Czarny Argentyńczyk: Niepokojący pogląd Seselovsky’ego na temat mieszanych ras w Argentynie

Alejandro Seselovsky myślał o głosie . Nie w twoim własnym – choć trochę też – ale w cudzym, w cudzym, w tych, którzy przemierzają historie, strefy, linie rodowe. Efektem była jego trzecia książka, w której celowo i nieumyślnie przedstawił sytuację w Argentynie. Utwór ukazał się w styczniu tego roku nakładem wydawnictwa Orsai, a obecnie pierwotny pomysł nabiera realnych kształtów jako spektakl teatralny w Paseo La Plaza . Prezentacja miała się odbyć w sobotę, 3 maja, o 22:30, ale ostatecznie jest to początek nowej przygody, która, jeśli pójdzie dobrze, może nawet doprowadzić do trasy koncertowej po całym kraju.

Seselovsky ponownie czytał kroniki, które pisał od 1991 r., kiedy to opublikował swój pierwszy tekst w gazecie Clarín , mając 20 lat. Zbiór, obszerny, różnorodny i obfity, był kompilowany przez trzy dekady w różnych mediach, od magazynów takich jak Gente, Rolling Stone, Orsai i Gatopardo po elDiarioAR i La Agenda, między innymi. I oto powtarzane było to słowo: „czarny”. Marka, która powróciła, nierozwiązana kwestia. Publikowanie i chęć ciągłego tworzenia czegoś nowego, jako impuls ciekawości, ale także dlatego, że trzeba zarobić na życie, przybrały drugą formę: książkę Negro argentino .

„W samym sercu słowa Negro, gdzie słowo to zawiera w sobie znaczenie, istnieje zasadnicza niezgodność: Argentyńczyk czarnoskóry nie jest pochodzenia afrykańskiego . To znaczy, Argentyńczyk czarnoskóry nie jest czarny. Jest ciemnoskóry. Metys. Indianin. Indianin amerykański. Bardziej lub mniej czarny człowiek w kraju bez czarnych autorów” – pisze.

W tekście na tylnej okładce Seselovsky wyjaśnia „pigmentarny rozum”, który z miłością skonstruowano w „Negra Sosa, Negro Olmedo, Negra Poli, Negra Vernaci, Negro Lavié”, ale także na rozdzierającym odwrocie, w „Murzyńskim mieszkańcu slumsów, Murzyńskiej głowie”. Kończy tę myśl osobistym oświadczeniem o zasadach ludzkich i dziennikarskich: „Nie mam żadnego problemu. Jestem wszystkimi czarnymi Argentyńczykami, jacy mają być”.

Książka zawiera piętnaście kronik napisanych w latach 2004–2023 (plus osiem nieopublikowanych opowiadań) , które autor czyta ponownie, skupiając się na słowie, które w Argentynie jest przymiotnikiem, rzeczownikiem, obelgą, przezwiskiem, określeniem przynależności, piętnem, a czasem wszystkimi tymi określeniami naraz.

Jednakże Negro Argentinian nie jest w ścisłym tego słowa znaczeniu antologią. Są to sceny z życia autora, który woli brudzić sobie rzeczywistość, niż spekulować w sposób czysty. Opowiada jej osobistą historię — poszukiwania biologicznej matki, relację z adopcyjną matką — i życie zawodowe, ale nie jest to autobiografia.

Całość, w swojej strukturze, ma też w sobie coś z powieści non-fiction . Jest struktura. Podobnie jak w Pokoleniu X Douglasa Couplanda, opowiadane historie nie tyle stanowią fabułę, co raczej klimat, stan epoki, sposób zamieszkiwania świata.

Argentyńska Czarna Księga jest połączeniem wszystkich tych rzeczy. Jakby po tylu latach poruszania się wzdłuż i wszerz krawędzi mapy – geograficznej, symbolicznej, uczuciowej – Seselovsky postanowił usiąść i narysować kształt. Nie jest to ostateczne, ale dokładne. Zarys definiujący tożsamość, której nie da się zdefiniować: Argentyna.

Kartografia, którą tworzy, jest miejscem, z którego można oglądać kraj bez objaśniania go . Między walką dwóch byłych top modelek w telewizji a podmiejską dyskoteką, Seselovsky ogląda, słucha i pokazuje, wraz z przygodami i postaciami, historie, które są czasem zabawne, czasem paskudne, czasem ekscytujące, a zawsze żywe.

