Nicolás Artusi: “Zenginler için kahve, fakirler için kahve diye bir şey yoktur.”

Gazeteci ve yazar Nicolás Artusi , 15 yılını "dünyanın en sevilen ve en nefret edilen içeceği"nin içicileri için bir ombudsman olma misyonuyla geçiren Coffee Sommelier karakterinin arkasındaki adamdır. Bu, ilk kitabı Coffee'nin alt başlığıdır. Bu, profesyoneller ve amatörler için teknikler içeren Manual del café (Kahve Kılavuzu) ve yakın zamanda çıkan Atlas de café (Kahve Atlası, 80 kahve üreticisi ülkeyi kapsayan tur ) adlı üçlemenin başlangıcıdır; hepsi Planeta tarafından Amerika'nın farklı ülkelerinde yayınlanmıştır.

Kitap aşığı olan yazar, dergiler ve özel siteler için incelemeler yazıyor ve Busco Similar (Seix Barral) adlı bir romanın ve bir sonraki Editörler Fuarı'nda yayınlanması beklenen Amigos míos (La conjura) adlı dostluk üzerine bir dizi denemenin yazarı. İnternet üzerinden her öğleden sonra Menú del Día yapıyor ve kültürel tüketimi arasında Jerry Seinfeld'in Comedians in Cars Getting Coffee adlı kitabını seçiyor.

"İyi ve kötü kahveyi ayırt etmenin yolu bol bol kahve içmek, ama aynı zamanda deneyimi, karşılaşmayı, o anın tadını çıkarmaktır. Biraz safça gelebilir ama ben bunu züppece yapmayı tercih ederim," diyor Ñ ile yaptığı bir röportajda.

–Kahve evreni, oldukça eski bir obje olan bir atlas aracılığıyla bize eşitsizlikleri anlatıyor: Kahve üreten yoksul ülkeler ve tüketen zengin ülkeler.

– Atlas ve ülkelerin tasvirleri, bu eşitsizliği net bir şekilde ortaya koymanın iyi bir yoluydu. Bireysel olarak kahveye en çok harcama yapan ülke Danimarka ve hacim olarak en çok kahve satın alan üç ülke ise Amerika Birleşik Devletleri, Japonya ve Almanya. Hepsi zengin ülkeler, ancak kahve sözde Üçüncü Dünya ülkelerinde üretiliyor. Kitabın Afrika'ya ayrılmış merkezi bölümünde, kahvenin yabani bir bitki olmasına rağmen, sömürgeci Avrupalı ​​güçlerin sömürgelerindeki bazı toprakları kârlı hale getirmek için büyük çiftlikler kurmasıyla nasıl geliştiğini görüyoruz. Orta Amerika ve Karayipler'de de benzer bir durum yaşandı. Bu bana, atlas gibi özünde kusurlu bir eser aracılığıyla bolluk paradoksunu somut bir şekilde ifade etmenin bir yolu gibi geldi, çünkü doğal olarak üç boyutlu olan bir şeyi iki boyutta kopyalamak imkânsızdır.

–Arjantin'de bir kafe kültürü, biraz tango ve bir dizi özel kahve dükkanı var. Bu iki gerçeklik nasıl bir arada var oluyor?

–Şimdilik, oldukça farklı olsalar da, huzurlu ve sonunda her şey daha iyiye gidecek. On yıl önce, hatta daha da az bir zaman önce, Arjantin'de satın alınan kahvenin %99'u Brezilya'dan geliyordu. Ve bugün, özel kahve dükkanlarının ortaya çıkmasıyla, özel kahvenin bu yüzdesi %100'ün önemli bir kısmını almaya başladı. Bir yandan, Ruanda, Endonezya veya Kosta Rika'dan gelen kahvelerin tadını evinize az çok yakın ve erişilebilir bir yerde çıkarma seçenekleri var. Ancak diğer yandan, bu aynı zamanda , yanık kahveye veya küçük yağ kupasına yapışan geleneksel yerlerin tekliflerini yenilemeleri gerektiği anlamına geliyor, aksi takdirde kahve dünyasının dışında kalacaklar. Birkaç yıl önce, eski moda kafelerden en iyi kahveyi seçmek için bir yarışmada jüri üyesiydim. Londra'daki Tortoni, 36 Billares, Café de los Angelitos'u denemeye gittik ve kazanan, genç bir baristaya sahip olan Café Tabac oldu. Barista, adı gibi değildi. Bana, aynı eski, kötü kahveyi isteyen müşteriler arasında büyük bir direnç olduğunu söylediler. Sonuç olarak, bu bir değişim durumu: Sadece özel kahve dükkanlarının sunduğu ürün yelpazesi artmakla kalmayıp, geleneksel barların kalitesiz kahveleri de yenilendikçe daha iyi kahveler içilecek.

–Bir diğer ünlü uygulama ise iş yerinde koridorda içilen kahve. Bu bir verimlilik içeceği mi?

–Evet, ve bundan hoşlanmıyorum. Hatta iş yerindeki kahve molasına kahve molası deniyor ve kurallara göre 15 dakika sürüyor ve kafeinin beyne ulaşması da tam olarak bu kadar sürüyor . Çalışanların tek bir dakikayı bile boşa harcamaması için son dakikaya kadar planlanmış. Kahvenin bu faydacı kullanımı, keyiften yoksun bırakılması, bana bir Koreli filozofun yeni bir kitap yazması için mükemmel bir gerekçe gibi geliyor.

–Keyiften bahsetmişken, kahvenin olası bir lüks olduğundan bahsettiniz. Kriz zamanlarında sürdürülebilir mi?

–Eğlence hakkında gazetecilik yazan bizler bunu bağlamına oturtmalıyız ve yemek yemeyen insanların olduğu bir ülkede ahlaki açıdan bu çok zor. Yine de, olası lüks fikrini sürdürüyorum çünkü viski veya şarapta olanların aksine, zenginler için bir kahve ve fakirler için bir kahve diye bir şey yok . Andy Warhol da Coca-Cola için aynı şeyi söylemişti: İngiltere Kraliçesi için neyse, köşedeki dilenci için de odur. Bu kahve, Buenos Aires'teki benzin istasyonundaki veya en kötü kahve dükkanındakiyle aynı fiyata: bugünün parasıyla yaklaşık 3.000 veya 4.000 peso. Yaklaşık üç dolar. Yani, mesele ekonomik boyuttan çok, keşif ve bilgi olasılığıyla ilgili . Daha iyi kahve içiyorum çünkü nerede içeceğimi biliyorum ve istediğim gibi hazırlanmasını veya servis edilmesini talep edebiliyorum. İçinde yaşadığımız korkunç eşitsizliklere ve nüfusun %20'sine yönelik bir ekonomik model yaratma eğiliminde olan bir manzaraya rağmen, bunun demokratik erişimin bir içeceği olduğunu söyleyebiliriz.