Izrael i piłka nożna – wiecznie toksyczna relacja: zakazana w Azji, niekonwencjonalnie witana w Europie, a z jedną obecnością (Meksyk 1970)

Teraz, gdy Patxi López spekuluje, że Hiszpania ominie Mistrzostwa Świata w 2026 roku, jeśli Izrael się zakwalifikuje – co, szczerze mówiąc, jest raczej mało prawdopodobne – przypomina mi się wspomnienie z dzieciństwa, kiedy cały kraj gorąco pragnął zagrać przeciwko reprezentacji Izraela w barażach o Szwecję w 1958 roku, na Mistrzostwach Świata, które dały początek Pelému . Wracam pamięcią do MARCA z tamtych dni i na pierwszej stronie z 14 grudnia 1957 roku znajduję ramkę: PRZECIWNIK IZRAELA. „Osiem drużyn, w tym Hiszpania, ma nadzieję pojechać do Szwecji”. Raport Alfil (ówczesnego portalu sportowego Efe, podobnie jak gazety Cifra, wszystkie trzy z literą F jak Franco w środku) ogłosił, że losowanie zostało przełożone o dwa dni i podał nazwiska kandydatów: Irlandii, Bułgarii, Walii, Holandii, Polski, Rumunii, Hiszpanii oraz drugiego miejsca w wciąż nierozstrzygniętej ósmej grupie kwalifikacyjnej, którą ostatecznie miały być Włochy. Wszyscy wybrani do losowania baraży zostali wybrani na podstawie wyników w grupach i dlatego nie zakwalifikowali się bezpośrednio.

Dla Hiszpanii była to tragedia narodowa. Graliśmy w grupie ze Szkocją i Szwajcarią, a żałosny remis 2:2 ze Szwajcarią na Santiago Bernabéu pozbawił nas szans na awans. Wygraliśmy wyjazd do Szwajcarii, wygraliśmy tam i przegraliśmy tam ze Szkocją, a ponieważ Szkocja wygrała oba mecze ze Szwajcarami, zostaliśmy bez Mistrzostw Świata. Z wymarzonym napastnikiem – Miguelem, Kubalą, Di Stéfano, Luisem Suárezem i Gento – oraz liczną grupą kompetentnych pomocników i solidnych obrońców, a do tego świetnymi Ramallets w bramce, mieliśmy zostać bez Mistrzostw Świata.

Nadzieja zaświtała w Izraelu, zwycięzcy grupy azjatyckiej, który nie grał z nikim. Kwalifikacje odbywały się systemem pucharowym. W pierwszej rundzie Izrael został sparowany z Turcją, która odmówiła gry z tym przeciwnikiem i wycofała się; Indonezja zrobiła to samo w drugiej rundzie, a Sudan w trzeciej, więc Izrael w zasadzie awansował do Mistrzostw Świata bez rozegrania meczu. FIFA uznała to za przesadę i zaimprowizowała dwumecz barażowy między Izraelem a szczęśliwą drużyną, która znalazła się wśród siedmiu wicemistrzów grup europejskich. Miałem sześć lat, ale pamiętam nerwowość, z jaką starsi traktowali tę możliwość. W poniedziałek 16-go, kolejna loża MARCA w pierwszej lidze, ponownie podpisana przez Alfila i datowana w Zurychu, podobnie jak poprzednia, ogłosiła fatalne rozczarowanie, o którym wielu słyszało już w radiu: „Walia będzie przeciwnikiem Izraela w eliminacjach do Mistrzostw Świata”.

Walia wygrała oba mecze 2-0 i 0-2, więc Izrael został pominięty w Szwecji w 1958 roku, która była, nawiasem mówiąc, jedynymi Mistrzostwami Świata, w których uczestniczyły wszystkie cztery brytyjskie drużyny. Do tej edycji brytyjski udział w Mistrzostwach Świata był rozstrzygany poprzez zaproszenie dwóch najlepszych drużyn z tzw. British Home Championship, czworokątnego turnieju rozgrywanego co roku przez cztery brytyjskie drużyny, który z powodu presji kalendarza został zniwelowany, gdy w 1984 roku obchodził setną edycję. To wywołało kontrowersje. Inni mówili: dlaczego zawsze muszą być dwie brytyjskie drużyny? Mówili: dlaczego mogą być tylko dwie brytyjskie drużyny? Więc na tę okazję zostały one podzielone na różne grupy z drużynami kontynentalnymi i ostatecznie wszystkie cztery, Walia, zakwalifikowały się wyżej wymienioną pośrednią drogą. Ta drużyna, wzmocniona przez Johna Charlesa , Dobrego Olbrzyma , została strzelona przez Pelé w ćwierćfinale, co było jego pierwszym golem na Mistrzostwach Świata. Miał wrócić ze Szwecji, ugruntowanej w wieku 17 lat, jako wielkie, wschodzące cudowne dziecko.

Izrael był już poważnym problemem dla CAF (Azjatyckiej Konfederacji Piłkarskiej). Już w 1956 roku utworzono własne mistrzostwa drużyn narodowych, zwane Pucharem Azji, i stwierdzono, że obecność Izraela ma efekt radioaktywny. Prawie nikt nie chciał uczestniczyć, tylko drużyny z Dalekiego Wschodu lub Azji Południowo-Wschodniej, daleko od nieustannego konfliktu, który ogarnął Izrael od momentu jego powstania jako państwa. W 1968 roku do rozgrywek dołączył Iran, wciąż silnie zwesternizowany pod rządami szacha Rezy Pahlawiego. W żadnej z pierwszych czterech edycji nie wzięło udziału więcej niż pięciu uczestników, zawsze z udziałem Izraela, wygrywając jedną (na ojczystej ziemi), zajmując drugie miejsce w dwóch i czwarte z czterech w kolejnej. Puchar Azji na dobre się rozpoczął dopiero wtedy, gdy Izrael został zmuszony do opuszczenia turnieju.

Jeśli chodzi o kwalifikacje do Mistrzostw Świata, FIFA przekonała Izrael do nieuczestniczenia w Chile 1962 w zamian za umieszczenie go w grupie europejskiej na mecz Anglii 1966. Rozwiązanie przyszło późno, więc tylko Korea Południowa i Japonia zarejestrowały się w Azji. Korea wygrała, ale potem przegrała w barażach z Jugosławią. Przed Anglią 1966 FIFA dotrzymała obietnicy i Izrael rzeczywiście został umieszczony w grupie europejskiej, razem z Belgią i Bułgarią. Przegrał wszystkie cztery mecze i zakończył z raczej słabym bilansem bramkowym 1-12. Reprezentację Azji reprezentowała Korea Północna, która dokonała zamachu stanu, awansując do ćwierćfinału dzięki zwycięstwu 1-0 nad Włochami, dzięki bramce Pak Doo-Ika .

Widząc, że poziom gry w Europie znacznie przewyższał możliwości Izraela, FIFA opracowała mieszany system rozgrywek Oceanii i Afryki na Meksyk 1970, który miał przynieść tylko jeden mecz kwalifikacyjny, a tym meczem okazał się Izrael, minimalnie eliminując Australię w ostatnich minutach (1:0 i 1:1). Tak więc, na rozległym płaskowyżu Azteków, Izrael w końcu zapewnił sobie swój pierwszy i jak dotąd jedyny udział w finale Mistrzostw Świata. I nie wypadł źle; można wręcz powiedzieć, że był niespodzianką turnieju. W niczym nie przypominał swobodnej i niezorganizowanej drużyny, którą Belgia i Bułgaria dobrze wykorzystały pięć lat wcześniej. Zaskoczeniem było to, że stali się kompetentną drużyną, która, choć początkowo przegrywała 2:0 z Urugwajem – który później dotarł do półfinału, gdzie uległa Brazylii Pelégo, niepokonanej w wyścigu o trzeci tytuł – na stadionie Cuauhtémoc w Puebli, zremisowała ze Szwecją (1:1) na La Bombonera w Toluca i wystąpiła na tym samym stadionie z Włochami, przyszłym finalistą, mającym szansę na awans. Zremisowali 0:0, a kolejną drużyną byli Włosi.

Pierwszą i jedyną bramkę na Mistrzostwach Świata zdobył przeciwko Szwecji Mordechai Spiegler , numer 10 reprezentacji, wciąż największa gwiazda futbolu w historii tego kraju, który był już bohaterem eliminacji Australii. Był mobilnym ofensywnym pomocnikiem, szybkim, klasowym i silnym. Opuścił Izrael, aby grać najpierw dla Paris FC i Paris Saint-Germain, a następnie przeniósł się do New York Cosmos, gdzie dołączył do luksusowego dworu króla Pelégo. Pomocnik, Shmmuel Rosenthal , również był świetnym piłkarzem, z prezencją, precyzją, silnymi nogami i dobrym podaniem.

Choć godna pochwały, wizyta Izraela w Meksyku w 1970 roku była jedynie przypisem do pięknych i innowacyjnych Mistrzostw Świata, z pojawieniem się kartek i zmian, nowych piłek Adidasa i wspaniałego mistrza, Brazylii, którego jogo bonito wybawiło futbol od czyśćca zamków i rygli, jakiego doświadczyła Anglia w 1966 roku. Zaowocowało to również Mistrzostwami Świata, które były barwne w telewizji i w prasie, która już opanowała techniki druku kolorowego i wykorzystała je w pełni.

W domu, izraelska FA nie dostała się do Pucharu Azji 1972 przez AFC, a w 1974 roku została ostatecznie wydalona z konfederacji. Izrael pozostał tułającą się planetą w świecie piłki nożnej. Przywitany przez FIFA, ten ostatni znalazł sposób na zaakceptowanie przez OFC, konfederację Oceanii, na zasadzie tymczasowej i stowarzyszonej. Z tą ostatnią grał bezskutecznie w rundach kwalifikacyjnych do Niemiec 1974 i Argentyny 1978. Przed Hiszpanią 1982 uczestniczył w grupie europejskiej, tymczasowo organizowanej przez UEFA, ale nie udało mu się zakwalifikować. Powrócił do grupy Oceanii na kolejne dwie nieudane próby dotarcia do finałów Meksyku 1986 i Włoch 1990. W tym drugim przypadku wygrał grupę Oceanii, ale dało mu to tylko połowę miejsca i przegrał w barażach z Kolumbią.

W 1991 roku została ostatecznie w pełni zintegrowana z UEFA i tak pozostało do dziś. Jej kluby zaczęły również regularnie rywalizować w europejskich rozgrywkach. Tym samym piłka nożna podążyła ścieżką wytyczoną wiele lat wcześniej przez koszykówkę, w której od końca lat 50. wiodącą pozycję zajmował Raimundo Saporta , pierwszy skarbnik, a później wiceprezes Realu Madryt, prawa ręka Bernabéu do spraw międzynarodowych i siłacz FIBA. Sam będąc Żydem, wyemigrował z Salonik do Paryża z całą rodziną po pogromie w 1931 roku, a z Paryża do Madrytu, gdy naziści dokonali inwazji. Był wielką siłą napędową koszykówki w Realu Madryt i w Europie. Stworzył Puchar Europy dla tej dyscypliny sportu, wzorowany na pucharze piłki nożnej i zbiegający się z trzecią edycją tego ostatniego, w sezonie 1957-1958. Od początku istniała drużyna izraelska. Debiutował Maccabi Tel Awiw, wraz z mistrzami z 22 krajów europejskich, w tym Madrytu. Od 1953 roku Izrael jest członkiem FIBA ​​Europe i regularnie rywalizuje z europejskimi drużynami w rundach kwalifikacyjnych do najważniejszych mistrzostw.

Wracając do piłki nożnej i zbliżających się Mistrzostw Świata, Izrael gra w fazie kwalifikacyjnej jako kolejny kraj UEFA. Jego Grupa I dzieli się z Norwegią, Włochami, Estonią i Mołdawią. Zajmuje trzecie miejsce z dziewięcioma punktami, daleko za Norwegią (15), ale zremisował z Włochami, które walczą o drugie miejsce, dające awans do baraży.

Problem spoczywa teraz na Włoszech, które, poza tym, że są w bardzo niekorzystnej sytuacji w grupie z powodu fatalnego występu Norwegii, która już prawie awansowała, muszą podjąć Izrael 12 października w Udine, stolicy Friuli, na północnym wschodzie kraju. Porażka Izraela 4:5 poprzedniego dnia miała miejsce w węgierskim Debreczynie, który Izraelczycy wybrali na swój stadion. Już wtedy pojawiały się głosy sprzeciwu wobec meczu, ale teraz, z nieustannym i przerażającym pochodem horrorów w każdym wydaniu wiadomości i lontem zapalonym w Hiszpanii po Vuelta a España, krytyka meczu narasta. Co się stanie? Nikt nie wie. Burmistrz Udine, Alberto Felice de Toni , twierdzi, że mecz jest „niestosowny”, ale nie ma radykalnego zdania przeciwko jego rozegraniu. Prezes federacji, Gabriele Gravina , broni potrzeby rozegrania meczu. Teraz jego celem jest baraż, a jego rezygnacja „byłaby oddaniem go Izraelowi i zrobieniem im przysługi”.

Zrób im przysługę i przenieś problem do następnej osoby.