5 kişiden 4'ünü öldüren ölümcül gebelik rahatsızlığından sonra doğum yaparken kalbim durdu ve tüm kanımı kaybettim

Ameliyathane masasında yatan yeni anne Helaina Thorpe, yeni doğan bebeğini ilk kez görmeyi sabırsızlıkla beklerken, kalbi beklenmedik bir şekilde durdu.

34 yaşındaki İngiliz, ölümcül bir doğum komplikasyonuyla karşı karşıya kalmıştı. Kontrolü o kadar zordu ki, her doğum doktorunun ve ebenin "en büyük kabusu" olarak adlandırılmıştı.

Hastaların yüzde 80'ine kadarını öldüren amniyon sıvısı embolisi (AFE), annenin amniyon sıvısının kan dolaşımına girmesi sonucu anafilaktik tipte bir reaksiyon geçirmesiyle ortaya çıkar.

Nadir görülen bu durum aniden ortaya çıkar; genellikle doğum sırasında veya doğumdan hemen sonra.

Çoğu zaman kalp durması, organ yetmezliği ve kontrol edilemeyen kanamalara neden oluyor. Hayatta kalanlar, sağlık görevlilerinin onları kurtarmaya çalışması sırasında vücutlarındaki neredeyse tüm kanı kaybettiklerini bildiriyor.

Diğerleri ise göğüslerinin kararacak kadar çok CPR'ye maruz kaldıklarını anlattılar.

Korkunç ancak az bilinen bu durum, yakın zamanda TikTok yıldızı Hailey Okula'nın hayatına mal oldu. Okula, oğlunu doğurmadan önce yıllarca kısırlıkla mücadele eden Amerikalı bir hemşire.

"İnanılmaz derecede sadık" bir eş ve harika bir hemşire olarak tanımlanan Hailey, henüz 33 yaşındayken AFE nedeniyle ölmeden önce bebeği Crew'u bir anlığına görebildi.

Kalbi kırık kocası Matthew, Instagram'da şunları yazdı: "Bizimle geçirdiği zaman trajik bir şekilde kısalmış olsa da, Hailey'nin Crew'a olan aşkı, o dünyaya gelmeden çok önce bile sınırsızdı.

"O, dünyanın en muhteşem annesi olurdu."

AFE'nin her 100.000 doğumdan 2,5'inde görüldüğü düşünülmektedir. Tanıyı doğrulamak için özel bir tedavi veya test yoktur.

İşte, AFE nedeniyle neredeyse ölmek üzere olan ve o zamandan beri Amniyon Sıvısı Embolisi Vakfı adlı yardım kuruluşu tarafından desteklenen iki İngiliz anne, The Sun'a kendi korkunç deneyimlerini anlatıyor:

Özel eğitim ihtiyaçları (SEN) öğretim görevlisi ve bekar anne 30 yaşındaki Gabbi Simpson, altı yaşındaki kızı Bea ile birlikte Kent'in Faversham kentinde yaşıyor.

Gabbi şöyle diyor: “22 yaşındayken Bea'ya hamile kaldım. Çok mutluydum.

O zamanlar, süper formda, süper sağlıklı bir yoga öğretmeniydim. Rüya gibi bir hamileliğim vardı - çok 'ders kitabı' gibiydi. Ebeler, yaşım ve sağlığım nedeniyle düşük riskli olduğumu söylediler.

Gerçekten heyecanlıydım. Olmasını beklediğim en kötü şey acil sezaryen doğumdu - kimse beni başka bir senaryo hakkında uyarmadı. AFE tamamen ani oldu.

Temmuz 2018'deki sıcak hava dalgası sırasında Bea'nin babası işteyken evde doğum sancım başladı.

Londra, Bromley'deki Princess Royal Üniversitesi Hastanesi'ne gitmeden önce televizyon izledim ve duş aldım. Orada bana gaz ve hava verildi ve doğum havuzunu kullandım.

