Nadchodząca walka o fotele przewodniczącego Izby Reprezentantów i Senatu: działania rządu Petro mające na celu wyznaczenie sojuszników

Ten tydzień wyznaczy ton ostatniej kadencji administracji Gustavo Petro. Negocjacje i działania mające na celu wyłonienie przewodniczących Senatu i Izby Reprezentantów zostaną wznowione z pełną energią. Prezydent i jego administracja zdają sobie już sprawę z trudności związanych z obecnością oponenta w jednej z rad nadzorczych Kongresu. Dlatego celem jest próba zjednoczenia tych, którzy popierają jego projekty na kadencję 2025-2026.

W obu korporacjach toczyć się będą wojny licytacyjne i wszystko wskazuje na to, że podobnie jak w poprzednich latach, zwycięzca w poszczególnych wyborach zostanie wyłoniony wyłącznie w głosowaniu bezwzględnym na każdej sesji plenarnej. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych zdaje sobie sprawę, że najbliższe dni będą decydujące, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że historycznie rzecz biorąc, perspektywy dla rządów w ostatnim roku sesji ustawodawczej są niekorzystne, ponieważ zbliżają się one do końca kadencji.

W każdej izbie Kongresu perspektywy są pewne podobieństwa, ale też istotne różnice. Na przykład w Senacie jest jasne, że prezydenturę w minionym roku sprawowała Partia Liberalna, więc żadna partia nie będzie próbowała zignorować porozumień zawartych przed 20 lipca 2022 roku. Z kolei w Izbie Reprezentantów powszechnie ogłoszono, że podział mandatów dokonany w momencie powołania obecnego Kongresu nie będzie brany pod uwagę.

Przyczyną tego lekceważenia porozumień jest decyzja Radykalnej Zmiany o zmianie stanowiska wobec rządu. Grupa ta, zgodnie z umową, miała prawo do przewodnictwa w Izbie. Jednakże, ponieważ przeszła z niezależności do opozycji, władza wykonawcza wychodzi z założenia, że nie może przekazać przewodnictwa sesji plenarnej, która w ciągu ostatnich czterech lat była jej przychylna. W związku z tym oczekuje się, że co najmniej trzy partie będą konkurować w tym gremium o stanowisko obecnie zajmowane przez Jaime Raúla Salamankę.

Pod koniec trzeciej kadencji parlamentarnej Partia Liberalna ogłosiła z wyprzedzeniem, że jej kandydatem na prezydenta w ostatnim roku będzie senator Lidio García. Było to uzgodnione już w pierwszej kadencji, a liberałowie potwierdzili swoje aspiracje w oświadczeniu. Kandydatura kandydata była pod znakiem zapytania z powodu nieobecności senatora z Cartageny z przyczyn osobistych.

„Rozumiejąc dynamikę organu ustawodawczego, któremu Pan przewodniczy, i zgodnie z porozumieniami politycznymi osiągniętymi z innymi partiami, informujemy, że Kolumbijska Partia Liberalna nominuje szanownego senatora Lidio Garcíę jako jedynego kandydata na przewodniczącego Senatu Republiki w latach 2025–2026” – głosi oświadczenie podpisane przez całą partię, z wyjątkiem senatora Alejandro Carlosa Chacóna.

Po ogłoszeniu nastąpiło oświadczenie partii U i konserwatystów, którzy dołączyli do partii: „Senacka część partii U oraz organ zarządzający ogłaszają publicznie swoją decyzję o poparciu kandydatury szanownego senatora Lidio Garcíi na przewodniczącego Senatu”.

Kongresmeni wiedzą jednak, że w polityce nic nie jest pewne aż do dnia głosowania. Pomimo wyraźnego poparcia wyrażonego w różnych oświadczeniach, znajdzie się co najmniej dwóch, jeśli nie trzech, kongresmenów, którzy będą dążyć do zajęcia stanowiska odrębnego, kwestionującego decyzję ich partii.

Jednym z tych, którzy otwarcie przyznali się do swoich potencjalnych aspiracji, jest senator Alejandro Carlos Chacón. Ogłosił swoją decyzję o kandydowaniu w zeszłym semestrze i nadal podtrzymuje tezę, że będzie „kandydatem Kongresu”. Oświadczył, że jego intencją jest zdobycie głosów bez poparcia partii, podkreślając przyjaźń, jaką nawiązał z członkami Kongresu podczas lat pracy legislacyjnej.

Kampania Chacóna opiera się na przekonaniu, że nie będzie prezydentem rządu ani jego przeciwnikiem. W ten sposób stara się zyskać przychylność kolegów, a nawet władzy wykonawczej. Ponieważ Lidio García jest blisko związany z administracją Gavirii, próbowano przedstawić go jako osobę o podobnych poglądach, co prezydent Petro, a następnie Iván Name i Efraín Cepeda. Źródła w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych wskazują jednak, że oficjalny kandydat będzie budził mniej zastrzeżeń, ponieważ był on byłym współpracownikiem w partii Karaiby Armanda Benedettiego.

„Nie przegrałbym z Lidio. Jest moim kolegą i przyjacielem od ponad 16 lat” – powiedział minister, odnosząc się do możliwości kandydowania Garcii. Nie powstrzymało ich to jednak przed rozważeniem alternatyw, które mogłyby być bliższe projektowi Petro. W tym kontekście mogliby poprzeć takie postacie jak Fabio Amín czy Laura Fortich, należące do rządzącej grupy liberałów.

Amín powiedział jednak EL TIEMPO, że nie zamierza kandydować na prezydenta. „Chociaż niektórzy wyrazili swoje ostateczne poparcie, obecnie nie ubiegam się o stanowisko przewodniczącego Senatu” – powiedział senator, który zaznaczył nawet, że podpisał oświadczenie ogłaszające kandydaturę Lidio Garcíi.

W ostatnich dniach pojawiły się pogłoski, że senator García wycofa się ze swojej kandydatury z powodu tych samych problemów osobistych, które wzbudziły wątpliwości co do jego startu na początku czerwca. Partia Liberalna jasno jednak zaznaczyła, że to nieprawda i pozostaje nieugięta.

W Izbie Reprezentantów jedyne, co jest pewne, to to, że zawarte porozumienia nie będą miały większego znaczenia w 2022 roku. Oznacza to, że o zwycięstwo będą walczyć co najmniej trzy partie: radykalna partia Cambio, partia U i konserwatyści. Pomimo niekorzystnego otoczenia dla swojej kandydatury, Cambio będzie nalegać na przestrzeganie porozumień i nominuje reprezentanta Néstora Leonardo Rico Rico. Jego zwycięstwo jest wysoce nieprawdopodobne, ponieważ Izba Reprezentantów od początku była prorządowa, a jej przewodniczący należeli do tego obozu: David Racero, Andrés Calle i Jaime Raúl Salamanca.

W tym kontekście Partia U oświadczyła, że jeśli wybierze kandydata ze swojej partii, porozumienia będą przestrzegane, ponieważ na początku czteroletniej kadencji prowadziła negocjacje z Cambio Radical w celu uzyskania lepszego współczynnika wyborczego w podziale głosów. Rząd zobowiązuje się również do zapewnienia, że partia ta zachowa swoją godność, ponieważ w Izbie Reprezentantów uzyskała niemal wyłącznie korzystne dla siebie wyniki.

Jorge Eliecer Tamayo, kandydat klubu, oraz Julián López, który sam siebie określił jako kandydata rządu, byli początkowo wymieniani jako kandydaci z ramienia tej partii. Jednak Tamayo ma ogłosić w tym tygodniu, że nie będzie ubiegał się o prezydenturę, a przedstawiciele partii mają wybrać Wilmera Carrillo na jego następcę na spotkaniu klubu. Ten ostatni przewodniczył Komisji Oskarżeń i jest jednym z członków triumwiratu prowadzącego śledztwo w sprawie ewentualnego przekroczenia uprawnień prezydenta Petro – proces ten nie poczynił znaczących postępów.

López i Carrillo pozostaliby kandydatami. José Eliécer Salazar również zostałby dodany do tej listy. Każdy z tych trzech kandydatów przypadłby do gustu władzom wykonawczym i nie wiadomo jeszcze, czy będą prowadzić kampanię wyborczą na rzecz któregoś z nich. Jedno jest jednak jasne: godność musi pozostać w rękach rządu USA.

Pozycja władzy wykonawczej będzie zagrożona przez takie postacie jak Juan Carlos Wills z Partii Konserwatywnej. Podobno on również ubiega się o nominację i zostanie wybrany na sesji plenarnej. Chociaż Blues sprzeciwiają się rządowi Petro, pojawiły się różne stanowiska, zarówno przeciwne, jak i popierające go. Nie pokłada on jednak wielkich nadziei, biorąc pod uwagę stanowisko rządu, który ma zagwarantować, że partia „U” wygra tę wybory.

Juan Sebastián Lombo Delgado