„La Bella Confusione” Francesco Piccolo: rok 1962, szczyt kina włoskiego
„La Bella Confusione” Francesco Piccolo, przekład z języka włoskiego: Olivier Villepreux, Albin Michel, 320 str., 22,90 euro, wersja cyfrowa 16 euro.
9 maja 1962 roku w Rzymie rozpoczęły się zdjęcia do filmu „8 1/2” Federico Felliniego (1920–1993). Pięć dni później na Sycylii rozpoczęły się zdjęcia do „Lamparta” Luchino Viscontiego (1906–1976). Oba filmy ukończono w październiku. Dwa filmy, które wyznaczyły szczyt włoskiej kinematografii, a frekwencja w kinach nigdy nie była tak wysoka jak w tamtym roku. Kino to pozostało niezwykle popularne aż do początku lat 80., ale z perspektywy czasu można powiedzieć, że właśnie tutaj osiągnęło swój szczyt, co pokazuje włoski pisarz i scenarzysta Francesco Piccolo w relacji z jednoczesnej produkcji tych dwóch arcydzieł. „La Bella Confusione” ma być zarówno kulturową i socjologiczną historią Włoch, jak i intymnym tekstem o obsesji autora na punkcie tych dwóch filmów.
Osiem i pół i Lampart mają tę samą aktorkę, Claudię Cardinale . Luchino Visconti, po obsadzeniu jej w małej roli w Rocco i jego braciach (1960), już u boku Alaina Delona, nie miał innej twarzy na myśli, aby wcielić się w młodą Angelicę Sedara, która kończy ślubem z Tankredem w związku przypieczętowującym zniknięcie arystokratycznego świata we Włoszech w drugiej połowie XIX wieku. Fellini jest inny. Zatrudnił Claudię Cardinale bardzo późno do tego autobiograficznego filmu i przepisał jej rolę zgodnie z dostępnością pozostawioną przez Viscontiego podczas kręcenia filmu na Sycylii, aby umożliwić mu ucieczkę do Rzymu. Visconti wszystko zaplanował. Fellini pozwala się ponieść okolicznościom.
Pozostało Ci 53,9% artykułu do przeczytania. Reszta jest zarezerwowana dla subskrybentów.
Le Monde
