Pierwszy rok Keira Starmera na stanowisku premiera był upokarzający – a będzie jeszcze gorzej

Większość nowych premierów i rządów ma miesiąc miodowy, gdy wprowadzają się na Downing Street. Chwilę, gdy mogą cieszyć się poparciem elektoratu, który dał im klucze do numeru 10 po zwycięstwie w wyborach powszechnych.

Zwłaszcza po miażdżącym zwycięstwie, jak to miało miejsce 12 miesięcy temu, kiedy Partia Pracy powróciła do rządu po raz pierwszy od 14 lat. Ale miesiąc miodowy Keira Starmera ledwo opuścił poczekalnię, taka była nieokiełznana katastrofa, która rozwijała się od 4 lipca 2024 r.

W ciągu 12 chaotycznych miesięcy Sir Keir i jego zespół przeszli od jednego żenującego kryzysu do drugiego, w wyniku czego zaufanie publiczne do rządu spadło do najniższego poziomu od początku prowadzenia statystyk.

Sondaże pokazują, że Partia Pracy zostanie odsunięta od władzy w kolejnych wyborach, prawdopodobnie w 2029 r., przez partię Reform UK Nigela Farage'a , a wśród szeregowych posłów, którzy domagają się lepszego lidera, już pojawiają się pomruki o „zmianie reżimu”.

Gdzie więc wszystko poszło nie tak dla Partii Pracy, która zapewniła sobie historyczne zwycięstwo w wyborach, zdobywając 411 miejsc i większość w 174 okręgach?

Partia Sira Keira oparła swój manifest na zobowiązaniu, które określiła jako pięć odważnych misji skupiających się na gospodarce, zielonej energii, NHS, walce z przestępczością i rozwoju edukacji.

Po wejściu na Downing Street od razu zaczęli obwiniać poprzednie rządy konserwatystów za pozostawienie kraju w „bałaganie”, szybko wymieniając 22 miliardy funtów jako „czarną dziurę” w finansach państwa.

Jednak katastrofa numer jeden nie nadeszła zbyt daleko, gdy Rachel Reeves niespodziewanie, zaledwie 25 dni po dniu wyborów, ogłosiła, że ​​obniża wypłatę powszechnego dodatku opału zimowego dla około 10 milionów emerytów.

Decyzja ta, nazwana przez krytyków „okrutną” i „bezwstydną”, zaskoczyła większość ludzi i od tamtej pory miała poważne konsekwencje dla Partii Pracy.

Natychmiast podchwycił to Daily Express i rozpoczęliśmy krucjatę mającą na celu odwrócenie tej polityki.

Decyzja kanclerza okazała się również bardzo szkodliwa politycznie i została powszechnie wyśmiana przez opinię publiczną, wywołując protesty, a nawet powstanie piosenki „Freezing This Christmas” , która znalazła się na szczycie list przebojów i parodiowała premiera.

Sir Keir, wykazując się cechą, która szybko staje się znakiem rozpoznawczym jego stanowiska premiera, ostatecznie ugiął się i na początku tego miesiąca wykonał zwrot o 180 stopni.

Jednak najnowsze sondaże wskazują, że szkody spowodowane przez zimową katastrofę paliwową Partii Pracy są nieodwracalne.

Ledwie rząd premiera zraził do siebie znaczną część elektoratu, a już wrócił do „skandalu z darmowymi rzeczami”.

Sir Keir w wrześniu stanął w obliczu kontrowersji, gdy nie zgłosił otrzymania przez swoją żonę Victorię Starmer prezentu w postaci ubrań o wartości kilku tysięcy funtów od sponsora Partii Pracy Waheeda Alliego.

Okazało się również, że Specjalna Grupa Eskortowa Policji Metropolitalnej Londynu zapewniła Taylor Swift najwyższej klasy ochronę na czas jej trasy koncertowej London Eras Tour pod naciskiem minister spraw wewnętrznych Yvette Cooper.

Premier i kilku innych starszych członków jego gabinetu otrzymało darmowe bilety na występy zespołu Swift o łącznej wartości ponad 20 000 funtów.

Po zaledwie dwóch miesiącach pęknięcia zaczęły pojawiać się także w sercu Downing Street.

Sytuacja uległa pogorszeniu 6 października, kiedy Sue Gray zrezygnowała ze stanowiska szefowej sztabu premiera, twierdząc, że „ryzykuje odwracanie uwagi”.

Uwikłana była w spory dotyczące wynagrodzenia i darowizn od lorda Alli.

Sytuacja premiera miała się znacznie pogorszyć, gdy trzy tygodnie później aresztowano Mike'a Amesbury'ego , parlamentarzystę Partii Pracy, po tym, jak uderzył swojego wyborcę w nocnej bójce, do której doszło po kłótni o cięcia cen paliwa zimą.

Miało to ogromne znaczenie w maju tego roku, kiedy partia Reform UK odniosła zdecydowane zwycięstwo w wyborach uzupełniających w okręgach Runcorn i Helsby, które odbyły się po rezygnacji Amesbury'ego i skazaniu go za napaść.

