Niedzielny wywiad. Laurent Ballesta, fotograf: „Nie chcę pokazywać piękna świata, lecz jego tajemnice”.
„Ostatnim światem, o którym nie wiemy na naszej małej, błękitnej planecie, są oceany” – mówi Laurent Ballesta. Zdjęcie: Ebra/Michaël Naulin
Od ponad 25 lat poświęcasz życie eksploracji dna oceanu. Skąd bierze się to uzależnienie od głębin?
„Moją siłą napędową jest ta sama od dzieciństwa: ciekawość, zamiłowanie do eksploracji, wyobrażanie sobie siebie jako kosmonauty mórz… To, co zrozumiałem bardzo wcześnie i co zakorzeniło się we mnie, to potrzeba bycia pod wrażeniem. Moją główną motywacją nie jest robienie najpiękniejszych zdjęć, ale poszukiwanie nieznanego”.
Jakie miejsce w tym pragnieniu eksploracji zajmuje fotografia?
Już jako dziecko frustrował mnie fakt, że nie mogę wiecznie przebywać pod wodą. Fotografia pozwoliła mi poszerzyć horyzonty obserwacji , przyjrzeć się szczegółom, powiększyć obraz, a także zebrać dowody. Gdy tylko udało mi się zrobić kilka dobrych zdjęć z wody, zdałem sobie sprawę, że wszystko jest tam: eksploracja, sposób na wyrażenie siebie, przygoda…
„Wraz z rozwojem mediów społecznościowych jesteśmy zalewani pięknymi obrazami”.Twierdzisz, że podnoszenie świadomości poprzez piękno już dziś nie wystarcza, aby chronić oceany. Dlaczego?
„Pokazywanie tego piękna w dzisiejszych czasach budzi raczej pożądanie niż szacunek. Wraz z rozwojem mediów społecznościowych, nawet jeśli pojawiają się dobre rzeczy, toniemy w pięknych obrazach. Wszyscy „scrollujemy”, mówiąc sobie: „Jakie to szczęście, że tu jestem. Ja też chcę tam być”. A dziś zawsze znajdziesz biuro podróży „Dobrego Samarytanina”, które zaoferuje ci kompleksową wycieczkę z koktajlem i dobrą pościelą. Musimy znaleźć inne rozwiązanie”.
Co to by było?
„Ten, który ukazuje tajemniczą naturę, taką, która nas przewyższa. Zawsze szanujemy to, co od nas większe, to, co nam umyka. Chodzi też o to, by pokazać, jak wielka jest nasza ignorancja. Wtedy jest możliwa forma szacunku. Nie próbuję pokazywać piękna świata, ale jego tajemnice i miejsca, w których sami jesteśmy wpychani w nasze własne okopy, gdzie mierzymy własną wrażliwość. Ostatnim światem, którego nie znamy na naszej małej błękitnej planecie, są oceany. Badamy je dopiero od wieku i znamy tylko ich powierzchnię, choć wiemy, że uskoki wpadają do Pacyfiku na głębokość ponad 10 000 metrów. Chodzi o to, by spróbować zasugerować świętość tego, co tajemnicze. A morska bioróżnorodność oferuje to przy każdej eksploracji”.
Nieznany świat, który rozbudza przemysłowe pragnienia...
„Widzimy bezkompromisowego Donalda Trumpa , który jednym podpisem ponownie autoryzował komercyjne połowy w jednym z największych na świecie morskich obszarów chronionych wokół Hawajów. Wyjaśnił również bez wahania, że w przypadku eksploatacji minerałów głębinowych obowiązuje zasada „kto pierwszy, ten lepszy”. Dotykanie tych minerałów oznacza remobilizację CO2 zgromadzonego na dnie morza, oznacza dotykanie bioróżnorodności, o której dziś nic nie wiemy, zwłaszcza jeśli chodzi o jej rolę w regulacji klimatu”.
„Powrót natury zajmuje bardzo mało czasu.”Rok 2025 to rok morza. W czerwcu wziął Pan udział w szczycie oceanicznym w Nicei. Jakie są Pana oczekiwania wobec tych spotkań?
Zobaczymy, jakie będą rezultaty. Jednym z priorytetów byłoby ustanowienie bardziej precyzyjnych przepisów dotyczących morskich obszarów chronionych (MPA). Musimy zapewnić zobowiązania, przynajmniej na szczeblu krajowym, aby wzmocnić przepisy dotyczące naszych MPA, takie jak zakaz stosowania trawlerów. Powrót natury zajmuje bardzo mało czasu. Powiedziałbym, że nawet mniej niż mandat wyborczy, jeśli to zmotywuje naszych wybranych urzędników… Oczywiście, przyroda jest w niebezpieczeństwie, jest źle traktowana, ale nigdy nie używam przymiotnika „krucha”. Bo biorąc pod uwagę to, co z nią robimy, gdyby tak było, dawno temu nic by z niej nie zostało.
Ta treść została zablokowana, ponieważ nie zaakceptowałeś plików cookie i innych modułów śledzących.
Klikając „Akceptuję” , zostaną umieszczone pliki cookie i inne moduły śledzące, a Ty będziesz mógł przeglądać zawartość ( więcej informacji ).
Klikając „Akceptuję wszystkie pliki cookie” , wyrażasz zgodę na zapisywanie plików cookie i innych znaczników w celu przechowywania Twoich danych na naszych stronach i w aplikacjach w celu personalizacji i kierowania reklam.
Możesz wycofać swoją zgodę w dowolnym momencie, zapoznając się z naszą polityką ochrony danych . Zarządzaj moimi wyborami
Jedna z ostatnich wypraw zabrała Cię u wybrzeży Przylądka Korsyka, aby odkryć dziwne pierścienie... Co to za tajemnica?
„To odkrycie pochodzi z 2010 roku, dzięki kampanii oceanograficznej prowadzonej przez Uniwersytet Korsyki. Wyprawa była godna filmu „Otchłań”: te bardzo ciemne pierścienie, których naliczono 1417, mają mniej więcej tę samą wielkość, najczęściej mają skaliste jądro i nigdy nie były widziane nigdzie indziej na świecie. Następnie postanowiliśmy zrozumieć tę tajemniczą dolinę pierścieni, ale nie doceniłem stopnia trudności misji: zajęło nam to trzy i pół roku. To głębokie zejście przeniosło nas w czasie, do ostatniej epoki lodowcowej, ponad 20 000 lat temu”.
Jako nurek, byłeś również na szczytach. Jakie widzisz paralele między eksploracją głębin a dążeniem do szczytów?
„Przypominam sobie słowa Gastona Rébuffata z „Człowieka zwróconego ku górze ”: „Alpinista to człowiek, który prowadzi swoje ciało tam, gdzie kiedyś patrzyły jego oczy”. Problem z nurkowaniem polega na tym, że nigdy nie da się kontemplować dna morskiego z powierzchni. Jest nieprzejrzyste, nawet w najczystszej wodzie świata. To kraina wyobraźni, gdzie komponujesz krajobraz w miarę jego odkrywania, a on znika za tobą. Całość staje się układanką do ułożenia w głowie. Ostatecznie, gdybym miał powtórzyć to zdanie, powiedziałbym, że nurek kieruje wzrok tam, gdzie mogły go zaprowadzić tylko jego marzenia”.
Wystawy: Planet Seas na festiwalu fotograficznym La Gacilly (Morbihan), do 5 października 2025 r. – The Mystery of the Rings w Musée des Confluences w Lyonie, do 19 kwietnia 2026 r.
Le Progres
