Na festiwalu off w Awinionie spektakl „Une chose vraie” z udziałem Ysanisa Padonou pozostawia publiczność sparaliżowaną emocjami.

Zatrzymaj się i poświęć chwilę na przemyślenie tego, co się stało. Weź głęboki oddech, pozwól sekundom przeminąć, zanim zataczając się, wyjdziesz z powrotem na ulicę w słońcu. Nie dlatego, że upaja ono ciało swoim żarem. Ale dlatego, że właśnie doznałeś szoku w chłodzie teatru. Właśnie o to chodzi w Festiwalu w Awinionie. Seria spektakli, które następują po sobie rok po roku, a potem nagle pojawia się artysta, który zmiata wszystko na swojej drodze. Coś, „prawdziwego”, oderwało się od codzienności.

Oto obraz: publiczność sparaliżowana emocjami. Leżąca aktorka, z tułowiem zwiniętym w pozycji embrionalnej po godzinie i dwudziestu minutach olśniewającego, niezbędnego (z pewnością) i niezapomnianego (prawdopodobnie) występu. Komunia, ten Graal przywoływany wielokrotnie w teatrze, ale tak rzadko tam obecny, ten wyimaginowany punkt zborny jest ostatnią, definitywną i wzruszającą nutą monologu wygłoszonego w Train Bleu: Une chose vraie .

Tytuł należy rozumieć dosłownie. Poważny, apoetycki i chłodno neutralny, jest oparty na faktach. Dokładne przeciwieństwo burzliwych odczuć wywołanych przez historię (w reżyserii Romaina Gneoucheva), przeniesioną na scenę przez aktorkę Ysanis Padonou. Jej słowa i sposób ich opowiadania, jej historia i sposób jej grania: nic w tej wspaniałej aktorce nie daje cienia patosu.

Pozostało Ci 70,35% artykułu do przeczytania. Reszta jest zarezerwowana dla subskrybentów.