22 saat doğum sancısı çektim ama Lucozade dışında hiçbir şey yiyip içemedim. Çok fazla acı çekiyordum ve bitkindim. Sonunda epidural istedim; sadece onun dışarı çıkmasını istiyordum.

Aradan geçen zamana rağmen henüz 5 cm açıklık vardı ve suyum gelmemişti.

Ebeler onları kırdı - ve hatırladığım son şey bu. Ardından 19 veya 20 saatlik bir karanlık geldi, ancak o zamandan beri Bea ve benim neredeyse nasıl öldüğümüz hakkında bilgilendirildim.

Görünüşe göre, nöbet geçirmeye başladığımda ebeler kanımı alıyormuş. Parmaklarım ve ayak parmaklarım kıvrıldı ve kalbim durdu. Bir kadın tam anlamıyla üzerime atlayıp CPR uyguladı.

Doktorlar, Bea'ya oksijen verilmediği için beni kesip kesmemek konusunda tartışıyorlardı. Ama neyse ki beni geri aldılar. Kendimde olmadığım için tıbbi ekibe saldırdım.

Hayatımı kurtaran doktorlardan biri, sezaryenle doğum yaptığımda kan kaybından öleceğime karar verdi, bu yüzden beni genel anestezi altına aldılar ve Bea'yı forsepsle ameliyathanede doğurdular.

Bu noktada 10 cm açılmıştım ama onu çıkarmak için beni resmen kesmek zorunda kaldılar - şimdi uyluğuma kadar uzanan bir yara izim var. Bea nefes almadan doğdu, 8 libre 6 ons ağırlığındaydı.

Tüm bunlar yaşanırken o zamanki eşim ve ailem ikimizin de hayatta kalıp kalamayacağımızı bilmiyordu.

Bea'nın yeniden canlandırılması gerekiyordu, ben ise kanamaya başladım. Dört litre kan kaybettim - ortalama bir insan vücudundaki kan miktarına yakın - ve sürekli kan nakli alıyordum.

Doktorlar ayrıca rahmimi elle geri çekmek için kollarını içime soktular. Sonunda kanamayı stabilize etmeyi başardılar ve yoğun bakım ünitesine (YBÜ) kaldırıldım.

Bea'nin doğumundan neredeyse bir gün sonra uyandım. Makinelere bağlanmış bir bebeğin resmini gördüğümü hatırlıyorum

Gabbi Simpson

Ben kuluçkaya yatırıldım, akciğerlerimde kan pıhtıları vardı, yeni doğan bebeğim ise ambulansla Royal London Hastanesi'ne nakledildi ve orada da entübe edildi.

22 Temmuz 2018'de Bea'nin doğumundan neredeyse bir gün sonra uyandığımda, mavi perdeler ve ardından makinelere bağlanmış bir bebeğin resmini gördüğümü hatırlıyorum.

Hala hamile gibi görünüyordum, bu yüzden fotoğraftan bir anlam çıkaramadım - ama Bea'ydı. Onunla ilk kez birkaç gün sonra, 26 Temmuz'da, aynı hastaneye transfer edildikten sonra tanıştım.

Kızımı kollarımda tutuyordum ama onunla bağ kurmakta zorlanıyordum. Kafam çok karışıktı. Yürüyemiyordum, uzanamıyordum ve ağır ilaçlar kullanıyordum.

Bea için süt sağıyordum, ancak göğsüm CPR'den dolayı kararmıştı. Bea ve ben daha sonra Princess Royal'a geri gönderildik, oradaki personel harikaydı.

Hayatımda hiç bu kadar iyi bakılmamıştım. Bea'nın doğumundan iki hafta sonra, kan sulandırıcı ilaçlar ve hemşire olarak çalışan annemin bakımı altında eve döndüm.

Evde olmak harikaydı, ama AFE benden çok şey çaldı.

Hala ciddi fiziksel hasarlardan muzdaribim ve Bea'ya bir kardeş veremiyorum. 23 yaşında ilk çocuğundan sonra başka çocuğun olamayacağının söylenmesi korkunç.

Bea harika bir abla olurdu.

