O, Kapitanie, mój Kapitanie!

Wyrażenie Oh, Captain, my Captain , jak wiesz, pochodzi z wiersza Walta Whitmana poświęconego prezydentowi Abrahamowi Lincolnowi . Zostało ono mistrzowsko opowiedziane przez Robina Williamsa w filmie Stowarzyszenie Umarłych Poetów (1989), jako profesora Johna Keatinga , który za pomocą jego wersetów zainspirował swoich studentów do uczynienia swojego życia czymś niezwykłym. Wiersz Whitmana jest przede wszystkim symbolem przywództwa, lojalności i straty, a tego właśnie doświadczono w Federalnym Komitecie PSOE w ostatni weekend . Tym bardziej, gdy prezydent Pedro Sánchez wyraził tonem elegijnym: „Jestem kapitanem i zostaję, aby przeczekać burzę”. Zagłębiając się jak inni kapitanowie w przeszłości we wszechświat, który jest połączeniem podziwu, smutku i straty, co wzmacnia ton żałoby.

Trauma jest poważna. I widać to w spojrzeniu prezydenta w ciągu ostatnich kilku tygodni: 1000-jardowym spojrzeniu. Zagubiony, pusty, w szoku, wydaje się patrzeć w dal, ale odłączony od teraźniejszości. Co robić? Powiedzieliśmy to pierwszego dnia: aktywować Artykuł 112 Konstytucji i przedstawić Kongresowi wniosek o wotum zaufania. Budowanie strategii, władzy i hegemonii poprzez działania, a nie narracje. Działanie, a nie opowiadanie. Konkretyzacja i zakotwiczenie się w akcie politycznym. Wniosek o wotum zaufania jest ważny, ponieważ przyciąga uwagę, pozwala na dydaktykę i jest liturgią tej samej demokracji, która ją podnosi.

Każdy kryzys ma trzy etapy: stan gotowości, reakcji i odbudowy. Sánchez pozostaje w fazie gotowości.

Wszystko, co wykracza poza artykuł 112, wskazuje dziś na drzwi wyjściowe do projektu narodowego, projektu Sáncheza opartego na cenzurze, który ma więcej atutów niż wad. Pozostawienie wszystkiego, jak robi to również PP, wielkiemu przemysłowi narracyjnemu jako jego głównemu celowi, z mediami społecznościowymi, mediami cyfrowymi, tymi technologiami, które nasycają i nie potrafią sprecyzować, jest przeciwieństwem sztuki strategii politycznej i komunikacji wyborczej. Ponieważ oznacza to oddanie pustki obecnemu wektorowi niezadowolenia, którym obecnie jest wyłącznie autorytaryzm Vox. Wystarczy spojrzeć na sondaże, które już wskazują na bezpośredni transfer głosów z PP do Vox wynoszący ponad 10%, prawie milion wyborców. System dwupartyjny, daleki od zyskania prestiżu dzięki tej sytuacji, jest niszczony.

Wszystkie kryzysy mają trzy etapy: stan gotowości, reakcji i odbudowy. Sánchez pozostaje w fazie gotowości. Potrzeba proszenia o zaufanie zostanie potwierdzona w najbliższą środę, 9 lipca, podczas jego podwójnego wystąpienia w Izbie Reprezentantów. Prezydent Wysp Kanaryjskich, Fernando Clavijo, formalnie prosi o to dzisiaj w La Vanguardia . To jest prawdziwa odpowiedzialność polityczna: przedstawienie się Kongresowi, otwarcie się na krytykę i zaproponowanie środków odbudowy. To autentyczna narracja przezwyciężania, która pozwala nam przechodzić między etapami. Ale najpierw musimy zaakceptować, że bez aktu, który nas zakotwiczy i skonkretyzuje, kryzys tej wielkości nigdy nie zostanie przezwyciężony.

Jeśli premier nie wdroży wotum zaufania, a zatem, aby je przezwyciężyć, zaproponuje później budżet socjalny i przeprowadzi wybory w 2026 r., jeśli nie przywróci zaufania do członków, deputowanych i narodu hiszpańskiego, wszystko będzie bezduszną podróżą kapitana bez dotarcia do portu. Ta kwestia jest również konieczna, aby rany na lewo od PSOE, nowej kandydatury, z napędem wielonarodowym, i Podemos, mogły się zagoić i znaleźć maksymalne wyniki z wynikiem ponad trzech milionów głosów, które obecnie osiągają osobno. Bez artykułu 112 ta przestrzeń nie będzie miała motywacji do resetu. W ten sam sposób demobilizacja najstarszych wyborców PSOE zostanie skonsolidowana i będzie miała mało prawdopodobny powrót. Jest milion wyborców, których lewica musi zmobilizować i których nie można pozostawić na łasce przeciwności. Jeśli wotum zaufania nie zostanie przezwyciężone, będzie pełniący obowiązki prezydenta czekający, aby zobaczyć, czy jest większość dla nowego prezydenta. Coś, co jest dalekie od jasności.

Przywrócenie zaufania dotyczy tego, nawet jeśli zwykli partnerzy inwestytury tego nie chcą i jednocześnie nie mają alternatywy. W wierszu Oh Captain, My Captain! główną metaforą jest statek powracający zwycięsko z niebezpiecznej podróży, ale którego kapitan (Lincoln) umiera, zanim dostrzeże całkowity triumf. Kwestia zaufania jest właśnie taka. Można je zdobyć, przegrywając, jak wotum nieufności (i czasami się je zdobywa). A tutaj statkiem nie jest PSOE, ale hiszpańska demokracja, która musi wyjść wzmocniona z tego epizodu i doprowadzić ją do bezpiecznej przystani.

Przyszły tydzień "Tak, proszę pana"

Curtis Yarvin wyjaśnia z przerażającą jasnością szum wokół Trumpa na szczycie NATO w Hadze. Yarvin mówi: „Wszystko zaczyna się, gdy wchodzisz do pokoju i, ogólnie rzecz biorąc, robisz to, co chcesz. Po prostu mówisz: „Zrób to, zrób tamto”. Zwalniasz tych, którzy tego nie robią. I nagle wszyscy inni kłaniają się i mówią: „Tak, proszę pana”. I to wszystko: ustanowiłeś swoją władzę”. W ten sposób Trump pokazał wszystkim autorytarnym wyborcom zachodnich demokracji, w jaki sposób ustanawia się i sprawuje władzę. Do tego chcą nas doprowadzić.

Hawkeye 10 milionów głosów

Chęć uzyskania 10 milionów głosów dla „centrum” przy jednoczesnym żądaniu uwięzienia Sáncheza to coś, co możecie ocenić sami. Trzy partie prawicowe dzisiaj nie przekraczają 12 milionów, które otrzymały w 2011 roku. Jeśli zrezygnujemy z pół miliona dla SALF i 3,5 miliona dla Vox, mogą co najwyżej powtórzyć wyniki z 23 czerwca. Jedno to chcieć 10 milionów, drugie zostawić PSOE na 5 milionach, a jeszcze inne, aby Vox spadł poniżej 2 milionów. Nie wszystko może być możliwe, po prostu z powodu czynników pokoleniowych i terytorialnych. PP chce przenieść przeszłość do teraźniejszości, ale nie rozumie, że Vox od dawna kształtuje przyszłość.