İran'ın Nükleer Silahları Olmamalı. Ama Trump'ın Anayasaya Aykırı Bir Savaş Yürütmesine de İzin Vermemeliyiz.

Şehvet, şehvet; hâlâ savaşlar ve şehvet; başka hiçbir şey moda değil: onları yakıcı bir şeytan alsın!

– Shakespeare, Troilus ve Cressida, V. Perde, II. Sahne.

Yani büyük anını yaşadı ve bir şekilde tarihe geçecek. Umarım tarih, bu çatışmanın tamamının, hapishaneden uzak durma amacıyla görevde kalan iki lider tarafından saman patronluğuyla yönetildiğini kaydeder. Ancak, kimin kimi burnundan tuttuğu artık önemli değil.

Ve Tanrı yardımcımız olsun, başkanın Kongre'nin savaş yetkilerini gasp etmesine yönelik öfke hiç bu kadar zayıf ve etkisiz olmamıştı. Başkan Jefferson, Berberi korsanlarının peşine filoyu gönderdiğinden beri o at ahırdan çıktı. Vietnam bu anlaşmayı 164 yıl sonra kesinleştirdi. Şimdi anayasal engellere yaklaşımı onları ateşe vermek olan bir başkanımız var. Yani Tanrı sizi, Tim Kaine'i ve AOC'yi seviyor, ama kimse dinlemiyor. Kimse dinlemiyor, patlamalar başladıktan sonra . The New York Times'dan :

"Ya barış olacak ya da İran için son sekiz günde tanık olduğumuzdan çok daha büyük bir trajedi olacak," dedi. "Unutmayın, geride kalan birçok hedef var. Bu geceki, hepsinden açık ara en zoruydu ve belki de en ölümcül olanıydı. Ancak barış hemen gelmezse, diğer hedeflerin peşine hassasiyet, hız ve beceriyle düşeceğiz. Çoğu birkaç dakika içinde yok edilebilir."

Cesur konuşma Pazar günü de devam etti. Başkan Truth, Tahran'daki rejim değişikliği hakkında açıkça sosyalleşti . The New York Times'dan :

ABD'nin Pazar günkü saldırıları, Orta Doğu'da tehlikeli bir şekilde tırmanan bir çatışma korkusunu ve dünya liderlerinden acil diplomasi çağrılarını körükledi . Ancak yönetimi günün çoğunu ABD'nin Tahran ile tam kapsamlı bir savaşa girme niyetinde olmadığını vurgulayarak geçirdikten sonra, Başkan Trump sosyal medyada İran hükümetinde bir değişikliğin düşünülemez olmadığını ima etti . Bay Trump , Truth Social'da "Mevcut İran Rejimi İRAN'I TEKRAR BÜYÜK YAPAMIYORSA, neden bir Rejim değişikliği olmasın???" diye yazdı .

Belki de en ilginç tepkiler eski Trump'sız müttefiklerimizden geldi. Hala adamdan iğreniyorlar, ancak son otuz yıldır destekledikleri hava saldırılarını onlara ulaştırdı. David Frum, bir hayli şaşkın görünüyor.

İran'a bu zamanda ve bu koşullar altında saldırmak, genellikle yanlış kararlar alan bir yönetim ve başkanın doğru kararıydı. Yurt içinde demokrasiye inanmayan bir Amerikan başkanı, yurtdışında tehdit altındaki bir demokrasiyi savunmak için ezici bir darbe indirdi. Tek bir gecelik eylem Donald Trump'ın İran savaşını başarıyla sonlandırırsa ve İran nükleer bomba programını kalıcı olarak sonlandırırsa, Trump 14 Haziran'da kendisine verdiği doğum günü geçidini geriye dönük olarak kazanmış olacaktır. Aksi takdirde, diktatörlük hırsları olan bir başkanın yönetimindeki bu tek taraflı savaş, Amerika Birleşik Devletleri'ni karanlık ve baskıcı yerlere götürebilir.

Anayasamıza göre bir başkanın "tek taraflı bir savaş" yürütemeyeceğini belirtmekten çekiniyorum. Ayrıca, Frum biraz daha geniş olsaydı, kaşlarına kadar ikiye bölünürdü.

Trump doğru şeyi yaptı, ancak doğru şeyi olabilecek en yanlış şekilde yaptı: Kongre olmadan, ABD'yi terörizme karşı savunacak yetkin bir liderlik olmadan ve içeride ulusun yarısına karşı bir kültür savaşı yürütürken. Trump, ABD askerlerini İran'la savaşmak için sahaya sürmedi, ancak ABD birliklerini Kaliforniya'nın davetsiz askeri işgali için sahaya sürdü.