Ben de panik atak geçirdim; evden kendi başıma çıkmam altı ayımı aldı ve bir çöküntü yaşamadım. Ve işe geri dönmem dört yılımı aldı.

Amniyon Sıvısı Embolisi Vakfı ve psikoterapi iyileşme sürecime yardımcı oldu.

İngiltere gibi birinci dünya ülkelerinde bile AFE'nin ne kadar tehlikeli olduğunu kimse fark etmiyor gibi görünüyor. Evet, hayatta kaldım ama iyi değilim. Olanlar üzerinde durursam, beni etkiliyor.

Neyse ki bugün Bea ve ben harika bir bağa sahibiz: o çok zeki, anlayışlı ve komik. Ghostbusters'ı ve rock grubu Led Zeppelin'i seviyor.

Bea'nin babasıyla ayrılmış olsak da, hala aramız çok iyi.

Bea'nın asla ayağa kalkmayacağı veya gülümsemeyeceği söylendi bize, ama o şimdiye kadarki en aktif, en sosyal çocuk. Şu anda İkinci Sınıfta ve çok sayıda sertifika ve ödül alıyor.

Herkesin kendisi hakkında düşündüklerine meydan okudu.”

Mal hesaplarında çalışan 34 yaşındaki Helaina Thorpe, 34 yaşındaki eşi Ashley, üç yaşındaki oğlu Matthew ve beş aylık kızı Nora ile birlikte Staffordshire, Tamworth'da yaşıyor.

Helaina şunları söylüyor: “İlk çocuğum Matthew, Covid-19 salgını sırasında doğdu, bu yüzden geçen mayıs ayında tekrar hamile olduğumu öğrendiğimde, gerçekten 'normal' bir doğum yapmayı dört gözle bekliyordum.

Kızım Nora'nın Noel arifesinde doğması gerekiyordu, ancak bende plasenta previa vardı; yani plasenta rahimde tehlikeli bir şekilde aşağıda bulunuyordu; bu yüzden onu dört hafta erken doğurmak zorunda kaldım.

Durumumla ilgili endişeler nedeniyle, 29 Kasım 2024'teki sezaryen doğumumdan önce bir hafta hastanede tutuldum. Ameliyat, doktorlar Nora'yı çıkarana kadar iyi geçti.

Kocam Ashley'e döndüm ve 'Göğsüm acıyor' dedim.

Nora'yı perdenin arkasına getirmeden önce kalbim durmuştu.

Benim bilmediğim bir şekilde, 2 kilo 750 gram ağırlığındaki Nora da nefes almadan doğmuştu. Bu Ashley için korkutucuydu ama çok erken doğduğu için hiç beklenmedik bir durum değildi.

Neyse ki doktorlar kısa sürede Nora'nın tekrar nefes almasını sağladılar.

Kızımın doğumu yüksek riskli olduğu için ameliyathanede zaten bir sürü uzman vardı. Ama kalp krizi geçirdiğimde daha fazlası koşarak geldi.

Ashley, salona 25'ten fazla kişinin girmesi üzerine dışarı atıldı.

Tıbbi ekibin beni kendine getirmesi on dakika sürdü. Büyük bir kanamam olmuştu ve o kadar dengesizdim ki doğumdan sonra altı saat ameliyat masasında kaldım.

Nora, yenidoğan yoğun bakım ünitesindeydi ve şükürler olsun ki hayatta kalması bekleniyordu.

Ancak Ashley'e beynimde hasar olabileceği veya hiç uyanamayabileceğim söylendi.

Bu noktada, iki çocuğunu tek başına büyütmek zorunda kalma ihtimaliyle karşı karşıyaydı.

Sonunda durumum stabil hale geldi ve yoğun bakıma alındım.

Doktorlar aileme şaka yollu hormonlarımın aşırı çalıştığını, istemedikleri halde gözlerimi açtığımı söylediler. Bebeğimi görmek istiyor olmalıyım dediler.

Ben kendimde değilken Ashley orada oturuyordu.