Alejandro Seselovsky urodził się w Rosario w Santa Fe w 1971 roku. Jest dziennikarzem. Dorastał i mieszka w Buenos Aires. Jest ojcem dwójki dzieci. Również syn duetu: matki zastępczej i matki biologicznej, które pewnego dnia szukały i nigdy nie znalazły. Jest kronikarzem. Pracował dla niemal wszystkich mediów: dużych, małych, krajowych i międzynarodowych. Jest pisarzem. W 2005 roku wydał swoją pierwszą książkę Christ Calls NOW!: Chronicles of the Evangelical Advance in Argentina, a w 2011 roku TRASH - Portraits of Media Argentina .

„ Zajęło mi 20 lat napisanie tych 15 artykułów . Pierwszy jest z 2004 r., a ostatni z zeszłego roku” – mówi, wyjaśniając proces selekcji, który doprowadził do powstania Negro argentino, gdzie powraca do swoich długoletnich ciekawostek — czy obsesji? — i swoich najbardziej cenionych opowieści.

Istnieje sposób patrzenia i pisania, który mógłby określić Seselovsky'ego. Powstała dzięki niedyskretnemu oku tłumu, uchu dziennikarza i cierpliwości narratora. Martín Caparrós jest mistrzem sztuki mówienia „ja” bez zamiaru mówienia o sobie.

Seselovsky należy do tej szkoły, tworzy prozę osobistą, w której jego wyjątkowość nie narzuca się, lecz jej towarzyszy . Nawet w tekstach, w których opowiada swoją historię, nigdy nie jest na pierwszym miejscu. Wygląda na to, że tak, chodzi o „wszystko” (lub przynajmniej o „wiele”). Albo pojawia się na parkietach tanecznych Cuarteto, w pasażach Mar del Plata, w kolejce na lotnisku Barajas, dokąd zostaje deportowany za bycie „sudaca”, podczas pielgrzymki z Damas Gratis po przedmieściach.

Kroniki, które najpierw pojawiły się w mediach, a później w książce, niekoniecznie dotyczą rasizmu, ale są materiałem, który w opowieściach eksploruje system reprezentacji zbudowany na tym, co autor uchwycił i zdefiniował jako „argentyńskiego czarnoskórego mężczyznę”. Na tej podstawie autor stworzył liczącą blisko 300 stron kompilację map Metysów . Nie chodzi o kategorie, ale o ciała poruszające się pomiędzy tymi pudełkami.

„Ja przynajmniej nie mam możliwości poświęcenia się książkom. Istnieje decydujący problem ekonomiczny, który uniemożliwia pisanie poza pracą, czyli robienie notatek. Mój sposób pisania książek polega na rekonstruowaniu i redefiniowaniu szeregu notatek, tak aby razem tworzyły nową wartość. A tą wartością jest książka” – zastanawia się. On jest niespokojny, Seselosky. To się nie kończy. I tak to, co miało być prezentacją czarnoskórego Argentyńczyka — autor, publiczność, toast — przerodziło się w doświadczenie teatralne.

To nie jest coś, czego nie robiono już wcześniej; to samo dzieje się teraz, gdy pisarze wychodzą, żeby czytać i/lub pokazują się w teatrze , przed publicznością. Mariana Enriquez zrobiła to z Don't Bring Flowers, Cristian Alarcón zrobił to z Testosterone . Seselovsky jest już na szarym końcu tej jasnej gwiazdy.

„Przeniesienie tych historii, które były luźnymi notatkami, a potem książką, na scenę i przekształcenie ich w parateatralny utwór to coś, czego nadal nie do końca wiem, jak zrobić . Właśnie wracam z próby. Spotkaliśmy się z gitarzystą, facetem, który zajmuje się sztuką wideo, producentem i facetem, który najwyraźniej będzie reżyserem. Myślałem, że będę czytał teksty, ale teraz nie wiem; nic nie rozumiem” – wyznaje ze śmiechem.

Negro argentino , książka, która już wyszła na świat – oraz inscenizacja teatralna, która wciąż poszukuje swej formy – porusza temat do przemyślenia: pisanie, jeśli wynika z konieczności i impulsu, ponieważ nic innego nie da się zrobić, nie jest przekładaniem rzeczywistości na słowa. Będzie jej szukać. Gdzie jest. Nawet jeśli boli. Jaki to kształt?

Nawet jeśli jest to niewygodne. Seselovsky, który nie boi się, a wręcz kocha niepokój , mówi: „Nie wiem, czy ten materiał będzie kontynuowany w przyszłości, czy też zostanie tutaj. Nie wiedziałem, że tworzę książkę, kiedy pisałem notatki jedna po drugiej. Kiedy tworzyłem książkę, nie myślałem, że zaprezentuję ją jako show. To bardzo trudny kraj do nauki. Wszystko jest widziane i rozwiązywane dzień po dniu. Jutro zobaczymy”. I on się śmieje.

Argentyński Murzyn – Alejandro Seselovsky (Orsai).