Tour de France (bisikletle) nasıl Grande Boucle'a (otobüsle) dönüştü

1957, Tour de France'ın Fransa'yı gerçekten turladığı son yıldı , en azından tamamen bisikletle. Nantes'tan başlayıp 4.665 kilometre sonra Paris'e varan ve Jacques Anquetil tarafından kazanılan Tour de France'ın ^44. edisyonunda hiçbir aktarma yapılmadı. Başka bir deyişle, her etapta bitiş şehri aynı zamanda kalkış şehriydi ve bisikletçiler bir noktadan diğerine otobüsle -veya uçakla- taşınmadı.

Bunun tersine, 2000'den 2025'e kadar, Tur edisyonları aktarmaları kullandı ve kötüye kullandı: kuş uçuşu ortalama 1.365 kilometre (ve karayoluyla 1.828 kilometre). Karşılaştırma yapmak gerekirse, 1903 ile 1939 arasındaki ilk 33 edisyonda yalnızca iki aktarma vardı (toplamda… 1904 ve 1906'da karayoluyla 400 kilometre) - yine de sıklıkla 300 kilometreyi aşan etaplar için. Öte yandan, 2025 yılı tüm rekorları kıracak: bisikletle 3.338 kilometrelik bir rota… otobüs veya uçakla 3.101 kilometre aktarma.

1947'den 1960'ların sonuna kadar, transferler mütevazı kaldı: her edisyon için ortalama 140 kilometre yol. Ve sonra, Libération'ın 2015'te hatırladığı gibi, 1970'lerden itibaren moda "yarım etaplar"dı - aynı gün iki etap - bu da sürücüleri şafak vakti kalkmaya zorladı: 1978'de, Valence-d'Agen (Tarn-et-Garonne) yolunda greve gittiler ve artık bölünmüş etapları yoktu.

Ve ^21. yüzyılda Tur tüm rekorları kırmış olsa da, 1980 ile 2000 yılları arasında karayolu veya uçakla yapılan transferler ortalama 1.200 kilometre iken, 1987'de 1.750 kilometreye ulaştı. Artık varış şehrinin aynı zamanda ayrılış şehri olması meselesi çok da önemli değil; yolcular için bu daha fazla otobüs, masöre daha geç gitme, daha geç akşam yemeği ve en nihayetinde daha az toparlanma anlamına geliyor.

Kendini nasıl organize edeceğini bilen pelotonda (Ulusal Profesyonel Bisikletçiler Birliği (UNCP) gibi) başka bir grev yaşanmasını önlemek için Tur organizatörleri, Pireneler ile Alpler arasındaki geçişi daha sakin etaplar veya hatta Pazartesi günü bir dinlenme planlayarak sağlıyor.