Doktorlar onun benimle konuşmasını sağlamaya çalıştılar, ama o başa çıkmakta zorlanıyordu ve 'Yapamam' dedi. Bir cerrah omuzlarının arkasını ovuşturuyordu; diğeri ona sarılıyordu.

Ashley ve annem, Birmingham'daki Heartlands Hastanesi'nin Yenidoğan Yoğun Bakım Ünitesi'nde Nora'yı ziyaret etmeye devam ettiler; bu sırada ben de kan, plazma ve demir transfüzyonları alıyordum.

Hastanede olduğumu biliyordum ama ne olduğunu bilmiyordum

Helaina Thorpe

Plasenta previa nedeniyle ellerinde zaten bol miktarda kan vardı ve onu kullanabildiler.

Sonunda uyandığımda kalp atış hızım tavan yapmıştı ve hala kan kaybediyordum. Hastanede olduğumu biliyordum ama ne olduğunu bilmiyordum; kısa süreli hafızam yoktu.

Düşünüyordum, neden bütün bu insanlar bana gülümsüyor ve 'uyandın' diyorlar? Bir öğrenci ebe köşede gözyaşlarına boğulmuş, 'Seni uyanık gördüğüm için çok mutluyum' diye ağlıyordu.

Sağlık görevlileri kanamanın nedenini bilmiyorlardı, bu yüzden beni tekrar açtılar. İç organlarımı paketlediler ve kan kaybını araştırabilmeleri için beni açık tuttular.

Sonunda kontrol altına aldılar ve beni yüksek bağımlılıklı doğum ünitesine aldılar.

İlerleyen günlerde hafızam yerine gelmeye başladı ve başıma gelenleri anlattılar.

Ancak enfeksiyonlar geçirdiğim için Nora'yla sekiz günlük olana kadar görüşemedim.

Onu görünce çok heyecanlandım ve Matthew da gelip onu kucaklayabildi.

Sezaryen doğumdan yaklaşık 12 gün sonra taburcu edildim, beş aylık kan sulandırıcı iğneler ve üç veya dört set tablet aldım. Nora o zamana kadar çoktan evdeydi.

Kendi yatağımda olmak çok güzeldi.

İlk birkaç gün Ashley bütün gece uyanık kaldı ki ben biraz uyuyabileyim.

Karnıma dikiş atılmıştı, çok ağrıyordu ve nefesim daralıyordu.

Dört yaşına girmek üzere olan Matthew, geceleri yatağımıza gelip hâlâ orada olup olmadığımı kontrol ediyordu. "Hastalanıp doktora geri dönmeyeceksin, değil mi?" diyordu.

Doktorlar o zamandan beri AFE geçirmiş olabileceğime inandıklarını söylediler.

'Hiç kimse bundan sağ çıkamaz' dediler. İşte o zaman anladım: Hâlâ burada olduğum için çok ama çok şanslıyım.

AFE o kadar nadir görülen bir durumdur ki bazı doktorlar ve hemşireler daha önce hiç karşılaşmamışlardır.

Daha fazla çocuk sahibi olma riskini göze almak istemeyiz. Küçük ailemiz tamamlandı

Helania Thorpe

Ailelere yönelik destek de sonrasında yetersiz kalıyor.

Kocamın babalık izni hastaneden çıktığımda neredeyse bitmişti. Onun için çok stresli bir zamandı ve sonra hepimize evde bakmak zorundaydı.

Her şey yoluna girene kadar dört hafta boyunca hastalık izni almak zorunda kaldı.

Yaklaşık yarım yıl geçti, gerçekten iyiyim. Nora'yı bebek derslerine götürüyorum ve vücudumun güçlü hissetmesini istediğim için NHS'nin Couch to 5K koşu programını yapmaya başladım.

Matthew küçük kız kardeşini çok seviyor; ona sürekli sarılıyor ve onu öpüyor.

Çok tatlılar ama yaşadıklarımızdan sonra artık çocuk sahibi olmayacağız.

Riske atmak istemeyiz. Küçük ailemiz tamamlandı.”