe yaradığı anlamına gelir: bazen rakip daha güçlüdür ve elimizden gelen her şeyi yapsak bile işe yaramaz. Takım sporlarında, takım arkadaşları arasındaki yardımlaşma ve iş birliği 'etik' bir konu olmamalı: eğer öyleyse, daha da iyi. Ama oyunun ayrılmaz bir parçası olmalı." Bu yeterli olacak mı?

Bu konular hakkında daha fazlası: