Sojusze dystopijne, hasła bojowe: Jak przejść od przyjaźni do wojny? – pyta Constanza Michelson.

„Już widać oznaki dystopii” – powiedział mi. To był piątek – bo w każdy piątek mamy randkę. Zawsze sami. To klauzula: jeśli nie, miłość straci przyjaźń.

Powiedział mi: „Anduril i Meta połączyli siły”, czyli Meta weszła w biznes wojskowy.

Historia przedstawia się następująco. Palmer Luckey, cudowne dziecko wirtualnej rzeczywistości, sprzedał swoją firmę Facebookowi w 2014 roku. Dwa lata później został zwolniony. Nie podano powodu, ale plotkowano, że finansował Trumpa. A Zuckerberg nadal był dobrym facetem w gangu. Stworzył sieć, aby zdobywać przyjaciół. Później okazało się, że nie został zwolniony za politykę, ale za pozew o kradzież własności intelektualnej. Drobny złodziej. I dziś spotykają się ponownie, już nie pod osłoną przyjaźni. Młodzi mężczyźni — ubrani jak młodzi mężczyźni, jakby to wystarczyło, aby zaspokoić najsurowsze impulsy — również tworzą wojnę. Jak przeszliśmy od dobrodusznej przyjaźni do wojny? Może nie. Może to ten sam wątek: wyłączna przyjaźń między równymi sobie. Ale już na początku Księgi Rodzaju jesteśmy ostrzegani: nie ma nic naturalnego w byciu braćmi. Jeśli krew nie wystarcza, dlaczego wspólna ziemia, umowa, łóżko miałyby wystarczyć?

Wśród nich — dzieciaków od technologii — powszechne jest nazywanie siebie psychopatami. Peter Thiel pozwał nawet osobę, która go tak nazwała. Ale w swoim eseju The Straussian Moment przyznaje, że nowoczesność nie zatriumfowała nad nieświadomymi (psychopatycznymi) fantazjami, które budzą niepośrednie mityczne siły: poświęcenie, kozła ofiarnego, czystość, kosmiczne wojny między dobrem a złem. Łuk tej przemocy przypływa i odpływa od wojen kulturowych do krwawych i jest rzutowany jak lustro: prawdziwe masakry, symboliczne konflikty między dawnymi przyjaciółmi, koniecznymi wrogami, pożytecznymi ofiarami. Thiel wie: ani rozum, ani nauka nie mogą nas ocalić przed tymi siłami. Ale w przeciwieństwie do René Girarda — który marzył o ucieczce z cyklu ofiar — Thiel wierzy, że muszą być używane. I je wykorzystuje.

Czy to dostrzegamy? Czy nadal wierzymy, że to tylko wojna retoryki? Nie wiem, czy ktokolwiek wierzy w pokój w dzisiejszych czasach.

Po Troi – dziesięciu latach krwi – nie nastał „pokój”, ale pokoje . Wielorakie, częściowe, mozolne.

Myślałam, że to właśnie my – małżeństwa – robimy w piątki: godzimy się.

Michelson jest autorem m.in. książek Nostalgia for Disaster, Making the Night i Capitalism of the Self .