Her şey seninle başladı

Bazen önümde küçük bir pencere açılıyor ve ben oradan kayıp gidiyorum: Bana bu derginin sınırlarını aşma ve diğer platformları keşfetme fırsatı veriyor. Bu durum, örneğin New York Maratonu veya Barselona Maratonu gibi iyi bir yarış yaklaşırken, TV3'teki meslektaşlarım Xavier Bonastre veya Arcadi Alibés beni arayıp şu soruyu sorduğunda başıma geliyor:

– Gündüz saatlerinin yeniden yayınlanması bizimle olacak mı?

Kendimi on bir yaşında, Montjuïc'e tırmanırken, arkadaşlarımı ve büyük oğlanları takip ederken görüyorum.

Onlara her zaman evet diyorum çünkü yanlarında oturmak, bir ekranla mikrofon arasında olmak, duyguların bir karışımı. Bonastre ve Alibés (ve ayrıca birlikte şarkılar söylediğim Sebas Guim, Quique López Vilalta ve Ruth Gumbau) atletik oldukları kadar tutkulular ve verileri gözden geçirirken titiz davranıyorlar ve yarışa sanki yarışıyormuş gibi giriyorlar (aslında birçoğunda yarışıyorlar).

(...)

Arcadi Alibés bu hafta beni aradı ve bana şunu sordu:

– Bu etkinlik sırasında El Corte Inglés Kursu'nu benimle yeniden iletmeye mi çalışıyorsunuz?

Ve onun önerisi bende bir hafıza penceresi açtı, çünkü hayatım boyunca katıldığım yüzlerce yarıştan ilki El Corte Inglés'ti.

Şimdi 1982'ye, 11 yaşıma döndüğümde yarışın 11 kilometreye uzatıldığı zamana dönüyorum. Bir gün önce büyükannemin Canarinha formama numaramı diktiğini hatırlıyorum (evet, o dikmişti: dört çengelli iğnenin, her köşe için bir tane, yeterli olduğunu bilmiyorduk) ve kendimi Plaça Catalunya'ya bakarken, daha önce hiç görmediğim kadar büyük bir kalabalığın arasında yolumu bulmaya çalışırken hayal ediyorum. Kendimi Montjuïc'e tırmanırken, Poble Espanyol'a doğru giderken görüyorum, beni askere yazdıran ve şeytanlar gibi ateş eden benden büyük oğlanları takip ediyorum.

Sekiz dokuz kilometre yol kat ettiğimizde onlara, "Yıkıldım," dediğimi hatırlıyorum.

Ve vazgeçtim.

Onlara önden gitmelerini, yarışın sonunda örneğin İspanya Merkez Bankası köşesinde buluşacağımızı söyleyerek yürümeye başladım. Ve arkadaşlarım uzaklaşırken ve daha önce yanımdan geçenlerin çoğu da yanımdan geçerken, kendime şu soruyu sormaya başladım:

–Acaba ben bu konuda iyi değilim mi?

Ayrıca okuyun

Çok şükür ki, bu düşünce biraz sonra kayboldu: Hayatımın ilk yarışını Jordi Jorba adında bir maraton koşucusu kazandı - altmışlı yıllarda, Jorba 25K ve 30K gibi sıra dışı mesafelerde İspanya rekorunu elinde tutuyordu - ama ben de kazandım, çünkü yıllar sonra hala her gün koşmaya çıkıyorum.

Ve eğer o iyi yürekli Arcadi Alibés beni çağırırsa, peşinden koşarım.