Tour de France 2025 | Dobre powody Jonasa Abrahamsena

W Tuluzie Pireneje niczym zakłócenie horyzontu, obietnica lub zagrożenie majaczące w oddali na niebie Oksytanii. Nie nadszedł jeszcze czas na podjazdy, wciąż nadszedł czas na niepokojące wzloty i upadki, które optymiści nazywają równinami, przerywane kilkoma łagodnymi zboczami, kuszącymi kolarskich poszukiwaczy przygód. Mężczyźni, dla których Tour de France to suma dni, a nie suma czasu; mężczyźni zdolni do pedałowania, wyobrażając sobie jedynie najbliższą przyszłość, buntownicy niezdolni do zaakceptowania woli grupy.

Już przed startem w czołówce stawki widać było dziesiątki dobrych powodów. Każdy z nich był niezwykle ważny, każdy wyjątkowy i przede wszystkim wykluczający pozostałe.

Wielu próbowało narzucić swoje stanowisko. Udało się to Jonasowi Abrahamsenowi, Davide Ballerini i Mauro Schmidowi. Dołączyli do nich Mathieu Burgaudeau i Fred Wright. Zawarli rozejm, który pozwolił im zbliżyć się do mety. Porozumienie, o którym wszyscy wiedzieli, że rozpadnie się, gdy tylko meta w Tuluzie znajdzie się w zasięgu pedałowania.

Porozumienie, które nie zachwiało się nawet wtedy, gdy na długim odcinku pod górę i w dół o długości około sześćdziesięciu kilometrów, niewartym nawet kilku punktów w klasyfikacji górskiej, Jonas Vingegaard próbował zaskoczyć Tadeja Pogacara i wszystkich tych, którzy myślą o Tourze jako o trzytygodniowej sumie czasów. Nie udało mu się. Natychmiast odrzucił możliwość nadrobienia czasu straconego do tej pory przez mistrza świata (wszystko w jeździe indywidualnej na czas), gdy Słoweniec po kilku sekundach nieuwagi wylądował na asfalcie . Duńczyk chce wygrać ten Tour de France, rezygnując z Tadeja Pogacara; nic innego go nie interesuje. Powiedział swoim kolegom z drużyny, żeby poczekali na tego, kto upadł. Nikt nie sprzeciwił się jego woli. I tak, nie byłoby w tym nic złego; upadki są częścią kolarstwa. Jonas Vingegaard jest jednak dżentelmenem ( wiele razy to udowodnił, najwyraźniej podczas zjazdu z Col de Spandelles w Grande Boucle trzy lata temu ) i jest przekonany, że czas działa równie skutecznie. To prawie nigdy nie jest prawdą, ale tak właśnie jest.

A tym bardziej, gdy za nimi stanęła grupa naprawdę twardych ludzi, ludzi, których talent i CV przyćmiłyby większość ludzi: Arnaud de Lie, Axel Laurence, Quinn Simmons, Wout van Aert i Mathieu van der Poel .

Porozumienie zerwało się tam, gdzie powinno, na Côte de Pech David, na ośmiuset metrach szaleńczego nachylenia z widokiem na Garonnę . Mauro Schmid i Jonas Abrahamsen przyspieszyli, pozostali sami i starali się być nie do złapania.

Za Davide Ballerinim, Mathieu Burgaudeau i Fredem Wrightem nie pozostało nic innego, jak tylko patrzeć, jak kurczą się przed nimi.

Jeszcze dalej, Mathieu van der Poel próbował ich naśladować, nieświadomy tego, że ich naśladuje. Zakłócenia z radia uniemożliwiły mu dostrzeżenie, że przed trzema, których wyprzedził, jest jeszcze dwóch kolarzy. Zdał sobie z tego sprawę dopiero, gdy dostrzegł ich kilkaset metrów dalej, teraz poza zasięgiem . Zobaczył, jak zwalniają, rozglądając się po przestrzeni za sobą. Zobaczył, jak Mauro Schimid próbuje sprintu, Jonas Abrahamsen dogania go, wyprzedza i świętuje etapowe zwycięstwo .

A potem się zdziwić. Bo nie powinien nawet być na starcie tego Tour de France. Złamał obojczyk 18 czerwca, przeszedł operację, od razu wrócił na rolki i jedenaście dni później był już w peletonie na mistrzostwach Norwegii . Jeśli potrafisz robić pewne rzeczy, odpowiednio się regenerować, to znaczy, że jesteś bardziej zmotywowany niż ktokolwiek inny. To znaczy, że niczego się nie boisz. Ani sprintu we dwójkę, a co dopiero mistrza świata za tobą.

Więcej na te tematy: