Süleyman'ın hikayesi: Şok için bir sinema anı (*****)

Filozof, seyircinin gördüklerine karşı yalnızca edilgen bir alıcı olmakla yetinmemesi gerektiğini ileri sürmüştür. Gerçek seyirci, yaşayan seyirci, sahnenin önerdiği uzlaşım ritüeline katılan, hatta gerektiğinde kendini kişiliksizleştiren kişidir; sahnenin çerçevesi içinde temsil edilen sınırlı gerçeklikle kendi koşullarını karıştırıp değiştirme (dolayısıyla karıştırılıp değişme) noktasına kadar. Sözünü ettiğimiz düşünür Ortega y Gasset tiyatrodan bahsediyordu ama aynı şey, tanımı gereği sanatların en sürükleyici ve hipnotik olanı olan sinema için de söylenebilir. Yönetmen Boris Lojkine'in Ortega'yı okuyup okumadığını bilmiyoruz. Ama sanki evet. Görünüşüne ve çarpıcı ismine rağmen, Souleymane's Story sadece izlenecek veya dinlenecek bir yapım değil. Filmin deneyimlenmesi ve içeriden deneyimlenmesi amaçlanıyor. Souleymane'nin öyküsü , seyirciyi şok edecek şekilde tasarlanmış ve uygulanmış bir sinema aracılığıyla, izleyicinin öyküsünün kendisine dönüştürülmesini amaçlıyor. Ekranın sınırları içinde çerçevelenen kahramanın koşulları, varsayılan uzaklığına rağmen, geri dönüşü olmayacak şekilde, izleyicinin koşullarıyla, yani başkalarının hayatlarında edilgen bir özne olmaktan çıkmaya zorlanan bir seyircinin koşullarıyla aynı hale gelir. Ve benzeri.

Başlangıç ​​noktası, isterseniz gelenekseldir. Amaç, bir kuryenin Paris sokaklarında geçirdiği iki günü mümkün olduğunca yakından takip etmek. Sinemayı neredeyse egzotik bir macera olarak görmeye alışmış bir yönetmen olan Lojkine, şimdi sıradan, neredeyse sıradan bir hikâyeye sığınıyor ve onu duyulmamışa, vahşiye ve neden olmasın, dayanılmaz derecede adaletsiz olana yaklaştırıyor. Filmin başrolünde yer alan ve devasa Abou Sangare'nin canlandırdığı Souleymane, GPS yollarında zamanla yarışırken hikayesini tekrar tekrar anlatır; bu hikayenin bir kamu görevlisi tarafından onaylanması ve çürütülmesi gerekir. Hayatı ona ve onun sayesinde kendisine sığınmacı statüsü verilip verilmemesine bağlı. Ve orada, zorunlu olarak saçma olan bir hayata anlam katan gerçek bir hikaye yaratma mücadelesinde, kahramanın geleceği tartışılıyor ve daha doğrusu, göçmen olsun ya da olmasın herkesin geleceği.

Kamera, basit doğalcılığın ötesine geçerek, sınıfsızlaştırılmış, reddedilmiş, yalnız bir adamın ilkel ızdırabını aktarmaya kararlıdır. Ve böylece ekran, basit temsilin aseptik alanını terk edip canlı maddeye dönüşene kadar devam eder. Muhteşem geliyor kulağa ve öyle de. Filmin tamamı, bir adamın nefesinin yettiği her uçurumun kıyısında yaşanıp, ızdırap çekilerek anlatılıyor. Ve orada yaşamaya devam ediyor. Souleymane'nin öyküsü, ilk saniyeden itibaren sahnenin önerdiği ritüel geleneklere karşı mücadele ediyor, ya da daha iyisi, aşırı ve mükemmel hesaplanmış bir çabayla, izleyicinin retinasına yabancı ama bir anda çok yakın bir deneyimi kazıyarak onu kendine mal ediyor. Film, sadece izlenmekten öte, başkahramanının her bir belirsizliği, şüphesi ve yarası aracılığıyla deneyimleniyor. Ve bunu öyle bir şekilde, içgüdüsel, enerjik ve ateşli bir sinema pratiğiyle yapıyor ki, Ortegavari bir şekilde kendi koşullarını Souleymane'ın koşullarıyla karıştırmaktan ve değiştirmekten başka çare kalmıyor.

Son olarak, hiçbir şeyi bozmak istemeden, röportajımıza geçelim. Burada amatör oyuncu Abou Sangare'nin ve profesyonel oyuncu Nina Meurisse'nin yüzlerini görebilirsiniz. Göçmen ve memur. Defalarca duyduğumuz hikâye, sonunda kendisine kurtuluş izni verilip verilmeyeceğine karar verecek olan mahkeme salonunda yeniden anlatılıyor. Ve işte o anda her şey değişiyor, sinemanın her saniyesi bizi dönüştürüyor. Şok olsun diye kaçırılmış bir sinema. Sadece canlı seyircilerin kabul edildiği bir sinemadır. Vahşi ve güzel.

—

Yönetmen : Boris Lojkine. Oyuncular : Abou Sangare, Nina Meurisse, Younoussa Diallo, Amadou Bah. Süre : 92 dakika. Milliyeti : Fransa.