Pomiędzy diagnozami i dyplomami nikt nie może zostać w tyle

Utworzenie dodatkowego wsparcia dla studentów otrzymujących stypendia i mających problemy zdrowotne może mieć kluczowe znaczenie dla zapewnienia, że ​​nikt nie zrezygnuje ze studiów wyższych z powodu niemożności poniesienia kosztów związanych z daną chorobą lub stanem zdrowia.

Istnieją ukryte realia szkolnictwa wyższego, w których osiągnięcia naukowe i osobiste zaangażowanie nie są jedynymi czynnikami decydującymi o sukcesie. Pomiędzy egzaminami, stażami i pracami dyplomowymi studenci toczą cichą walkę z poważnymi, często wyniszczającymi chorobami, takimi jak guzy mózgu — i nie tylko z ich powodu, ale i ze względu na wszystkich, którzy stają w obliczu wyzwań związanych z określonym stanem zdrowia, konieczne jest myślenie o nowych środkach zaradczych.

Według Krajowego Rejestru Onkologicznego (2020) choroby ośrodkowego układu nerwowego (OUN) są wśród nowotworów litych najczęstszymi u dzieci i młodych dorosłych, ustępując jedynie nowotworom hematologicznym. Do nowotworów tych zaliczają się m.in. glejaki, medulloblastomy, wyściółczaki, które wymagają złożonych metod terapeutycznych, takich jak zabieg chirurgiczny, radioterapia i chemioterapia — często w połączeniu. Osoby, które przeżyły, a dzięki postępowi klinicznemu jest ich na szczęście coraz więcej, prawie zawsze zmagają się z fizycznymi, poznawczymi i emocjonalnymi następstwami, które utrudniają im codzienne życie, a w wielu przypadkach także karierę akademicką.

Nie mówimy o wyjątkach. Na każdej uczelni jest prawdopodobnie ktoś, kto zmaga się z przewlekłą chorobą i musi regularnie wykonywać badania kontrolne, korzystać z terapii rehabilitacyjnych i urządzeń medycznych, aby utrzymać podstawową sprawność niezbędną do osiągnięcia sukcesów akademickich. Jednakże obecny system działań społecznych nie bierze konkretnie pod uwagę tych realiów. Stypendia, które mają kluczowe znaczenie dla zapewnienia równego dostępu do świadczeń, nie są odpowiedzią na tego typu nadzwyczajne, regularne lub nagłe obciążenia. A efekt jest dramatyczny: zbyt wielu młodych ludzi staje przed realnym dylematem — czy poddać się leczeniu, czy kontynuować naukę.

Nie ulega wątpliwości, że Narodowa Służba Zdrowia (SNS) jest i zawsze będzie podstawowym i powszechnym gwarantem prawa do opieki zdrowotnej w Portugalii. Nasza propozycja nie zastępuje go, nie krytykuje, nie osłabia. Uzupełnij to. To właśnie w obliczu ograniczeń NHS — gdy brakuje psychologów, logopedów, fizjoterapeutów, a czas oczekiwania na wizytę ciągnie się miesiącami — ten środek staje się niezbędny. Chcemy mieć pewność, że w chwili największego niepokoju i potrzeby pomocy, żaden uczeń nie zostanie pominięty.

Warto zatem zrozumieć, co proponujemy: utworzenie dodatku do opieki zdrowotnej dla studentów otrzymujących stypendia, do wysokości 1 IAS rocznie (509,26 EUR), mającego na celu pokrycie podstawowych wydatków na opiekę zdrowotną, które nie są objęte programem SNS lub są trudno dostępne. Student może ubiegać się o stypendium kilkakrotnie w ciągu roku, aż do osiągnięcia określonego limitu, przedstawiając odpowiednią dokumentację kliniczną. Zarządzaniem zajmie się Dyrekcja Generalna ds. Szkolnictwa Wyższego (DGES), wykorzystująca istniejącą infrastrukturę do przetwarzania stypendiów, co gwarantuje prostotę administracyjną i niewielkie wydatki budżetowe.

Zdajemy sobie sprawę, że nie dysponujemy jeszcze konkretnymi danymi na temat liczby uczniów, którzy skorzystają z tego wsparcia. Właśnie z tego powodu opowiadamy się za tym, aby środkom tym towarzyszyło ogólnokrajowe badanie, promowane przez instytucje szkolnictwa wyższego, które pozwoli nam ocenić rzeczywistość i dostosować przyszłe instrumenty. Udzielając wsparcia osobom zmagającym się z poważnymi lub przewlekłymi chorobami, nie tylko bronimy ciągłości nauki tych młodych ludzi, ale także inwestujemy w zmniejszanie nierówności, walkę z porzucaniem szkoły i promowanie sprawiedliwości społecznej w szkolnictwie wyższym.

Przyjrzyjmy się na przykład temu, co dzieje się w Szwecji, gdzie przyjęto o wiele bardziej elastyczny system działań socjalnych, przewidujący szczególne wsparcie dla uczniów ze szczególnymi potrzebami zdrowotnymi lub niepełnosprawnościami. Nie ma nic złego w importowaniu do Portugalii tego, co najlepsze, co powstaje za granicą.

Nadszedł więc czas, aby pójść naprzód. Propozycja jest kompletna, uzasadniona i gotowa do wdrożenia. Brakuje tylko woli politycznej, żeby wprowadzić to w życie. Jesteśmy zobowiązani do wniesienia tej kwestii do debaty legislacyjnej kolejnej kadencji, w ramach bardzo potrzebnej reformy działań społecznych w szkolnictwie wyższym. Mamy nadzieję, że środek ten zostanie przyjęty z zadowoleniem jako przekrojowe i konsensualne zobowiązanie wszystkich sił parlamentarnych. Koszt jest niższy, zarządzanie administracyjne jest proste — a jakie są korzyści? Są one niepoliczalne: ludzkie, społeczne i akademickie.

Ochrona zdrowia i edukacja nie mogą być od siebie odizolowane. Są nierozłącznymi filarami godnego i pełnego życia. Żaden student nie powinien być zmuszany do wyboru między dbaniem o swoje zdrowie a kontynuowaniem edukacji. Naprawdę sprawiedliwe społeczeństwo to takie, które dba o to, aby wiedza i dobrobyt szły ze sobą w parze, otwierając drzwi, a nie wznosząc bariery.

Teksty w tej sekcji odzwierciedlają osobiste poglądy autorów. Nie reprezentują one VISÃO ani nie odzwierciedlają jego stanowiska redakcyjnego.