2 Haziran'da silahsızlanın, barışçıl bir ülkenin askeri geçit törenlerine ihtiyacı yoktur

Eğer askerlerim düşünmeye başlarsa, saflarımızda kimse kalmaz. (Büyük Frederick)

Cumhuriyet Günü için İmparatorluk Forumları'nda silahlı kuvvetlerin geçit töreninin tüm televizyon videolarını izledim. Potansiyel olarak intihara yol açabilecek bu çileden sağ kurtulduğum için mutlu olsam da, dürüst olmak gerekirse, yaygın bir can sıkıntısıyla bunaldığımı söylemeliyim. Birkaç departmanın geçtiğini gördükten sonra, diğerlerinin yarı sonsuz dizisi mekanik bir tekrardan başka bir şey değildi. Üniformaların, şapkaların ve keplerin renkleri, az çok çok renkli, elbette değişiyor, ancak erkekleri ve kadınları kendi kendine hareket eden mankenlere benzeten aynı askeri adımdır. Ve özellikle, kadınlıkları üniformanın içine hapsedilmiş kadınlar, erkek savaşçıların cesaretini taklit eden cesareti gösterdiklerinde, olasılık dışı ve hatta acınası görünüyorlar.

Sonra silahların zaferi, tabanca ve tüfeklerden oluşan bir orman, az çok hepsi aynı, kaba bir gururla omuzlanmış, sanki ateş etmeye başlayacaklarmış gibi. Ve zırhlı araçların, tankların sergilenmesi, hepsi parlatılarak cilalanmış, neredeyse oyuncakmış gibi, sanki amaçları öldürmek değilmiş gibi. "Geçit törenlerinden" tek bir gülümseme bile yok, altınla ödeseniz bile, sanki vatan sükunetle savunulamazmış gibi. Cumhurbaşkanına, gösterinin patronuna ve yürüyen her piyadeye duyulan saygı, sorulması gereken soruyla çelişmiyor: Bu yıllık göz kamaştırıcı sergi gerçekten gerekli mi? “İtalya, savaşı diğer halkların özgürlüğüne saldırı aracı ve uluslararası anlaşmazlıkları çözme aracı olarak reddeder” : açık, Anayasanın 11. maddesi . Ancak yalnızca sözde saygı duyulur. İtalya'nın Belgrad'ı ( Mattarella Savunma Bakanı, D'Alema Başbakan), Libya'yı, Afganistan'ı bombalaması gibi.

O halde 2 Haziran kutlamalarında ne kadar ikiyüzlülük var! Bu bağlamda, partizan ve Anayasa'nın babalarından biri olan Lelio Basso'nun 1976'da dönemin Savunma Bakanı Arnaldo Forlani'ye Friuli'deki yıkıcı deprem nedeniyle 2 Haziran geçit törenini askıya aldığı için teşekkür ettiği mektubunu hatırlıyorum. Bazı pasajları aktarmak yararlı olacaktır. Askıya almanın bir “bastırma” ya dönüşeceği umudunu dile getirdikten sonra Basso şöyle yazıyor: “ 2 Haziran ulusal bayramının neden askeri geçit töreniyle kutlanması gerektiğini hiç anlayamamıştım. (…) 2 Haziran siyasi bir zaferdi, halkın medeni ve demokratik vicdanının monarşik güçlere ve onların müttefiklerine karşı kazandığı zaferdi: din adamlığı, faşizm, ayrıcalıklı sınıf”.

(…) “Silahlı kuvvetler geçmişin karakteristik ruhunu, ayrı organların otoriter ve anti-demokratik karakterini korudu. (…) Hükümetlerimiz bu durumu, Carabinieri’nin eski komutanı, gizli servislerin eski başkanı ve eski genelkurmay başkanı ve en sonunda faşist yardımcısı General De Lorenzo gibi faşist unsurları kariyerlerinin zirvesine iterek desteklediler; NATO komutanlığına yükselmiş ve daha sonra faşist yardımcısı olmuş Amiral Birindelli gibi; gizli servislerin eski başkanı ve şimdi Oda için faşist adayı General Miceli gibi.” Anayasa’nın 1. maddesini, “İtalya, çalışmaya dayalı demokratik bir Cumhuriyettir” ifadesini hatırlattıktan sonra Basso, “ tanımı gereği barış güçleri, ilerleme güçleri olan silahsız emek güçlerinin 2 Haziran’daki iç zaferi kutlamaya çağrılması gerektiğini” kuvvetle umuyor.

Elbette mektup tarihli. 1972'den bugüne kadar silahlı kuvvetlere farklı bir demokratik duyarlılık girdi, ancak hala neo-faşist yönelime sahip askeri organların olduğu da aynı derecede doğru. Basso'nun açıklamalarından her şeyden önce 2 Haziran'ı (ülkenin monarşiden cumhuriyete geçişini sağlayan 1946 referandumunu onurlu bir şekilde kutlamak için) tüm iş dünyası kategorilerinin temsilcilerinin büyük bir gösterisiyle kutlama fikrinden yararlanmamız gerektiğine inanıyorum. Silahsız askeri güçlerin küçük bir grubu da dahil -altını çiziyorum- küçük bir grup, çünkü onlar da işçilerden oluşuyor... Bağlamı hayal edelim: İmparatorluk Forumları'ndan, meslek kategorileriyle tanınan (çiftçilerden sanayi işçilerine, zanaatkarlardan beyaz yakalı işçilere vb.) gençlerden, kadınlardan, erkeklerden oluşan ve sivil otoritelere saygılarını sunan muazzam bir alay geçiyor. Unutulmaz bir... baş aşağı olurdu. Özellikle askeri harcamaları yeniden silahlanma için artırma eğiliminin paroksismal olduğu bu zamanlarda. Ah! Cumhurbaşkanı, Konsey Başkanı ve siyasi güçler bunu anlasalardı! Bu, yeni bir medeni bilincin kazanılması anlamına gelirdi. Gerçekten barışı arayan bir ülkenin silahları sergilemesine gerek yoktur.

İTİBAREN

Mario Capanna