Ta decyzja Sądu Najwyższego może zmienić życie milionów uczniów z niepełnosprawnościami

W zeszłym miesiącu Sąd Najwyższy USA jednogłośnie orzekł, że uczniowie niepełnosprawni nie będą już musieli stawiać czoła wyższym standardom prawnym, gdy będą dochodzić sprawiedliwości za dyskryminację w szkołach — takim, które nie istnieją w innych środowiskach objętych amerykańskim prawem antydyskryminacyjnym. Sprawa, zwana AJT v. Osseo Community School District, wzbudziła stosunkowo niewielkie zainteresowanie w porównaniu z innymi głośnymi decyzjami z tego semestru. Ma jednak potencjał, aby zmienić życie milionów uczniów niepełnosprawnych.

W całym kraju jest prawie 8 milionów uczniów niepełnosprawnych , a liczba ta rośnie z każdym mijającym rokiem szkolnym. Decyzja sądu w sprawie AJT pozwoli większej liczbie uczniów niepełnosprawnych na dostęp do ich praw edukacyjnych i walkę z dyskryminacją ze względu na niepełnosprawność, zgodnie z prostym językiem i celem Americans With Disabilities Act, Section 504 of the Rehabilitation Act i Individuals With Disabilities Education Act. Uchylając decyzję ^8th US Circuit Court of Appeals, sąd przywrócił pełną ochronę federalnego prawa antydyskryminacyjnego dla uczniów niepełnosprawnych.

Powódka , Ava, jest uczennicą Osseo Public School District w Minnesocie. Ava cierpi na rzadką postać padaczki, która poważnie wpływa na jej zdolność do funkcjonowania rano. Rodzice Avy poprosili, aby pobierała naukę wieczorową ze względu na padaczkę. Okręg szkolny odmówił udzielenia Avie tego rozsądnego udogodnienia i nagle zmienił jej indywidualny plan edukacyjny, aby umożliwić tylko trzy godziny nauki, co stanowiło mniej niż połowę tego, co otrzymywali jej pełnosprawni rówieśnicy.

Rodzice Avy pozwali okręg szkolny, twierdząc, że odmawiają praw edukacyjnych i dyskryminują niepełnosprawność na mocy Individuals With Disabilities Education Act, sekcji 504 i tytułu II ADA. Jak uznał Sąd Najwyższy , wszystkie trzy te prawa współdziałają, aby zapewnić lepsze wyniki edukacyjne uczniom niepełnosprawnym, ale każde z nich działa inaczej. IDEA gwarantuje uprawnionym dzieciom niepełnosprawnym bezpłatną, odpowiednią edukację publiczną, która obejmuje edukację specjalną i powiązane usługi, które umożliwiają każdemu dziecku dostęp do edukacji. Usługi te są szczegółowo opisane w pisemnym indywidualnym planie edukacyjnym, który jest zatwierdzony zarówno przez rodziców dziecka, jak i szkołę. Sekcja 504 Rehabilitation Act wymaga, aby dzieci niepełnosprawne, które nie potrzebują specjalistycznej nauki, ale potrzebują udogodnień, aby móc uczestniczyć w szkołach publicznych, otrzymały te udogodnienia. Wreszcie ADA zabrania dyskryminacji w usługach świadczonych przez władze stanowe i lokalne, co obejmuje szkoły publiczne.

Na przykład uczeń z niepełnosprawnością intelektualną może mieć indywidualny plan edukacyjny, który obejmuje terapię mowy. Gdyby szkoła tego dziecka nie zapewniła terapii mowy, byłoby to naruszeniem IDEA, ponieważ plan jest „ centralnym punktem ” istotnych zobowiązań szkoły do ​​zapewnienia bezpłatnej, odpowiedniej edukacji publicznej zgodnie z tym prawem. Odwrotnie, ten sam uczeń może otrzymać usługi logopedyczne wymienione w swoim planie, ale jako użytkownik wózka inwalidzkiego nie mógłby dostać się do biblioteki na drugim piętrze szkoły, ponieważ szkoła nie ma windy. Byłoby to bezpośrednie naruszenie sekcji 504 i ADA, ale nie IDEA. Dzieje się tak, ponieważ okręg szkolny może zapewnić „bezpłatną odpowiednią edukację publiczną” na mocy IDEA „jednocześnie angażując się w dyskryminacyjne zachowanie” na mocy sekcji 504 i ADA. Nasi hipotetyczni uczniowie mogliby pozwać swój okręg szkolny na mocy sekcji 504 i ADA, aby uzyskać nakaz sądowy nakazujący im dostęp do biblioteki szkolnej. Mogą też złożyć pozew na podstawie ustawy IDEA, aby uzyskać nakaz nakazujący im terapię logopedyczną zgodnie z ich indywidualnym planem edukacyjnym.

Powodowie twierdzący o dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność nie muszą udowadniać, że pozwany miał zamiar dyskryminować ze względu na niepełnosprawność, aby uzyskać nakaz sądowy na mocy sekcji 504 lub ADA. Zasady i praktyki, które skutecznie wykluczają osoby niepełnosprawne, podlegają egzekucji na mocy tych przepisów niezależnie od tego, czy dyskryminacja była celowa. Jednak w przypadku Avy Sąd Apelacyjny Stanów Zjednoczonych dla ^8. Okręgu zastosował inne, podwyższone standardy do jej roszczeń na podstawie sekcji 504 i ADA. ^8. Okręg powołał się na precedens sprzed dziesięcioleci zwany Monahan v. Nebraska, orzekając, że uczniowie niepełnosprawni nie mogą wnosić roszczeń na podstawie sekcji 504 przeciwko okręgom szkolnym, chyba że wykażą, że okręg działał w „złej wierze” lub z „rażącym błędem w ocenie sytuacji”. Według ^8. Okręgu, skrócenie czasu nauki ucznia niepełnosprawnego o połowę nie spełniało tego wymagającego standardu, dlatego ^8. Okręg zdecydował się oddalić roszczenia Avy dotyczące dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność.