Koszmar Sira Keira Jesień nabrała tempa, gdy jego kanclerz w przededniu Halloween zarządziła rewizję podatkową w budżecie na kwotę 40 miliardów funtów.

Wiadomo już było o ograniczeniu wydatków na paliwo w okresie zimowym, ale podwyżki składek na ubezpieczenie społeczne dla pracodawców i podatku od spadków dla gospodarstw rolnych i przedsiębiorstw rodzinnych spotkały się z dużą niepopularnością.

Ciosy zadane przedsiębiorcom przez panią Reeves zdusiły gospodarkę i doprowadziły do ​​wzrostu bezrobocia, niwecząc jedno z najważniejszych haseł manifestu Partii Pracy.

Jej kontrowersyjna decyzja o ukaraniu farmerów doprowadziła do serii upokarzających demonstracji, w których wzięły udział tysiące osób, w tym gwiazda telewizyjna Jeremy Clarkson , zgromadzonych w Whitehall.

Kolejny kompromitujący incydent miał miejsce w listopadzie, gdy minister transportu podał się do dymisji w związku ze skandalem oszustwa.

Tymczasem sytuacja Sir Keira stała się tak zła, że ​​zmuszony był wygłosić przemówienie „resetujące” – zaledwie pięć miesięcy po objęciu urzędu premiera – na początku grudnia, ujawniając serię „kamieni milowych” w studiach Pinewood.

Jednak sytuacja miała się wkrótce okazać znacznie trudniejsza dla premiera, gdy nowy rok przyniósł zaskakujący powrót Donalda Trumpa do Białego Domu.

Rok 2025 ledwie się rozpoczął, gdy przywódcą Partii Pracy wstrząsnęła kolejna rezygnacja.

Tym razem to Tulip Siddiq , bliski sojusznik i przyjaciel, zrezygnował ze stanowiska ministra skarbu w związku ze skandalem korupcyjnym w Bangladeszu.

Przybycie Trumpa wywołało ogólnoświatową zmianę w kwestii wydatków na obronę, co skłoniło Sir Keira do zwiększenia wydatków Wielkiej Brytanii, co zostało sfinansowane poprzez cięcia pomocy zagranicznej.

Decyzja ta, skrytykowana przez organizacje charytatywne i niektórych szeregowych posłów Partii Pracy, ale ogólnie przyjęta z zadowoleniem, doprowadziła do tego, że inna minister, Anneliese Dodds, zrezygnowała ze swojego stanowiska zajmującego się rozwojem międzynarodowym.

Katastrofalny pierwszy rok rządów Partii Pracy przyniósł gwałtowny spadek notowań tej partii w sondażach.

Brutalną rzeczywistością stał się ten fakt w maju, kiedy oprócz porażki w wyborach uzupełniających, Partia Pracy poniosła klęskę w wyborach lokalnych z rąk partii Reform UK.

Z kolei nowy, ogromny sondaż YouGov z tego tygodnia wskazuje, że partia pana Farage'a ma szansę zdobyć najwięcej miejsc, jeśli wybory odbędą się w tym roku.

Sondaż MRP dał partii Reform UK 271 miejsc w parlamencie, a Partii Pracy 178, co stanowi mniej niż połowę 411 miejsc, jakie partia zdobyła w ubiegłym roku.

Konserwatyści spadną na czwarte miejsce za Liberalnymi Demokratami, mając zaledwie 46 konserwatywnych posłów.

Gwałtownie spadająca popularność Partii Pracy odzwierciedla nie tylko problemy Sir Keira na arenie wewnętrznej, ale także te na arenie międzynarodowej.

Jego kapitulacja w sprawie Brexitu , będąca wynikiem przymilenia się do UE, rozgniewała wiele osób na prawicy, podobnie jak jego umowa o przekazaniu suwerenności nad Wyspami Czagos Mauritiusowi.

Sposób, w jaki premier postępuje z niestabilnym prezydentem Trumpem, wzbudził również obawy o brytyjski przemysł stalowy i kierowców, którzy ucierpieli wskutek ofensywy taryfowej wprowadzonej przez republikańskiego przywódcę.

A sir Keirowi udało się wcisnąć jeszcze jedną polityczną wpadkę przed pierwszą rocznicą powstania jego partii, kompletnie wściekając się na cięcie kosztów opieki społecznej.

Jego plany ograniczenia ogólnego projektu ustawy wywołały masowy bunt szeregowych posłów – 126 parlamentarzystów Partii Pracy sprzeciwiło się im przed decydującym głosowaniem we wtorek.

Zgodnie z oczekiwaniami, osłabiona Partia Pracy ugięła się i poszła na ustępstwa.

Po roku takim jak ten Sir Keir będzie miał nadzieję, że w słowach hymnu z czasów Tony’ego Blaira „Things can only get better” (wszystko może się tylko poprawić) jest ziarno prawdy.

Ale biorąc pod uwagę, że Trump i Farage dominują na arenie międzynarodowej i krajowej, a gospodarka nie wykazuje oznak ożywienia, sir Keir i Partia Pracy wydają się być gotowi na kolejny Annus horribilis.