Delta V: Müzik sönükleşti. Ve özgürlükler zayıflıyor

Listeleri inceleyin, listeleri yakın ve "...ve eğer bir şey yapacaksanız, o DJ'i vurun." Delta V, önümüzdeki perşembe günü Milano'da Arci Bellezza sahnesinde konser vermeyi beklerken yeni teklileri "Nazis of Illinois"te Blues Brothers'a gönderme yaparak günümüzle dalga geçiyor. Otuz yıl önce eski sınıf arkadaşı Flavio Ferri ile birlikte grubun kurucusu olan Carlo Bertotti anlatıyor; bugün gruba vokal Marina “Marti” Albertini, gitar ve kemanda Nicola Manzan, davulda Simone Filippi de katılıyor.

"Illinois Nazileri" ile başlayalım, zavallı DJ sana ne yaptı?

"Bu, açıkça, son yıllarda bizi zenginleştirmek yerine bizden bir şeyler alan ve utanç verici bir şekilde kendini düzleştiren bir müziğin vizyonunu anlatmak için bir araç olarak DJ figürünü kullanan bir metafordur. Ve DJ'ler, radyoda veya akşamları bu müziği çalanlardır".

Son albümünüz hala “Heimat”, yani olaylara bir sinemaseverin gözüyle bakan bir albüm olarak kaldığına göre, Edgar Reitz’den John Landis’e geçiş nasıl oldu?

"Müziğimiz sinematik imgelere çok fazla gönderme yapıyor ve Landis'in Aykroyd ve Belushi ile birlikte oynadığı filmde tasvir edilen o saçma, grotesk, aptalca ama aynı zamanda tehlikeli Nazileri gündeme getirme fırsatı kaçırılmayacak kadar iyiydi. Bu yüzden kendimize şöyle dedik: Neden aidiyet eksikliğimizi anlatmak için böyle bir figür kullanmayalım?".

Illinois'li Naziler onu gülümsetiyorsa da, 2018'de Marti ve Lorenzo Bertotti ile birlikte Direniş üzerine çektiği üç belgesel olan "Gli ultimi"de anlatılan partizan hikayeleri kesinlikle farklı çağrışımlara sahipti.

"'Heimat'ın yapımı sırasında, Imperia hinterlandındaki küçük bir köyde, bazı eski partizanlarla temas kurduğumuz 'Gli ultime'ı yaptık; belgesellerden birinde anlatılan "Cion" olarak bilinen Silvio Bonfante'nin hikayesi, onların tanıklıklarından ortaya çıktı. Aynı günlerde, Nazi faşistlerinin Testico ve Torre Paponi katliamlarından kurtulan bazı kişilerle tanıştık ve onların anılarını da topladık. Yaştan veya Covid'den dolayı, neredeyse hepsi birkaç yıl içinde hayatını kaybetti ve bu, yapılan işin değerini artırıyor. Sonuçta, babam Clavesana Tümeni 'Giustizia e Libertà'da bir partizandı ve Sosyal Cumhuriyet olayları evimde her zaman canlı bir şekilde yaşandı; şimdi Martina ve ben, hafızanın sürekli olarak beslenmemesi durumunda kaybolacağına olan inançla yönlendirilen yeni bir belgesel yapma niyetiyle, hala bir kenara koyduğumuz röportajları düzenliyoruz".

Bu günlerde hissedilir bir risk var. Ve sadece İtalya'da değil.

"Bugün, bugün itibariyle, kaba yünlü bir takım elbise giymiş, fes takmış birinin Roma'ya yürüdüğünü ya da Massimo Popolizio'nun tiyatroda anlattığı gibi faşizmin geri döndüğünü hayal edemiyorum; beni endişelendiren, demokrasimizde var olan aşırı otoriterliktir. Gerçek bir siyasi tartışmanın yokluğundan dolayı bireysel özgürlüklerin her geçen gün daha da zayıfladığının farkında değiliz".

Bu gösteriyi hazırlamanın adeta bir plak yapmak gibi olduğunu söyledi. Neden?

"Yola geri dönmek için, üzerinde çalıştığımız ve sonbaharda yayınlamayı planladığımız albümün çıkmasını beklemek istemedik, bu yüzden bizi dinlemeye gelenlere, ne olduğumuzu ve dinleyerek ne hale geldiğimizi anlatmayı düşündük; bunu, bizi ilhamlandıran büyüklerin izlerini düzenlemelerde vurgulayarak şarkıları yeniden yazarak yaptık".