Dziękuję mamo i tato.

Moi bracia są moimi najlepszymi przyjaciółmi. Piotr, Teresa, Joana (ja), Miana, Jan, Marta, Magdalena, Inês i Antonio. Jeden chłopiec, trzy dziewczynki, jeden chłopiec, trzy dziewczynki, jeden chłopiec. Doskonały.

Dorastałam z myślą, że założenie dużej rodziny było powołaniem moich rodziców, przedłużeniem ich miłości, radości, przywiązania, wyobraźni, solidarności oraz ogromnej czułości i wdzięczności za życie. I że będą mieli jak najwięcej dzieci, zarówno pod względem zdrowotnym, jak i organizacyjnym.

Tak, czasami było to mylące. Moja mama mówi, że czasami przy stole łapałam się za głowę i narzekałam na zamieszanie i hałas. Tak – dziś bardziej niż kiedykolwiek – często nie da się przeprowadzić rozmowy z osobą spod znaku Barana dłużej niż dwie minuty bez odwrócenia jej uwagi gdzie indziej. Tak, przy stole, przy którym siedzą wszyscy, zdarzają się chwile, gdy ktoś już je owoc, a ktoś inny wciąż sięga po łyżkę do zupy. Tak, kiedy oglądamy film i wybuchamy śmiechem w momentach, kiedy nikt inny tego nie robi, osoby z zewnątrz mają wrażenie, że jesteśmy rodzajem klanu, który śmieje się z tych samych rzeczy, nie rozumiejąc tak naprawdę dlaczego, który patrzy na siebie nawzajem ze zrozumieniem, nie tłumacząc dlaczego, który mówi w ten sam sposób, który ceni te same rzeczy.

Ale mam też wrażenie, że ci, którzy najpierw patrzą z zewnątrz, czują miłość, harmonię i nieustanną potrzebę bycia razem. Kiedy jestem zdenerwowany, wszyscy wstrzymują oddech. Moi bracia zawsze mówią mi, że wyglądam pięknie, że jestem silna, że ​​jestem zdolna, że ​​muszę ufać, nawet gdy czuję się słaba, niezdolna i niekompetentna. W najgorszych chwilach mojego życia – zwłaszcza zanim miałam szczęście założyć rodzinę z moim mężem – pod koniec każdego dnia miałam więcej powodów do wdzięczności, niż do proszenia.

Powiedziałem mamie, że wciąż mam w sobie mnóstwo radości. Ta radość nie pochodziła ode mnie, ale z czystości i bezwarunkowej miłości, jaką czułam w swojej rodzinie, z poczucia, że ​​to, co najważniejsze, co naprawdę jest najważniejsze w życiu, zostało zachowane. Jakby moja rodzina była jedyną pewną rzeczą, którą będę mieć w życiu, pewnością utrwaloną w milionach małych chwil uwagi, czułości, uczucia, obecności i miłości.

Po 50 latach mam szczęście dorastać i starzeć się w otoczeniu moich najlepszych przyjaciół. Dorośli, nadal mamy siebie nawzajem, bardziej niż kiedykolwiek.

Kiedy byliśmy mali, starsi pomagali młodszym i rozkazywał im bez skrępowania, jakby w jakiejś hierarchii. Piętnastoletnia różnica wieku między najstarszym i najmłodszym jest dziś mniejsza. Moje młodsze rodzeństwo to często osoby, które mnie słuchają, czują, pomagają mi i uczą mnie, jak być lepszą matką, ciocią, córką i siostrą. 40 lat temu przywódcami byli starsi. Dziś często jest odwrotnie.

Niewiele jest rzeczy lepszych niż mylenie mnie z moimi siostrami, nie tylko dlatego, że je kocham i podziwiam, ale również dlatego, że są (wiele z nich) młodsze i (wszystkie) ładniejsze ode mnie. Kilka lat temu, w pewnym momencie, zdarzało się to tak często, że przestałem poprawiać ludzi, którzy mnie kwestionowali.

Kiedyś słyszałem, jak inspirujący Fernando Castro powiedział coś w stylu: „Wspaniałym darem, jaki możemy dać dziecku, jest brat. Najlepszym darem, jaki możemy mu dać, jest wielu braci”.

Moje serce się raduje, a oczy napełniają się łzami, gdy wyobrażam sobie, jak moi rodzice, ponad 50 lat temu, spisali listę z piętnastoma imionami dziewcząt i piętnastoma imionami chłopców.

W Dniu Rodzeństwa, 31 maja, mogę tylko powiedzieć dziękuję.

Dziękuję mamo i tato.