Distopik ittifaklar, savaş sözcükleri: Dostluktan savaşa nasıl geçilir? diye soruyor Constanza Michelson.

"Distopyanın belirtileri şimdiden var," dedi bana. Cuma günüydü çünkü her Cuma bir randevumuz var. Her zaman yalnızız. Bu bir madde: Aksi takdirde aşk dostluğunu kaybeder.

Bana, “Andaril ile Meta güçlerini birleştirdi” dedi, yani Meta askeri işe girdi.

Hikaye şöyle: Sanal gerçeklik dehası Palmer Luckey, şirketini 2014 yılında Facebook'a sattı. İki yıl sonra kovuldu. Nedenini söylemediler ama Trump'ı finanse ettiğine dair söylentiler vardı. Zuckerberg ise hâlâ çetenin iyi adamıydı. Arkadaş edinmek için bir ağ kurmuştu. Daha sonra, siyaset yüzünden değil, fikri mülkiyet hırsızlığı davası yüzünden kovulduğu öğrenildi. Küçük bir hırsız. Ve bugün, artık arkadaşlık atmosferi altında değil, genç adamlar gibi giyinmiş, sanki en sert dürtüleri yatıştırmaya yetecekmiş gibi, aynı zamanda savaş için de yaratıyorlar. İyi huylu arkadaşlıktan savaşa nasıl geçtik? Belki de geçmedi. Belki de aynı hikaye: eşitler arasındaki ayrıcalıklı arkadaşlık. Ama daha Yaratılış'ın başında uyarılıyoruz: Kardeş olmakta doğal hiçbir şey yok. Kan bağı yeterli değilse, paylaşılan bir toprak, bir sözleşme, bir yatak neden yeterli olsun ki?

Teknoloji çocukları arasında kendilerine psikopat demek yaygındır. Peter Thiel, kendisine bu adı veren kişiyi dava bile etti. Ancak Straussçu An adlı makalesinde modernitenin, doğrudan mitolojik güçleri uyandıran bilinçdışı (psikopat) fantezileri yenmediğini kabul eder: kurban etme, günah keçisi, saflık, iyiyle kötü arasındaki kozmik savaşlar. Bu şiddetin yayı kültür savaşlarından kanlı olanlara doğru gelgitler yaşar ve bir ayna gibi yansıtılır: gerçek katliamlar, eski dostlar arasındaki sembolik çatışmalar, gerekli düşmanlar, faydalı kurbanlar. Thiel bilir ki: ne akıl ne de bilim bizi bu güçlerden kurtarabilir. Ancak kurban etme döngüsünden kaçmayı hayal eden René Girard'ın aksine, Thiel bunların kullanılması gerektiğine inanır. Ve onları kullanır.

Bunu görüyor muyuz? Yoksa bunun sadece bir söylem savaşı olduğuna inanmaya devam mı ediyoruz? Günümüzde barışa inanan var mı bilmiyorum.

Truva'dan sonra -on yıl süren kanlı savaştan sonra- "barış" değil, barışlar geldi. Çoklu, kısmi, zahmetli.

Ben, evli insanların cuma günleri yaptığı şeyin barışmak olduğunu sanıyordum.

Michelson , Nostalgia for Disaster, Making the Night ve Capitalism of the Self gibi kitapların yazarıdır.