Bu yırtma ve parçalama acı verici geliyor. Hayatım boyunca seçilen neredeyse her Cumhuriyetçi başkan, içeride bir kültür savaşı verirken denizaşırı bir savaş başlattı. Richard Nixon'da, elbette, ikisi birleşti. Güneydoğu Asya'daki kanlı maceracılığı, her bakımdan bir kültür savaşı olan içeride bölünmeye ve savaşa yol açtı. George HW Bush, Körfez Savaşı'nı büyük bir anket avantajıyla savaşırken uçan maymunların serbestçe dolaşmasına ve 1992 Cumhuriyetçi kongresinde parti platformunu yazmasına izin verdi ve bu, 1988 kampanyasını Lee Atwater ve onun haydutlarının şefkatli hizmetlerine devretmesinden sadece dört yıl sonraydı. W'ye gelince, 2002 ara seçimlerinde Irak'taki felakete doğru koşarken yaptığı kirli kampanyalar vardı, ayrıca 2004'teki yeniden seçilme kampanyasından hiç bahsetmiyorum bile; o, henüz tam anlamıyla felaketle sonuçlanmamış savaşta, John Kerry'nin askeri sicilini bozarak ve her önemli eyalette eşcinsel evlilik karşıtı referandumları oy pusulasına koyarak yarışmıştı.

Neyse, yönetimin amatör saat tutarsızlığının kendini yeniden göstermesi uzun sürmedi. Savunma bakanı saldırının rejim değişikliğiyle ilgili olmadığını söyledi, ki bu da, gösterdiğimiz gibi, başkanın her mikrofona attığı bir ifade. Umarım Tulsi Gabbard ofisi için yeni perdeler sipariş etmemiştir.

Gerçek askeri sonuçlara gelince, satacak sıcak görüşlerim yok. İran'ın nükleer silahları olsaydı bu dünya için iyi olmazdı. Bombaya sahip istikrarsız bir teokrasi olabilecek en kötü şeydir. Bu yüzden Barack Obama ve John Kerry'nin İran'ın nükleer programını kapatmayı kabul ettiği anlaşmayı kutladım ve görünüşe göre Florida'dan gelen küçük turuncu bir başparmak teraziye düşmeden önce bunu yapma yolundaydı. Dengesiz teokrasilere gelince, belki de Musaddık'ı devirip İran'ı 1953'te Pehlevilere teslim etmek de uzun vadede en iyi fikir değildi. Ve şimdi korkunç bir fikir. Diğer askeri sonuçlara gelince, bunu kendimden daha bilgili zihinlere bırakıyorum, ancak son yetmiş yıldır İran'ı yalnız bırakmamız gerektiği sonucuna vardım. Orası için hiçbir şey yapmadık, sadece mahvettik.

Bu da bizi başkan ve zihninin ve ruhunun yoğun, karanlık, yasaklayıcı ormanı ile baş başa bırakıyor. Ona zorba demek çok kolay. O, doğduğu günden beri bir alfa gibi davranan bir beta. Gerçek bir alfa ve aynı zamanda tam bir vampir olan babası ona gerçek ve hayali egemenliğin servet ve başarıya giden tek yol olduğunu öğretti. Daha sonra, gecenin bir diğer yaratığı olan Roy Cohn tarafından bu yaklaşımı nasıl geliştireceği öğretildi. Bu yaklaşım onu ​​iş başarısızlıkları, kamuoyunda alay konusu olma ve magazinsel rezillik boyunca ayakta tuttu. İstismar ettiği tüm kadınların, aldattığı tüm müteahhitlerin ve mahvettiği tüm hayatların ve kariyerlerin arkasındaki motordu. Onun karanlık, yasaklayıcı ormanında iki tür insan vardır: aptallar ve kaybedenler. Askerler bu ayrım yüzünden kendilerini dışlanmış hissetmemeliler. Hepimiz onun için aptallar ve kaybedenleriz, aptallar ve kaybedenler için bir hükümet kuran kurucu babalara kadar. Şimdi bir ordusu ve hava kuvvetleri var. Şimdi onun zamanı geldi.

Belki de daha çoğumuz onun lanet geçit törenine katılmalıydık. Bilmiyorum.