Einstein i Montchalin

Dobrze byłoby, gdyby Amélie de Montchalin ponownie przeczytała Alberta Einsteina. Dla znanego fizyka „szaleństwem jest ciągłe robienie tej samej rzeczy i oczekiwanie innych rezultatów”. Nie sposób było nie pomyśleć o tej słynnej maksymie, słuchając w niedzielę 27 kwietnia, jak minister finansów publicznych recytuje swój ultraliberalny brewiarz. Na bardzo postępowych falach eteru stacji Europe 1 i CNews ten zagorzały makronista, poszukując oszczędności, zaproponował włączenie do budżetu na rok 2026 likwidacji lub połączenia jednej trzeciej z 450 agencji państwowych i operatorów. CNRS, Météo France, Francuski Urząd ds. Różnorodności Biologicznej, Regionalne Agencje Zdrowia… Łącznie rozlew krwi, z którego spodziewane jest uzyskanie 2–3 miliardów euro, może bezpośrednio lub pośrednio wpłynąć na około 180 000 miejsc pracy w sektorze publicznym.

Najbardziej szalone jest – jak powiedziałby Einstein – że to oświadczenie zostało złożone w chwili, gdy po drugiej stronie Atlantyku pewien Elon Musk przyznawał w mediach, że ta sama polityka niszczenia administracji państwowej okazała się fiaskiem… Przez trzy miesiące Komisja ds. Efektywności Rządowej – słynny DOGE – kierowana przez libertariańskiego miliardera wyrzuciła na ulice dziesiątki tysięcy urzędników państwowych, bezmyślnie obcięła niezbędne fundusze dla wielu organizacji zajmujących się zdrowiem publicznym i badaniami, ostatecznie nie przynosząc tak bardzo zapowiadanych oszczędności budżetowych. Całkowicie skruszony szef Tesli, ze swoją znaną niekonsekwencją, ogłosił w zeszłym tygodniu, że w końcu zamierza skupić się na swoim biznesie, który znajduje się w stanie swobodnego spadku odkąd wszedł do polityki.

Można było mieć nadzieję, że ta porażka zaszczepi odrobinę wątpliwości w ekonomicznym programie Amélie de Montchalin. Nie ma mowy. Chaos wywołany przez Trumpa nie wstrząsa ministrem, który podejmuje jego myśl i ducha. Podobnie jak jej kolega ze służby cywilnej, Laurent Marcangeli, który uważa, że ​​„nasz kraj jest otyły z powodu swojej biurokracji”, była absolwentka HEC i ubezpieczyciel AXA żyje zamknięta w bardzo reaganowskim założeniu ideologicznym: im mniej państwa i regulacji, tym większa „efektywność”. Refren, który prawica i skrajna prawica śpiewają chórem od lat. Jednakże jedyną „skutecznością” tego typu polityki kiedykolwiek wykazaną jest gwałtowny wzrost nierówności, osłabienie usług publicznych i spadek spójności obywateli. Wbrew insynuacjom Amélie de Montchalin, ci operatorzy i agencje odgrywają nieodzowną rolę w lokalnym wdrażaniu polityk publicznych. Ograniczenie ich w ten sposób osłabiłoby równość traktowania w całym kraju, utrudniłoby tworzenie rzetelnej i niezależnej wiedzy naukowej oraz jeszcze bardziej odsunęłoby każdego Francuza, zwłaszcza tego o najniższych dochodach, od podejmowania decyzji, które go dotyczą.

Ale w alternatywnym świecie Amelii de Montchalin, gdzie hierarchie społeczne są łatwo uwzględniane, takie perspektywy nikomu zupełnie nie przeszkadzają. Nic bardziej mylnego niż zrzucanie winy za przekroczenia budżetu na urzędników, którzy nie ponoszą za nie odpowiedzialności. Czy musimy Ci o tym przypominać ponownie? Przez dziesięć lat, w imię polityki podażowej, szesnaście polityk ulg podatkowych dla przedsiębiorstw i zamożnych (CICE, pakt odpowiedzialności itp.) wyrzuciło przez okno 460 miliardów euro, nie przynosząc żadnego zwrotu z inwestycji! Ta przepaść odpowiada za 42% wzrostu zadłużenia Francji w tym okresie. Słuchanie dziś rządu udzielającego lekcji na temat kontroli budżetowej, a jednocześnie atakującego cierpiący sektor publiczny, jest nieprzyzwoite i stanowi karygodną niekonsekwencję, której rozsądnie byłoby położyć kres. Nie trzeba być Einsteinem, żeby to zrozumieć.