Moja organizacja, Arc of the United States, ma bogatą historię federalnych praw edukacyjnych. W 1971 r., zanim istniały federalne zabezpieczenia dla osób niepełnosprawnych, stany mogły wykluczać dzieci niepełnosprawne ze swoich publicznych szkół — i wiele z nich to zrobiło. Milionom dzieci odmówiono edukacji, nie dlatego, że nie mogły się uczyć, ale dlatego, że nasze społeczeństwo nie wierzyło, że warto je kształcić. To się zmieniło dzięki działaniom federalnym. Rodzice, na czele z Arc, walczyli w sądzie i wygrali w sprawie PARC v. Pennsylvania . Ich zwycięstwo położyło podwaliny pod IDEA, zapewniając prawo do bezpłatnej, odpowiedniej edukacji publicznej dla uczniów niepełnosprawnych, niezależnie od charakteru lub stopnia ich niepełnosprawności.

W marcu Arc połączyło siły z Council of Parent Attorneys and Advocates i innymi organizacjami praw osób niepełnosprawnych, aby złożyć pismo amicus curiae na poparcie Avy. Wyjaśnia ono, w jaki sposób standard Monahan niesprawiedliwie uniemożliwia uczniom, którzy są ofiarami dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność, uzyskanie ulgi, którą w przeciwnym razie otrzymaliby bez tego podwyższonego standardu. Oto kilka przykładów:

• Cherry, niemówiące dziecko z niepełnosprawnością fizyczną i intelektualną, które było wielokrotnie owijane kocem i pozostawiane w pokoju, w którym muchy pełzały po jej ustach i nosie

• Kristopher, uczeń z niepełnosprawnością intelektualną, u którego nie zdiagnozowano zaburzeń przez prawie dziesięć lat, ponieważ szkoła nie zrobiła nic, aby zidentyfikować i uwzględnić jego potrzeby

• AB, dziecko z zaburzeniami uczenia się i mowy, które zostało umieszczone w okręgu szkolnym, który nie oferował specjalnych usług edukacyjnych, takich jak terapia mowy i języka

• JT, uczennica z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, której oceny zostały rzekomo sztucznie zawyżone, aby uniemożliwić jej zakwalifikowanie się do usług edukacji specjalnej, chociaż szkoła wiedziała, że ​​przez lata miała wyniki poniżej średniej w testach umiejętności czytania i pisania

Wszystkie te dzieci miały odrzucone roszczenia prawne, ponieważ pomimo oczywistych przypadków dyskryminacji nie były w stanie udowodnić podwyższonego standardu złej wiary i rażącego błędu w ocenie sytuacji. Żaden z tych uczniów nie zasłużył na doświadczenie tej dyskryminacji i żadnemu z nich nie dano możliwości uzyskania ulgi. Przez 40 lat Monahan był wykorzystywany w niektórych jurysdykcjach do usprawiedliwiania chronicznych zaniedbań okręgów szkolnych w zakresie dostosowania się i edukacji młodzieży niepełnosprawnej. To szkodziło społeczności osób niepełnosprawnych przez dziesięciolecia.

Na szczęście Sąd Najwyższy USA uznał, że standard Monahana był błędny. Pisząc w imieniu jednomyślnego sądu, Prezes Sądu Najwyższego John Roberts uchylił decyzję ^8. Okręgu. Sąd orzekł, że „roszczenia ADA i rehabilitacyjne oparte na usługach edukacyjnych powinny podlegać tym samym standardom, które mają zastosowanie w innych kontekstach dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność”. Ta zdroworozsądkowa decyzja wynika z tekstu obu ustaw. Nic w ustawowym tekście Sekcji 504 lub Tytułu II ADA nie wskazuje, że sądy powinny stosować wyższy standard dyskryminacji w kontekście edukacji K-12 niż w jakiejkolwiek innej sprawie dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność. Tekst zarówno ADA, jak i Sekcji 504 wyraźnie odnosi się do „kwalifikujących się osób niepełnosprawnych”, bez żadnego odniesienia do tego, gdzie osoba niepełnosprawna uzyskuje objętą ochroną usługę. Jak wyjaśnił sąd, „ten język jest obszerny i bezwarunkowy, potwierdzając jego stosowalność do każdej takiej osoby”.

Podobnie sąd zauważył , że prosty tekst IDEA „jasno stwierdza, że ​​nic w IDEA nie ogranicza ani nie ogranicza praw…, które ustawy antydyskryminacyjne przyznają uczniom niepełnosprawnym”. Ta decyzja potwierdza, że ​​uczniowie niepełnosprawni mają takie same prawa na mocy ADA i sekcji 504, jak inne osoby niepełnosprawne, a ci uczniowie nie powinni być zmuszeni do dalszego wykazywania złej wiary lub rażącego błędu w ocenie ze strony szkoły.

Okręg szkolny próbował również radykalnie zmienić swój argument w ostatniej chwili, rozszerzając go. Okręg szkolny argumentował , że nie tylko uczniowie niepełnosprawni powinni podlegać wyższemu standardowi w celu udowodnienia dyskryminacji w szkole, ale każda osoba niepełnosprawna w dowolnym kontekście powinna wykazać, że podmiot działał celowo, aby uzyskać jakąkolwiek ulgę na mocy ADA i sekcji 504.