Upadek Ancelottiego i siła przyjaźni: Jak zwolnić najlepszego menedżera w historii

„Było to wyrównane i wyrównane. Widziałem mecz między dwoma świetnymi drużynami. Nie ma czego krytykować pod względem zaangażowania. Nie poszło dobrze, ale walczyliśmy do ostatniej minuty”. Tymi słowami Carlo Ancelotti uzasadnił na konferencji prasowej porażkę 4-3 z FC Barcelona na Montjuic, która zapewniła klubowi mistrzostwo ligi. Zespołowi Hansiego Flicka brakuje tylko dwóch punktów do zwycięstwa nad Realem Madryt, a do końca rozgrywek pozostało dziewięć punktów. Wirtualny mistrz.

Mimo argumentów Włocha, na boisku dało się zaobserwować coś innego. Niewielki wynik można wytłumaczyć słabym początkiem sezonu w wykonaniu Blaugranas i brakiem sukcesu po pokonaniu energii Realu Madryt. Te same błędy, które przez cały sezon widzieliśmy na ławce rezerwowych Carletto. Prawdą jest, że drużyna nie załamała się, a głód zwycięstwa Mbappégo – wizerunek Francuza znacznie się wzmocnił dzięki ostatnim tygodniom rozgrywek i jego dążeniu do zostania królem strzelców – podtrzymał drużynę, ale przewaga Barcelony momentami przerażała kibiców Realu Madryt.

Ancelotti odejdzie z klubu jako najbardziej utytułowany menedżer, z 15 trofeami, w tym trzema tytułami Ligi Mistrzów. Florentino Pérez od miesięcy rozważał sprowadzenie Xabiego Alonso z powrotem do kraju, tym razem w roli trenera, a wizerunek Realu Madryt pod koniec sezonu jest bardzo słaby . Gdy przyjdzie czas na obarczenie winą, trzeba będzie wskazać na zarząd Realu Madryt i brak zaangażowania w kluczowe pozycje po kontuzjach (prawy obrońca, środkowy obrońca...), ale Carletto poniósł cztery porażki w czterech meczach przeciwko Barcelonie... tracąc przy tym 16 bramek.

Pomimo braku rozsądku ze strony Madrytu na ostatnich rynkach transferowych (pozostawienie Toniego Kroosa, ich najlepszego pomocnika organizacyjnego, bez zastępstwa można określić tylko jako absurdalne) upadek Carletto wynika z jego własnych przekonań, tych, które pozwoliły mu wygrać wszystko, co było do wygrania w Europie.

Za żartem o sile przyjaźni (żartem pełnym więcej uczucia niż złośliwości na temat łagodnego scenariusza trenera, który zajmował się szatniami bardziej niż nauką piłki nożnej) kryła się prawda: Włoch zawsze stawiał swoje umiejętności ponad wszystko. Jeśli umrze, umrze wraz ze swoim ludem, a jego projekt umrze wraz z jego ludem. To wyjaśnia, dlaczego Lucas Vázquez nadal spędza na boisku najwięcej minut jako prawy obrońca, a Arda Güler dostawał realne szanse dopiero wtedy, gdy wszystko było już stracone, a Rodrygo notował najgorszą serię występów w Realu Madryt od wielu miesięcy.

„Gdyby Ancelotti miał umrzeć, umarłby wraz ze swoim ludem, a jego projekt umarłby wraz z jego ludem”.

Xabi Alonso , któremu Ancelotti przyznał błogosławieństwo („wszystkie drzwi są przed nim otwarte, bo udowodnił, że jest jednym z najlepszych trenerów na świecie”), będzie miał za zadanie ponownie zainspirować kilku zawodników, którzy wygrali wszystko... i najwyraźniej nie mają głodu tytułów. W przeciwieństwie do tego, co wydarzyło się w zeszłym sezonie, tym razem dokona tego w starciu z groźną Barceloną, a przewodzić mu będą Flick i Lamine Yamal (oraz jego 17 lat doświadczenia). Misja nie wydaje się łatwa, ale nie możemy zapominać, że kadra Realu Madryt jest pełna talentów , pomimo luk na rynku transferowym.

Czekamy na piłkarza Realu Madryt

„Miesiąc miodowy” między Ancelottim a Realem Madryt, jak sam określił swój pobyt, dobiegł końca. Jeśli jest coś, na czym Włochowi zależy najbardziej, to to, aby jego odejście odbyło się w najlepszych warunkach. Florentino Pérez postanowił, że dopóki klub nie zdobędzie tytułu mistrzowskiego, nie będzie formalnie zwalniał trenera, który miał jeszcze roczny kontrakt z klubem z Madrytu.

Teraz na Santiago Bernabéu odbędą się dwa mecze (Mallorca i Real Sociedad), których jedyną zachętą będzie prawdopodobny tytuł najskuteczniejszego strzelca Mbappé (27 goli w porównaniu do 25 goli Lewandowskiego) oraz pożegnanie Carletto. Kibice są oburzeni fatalnym występem w Lidze Mistrzów i Clásicos , ale spodziewane jest pożegnanie godne legendy Ancelottiego. Piłkarz Realu Madryt będzie musiał ocenić swój gniew... i wskazać, na kogo wskazuje palcem.

Sezon kończy się skromnym zdobyciem Pucharu Interkontynentalnego i Superpucharu Europy, tytułów drugoplanowych, przed nami nowatorski Klubowy Puchar Świata . Obrazy przedstawiające Carletta świętującego trofea, palącego cygaro, są dalekie od rzeczywistości. W zeszłym roku Włoch tak wyjaśnił zdjęcie: „Nie, nie palę cygar. To było po prostu zdjęcie z moimi przyjaciółmi. Tak, ci gracze są moimi przyjaciółmi”. Nic nie trwa wiecznie, nawet siła przyjaźni .