„Być może najgorszy odcinek serii”: ostra krytyka Jurassic World Rebirth przez BBC

Najnowsza odsłona sagi Jurassic Park stara się zaoferować świeże spojrzenie na wartą miliardy dolarów formułę ucieczki przed dinozaurami, z którą ewidentnie nie można sobie pogrywać, ale twórcy filmu powinni byli się nią trochę bardziej pobawić. Takie jest podsumowanie BBC na temat jednego z najbardziej oczekiwanych filmów sezonu.

Według recenzji Jurassic World Rebirth „może pochwalić się wielkimi gwiazdami, takimi jak Scarlett Johansson i Jonathan Bailey, a także stworzeniami zaprojektowanymi lepiej niż kiedykolwiek, ale oferuje tak mało emocji, że może być najsłabszym filmem z serii”.

MOŻESZ PRZECZYTAĆ: Charles Chaplin: Dziedzictwo stulecia dla Siódmej Sztuki

„Ta siódma część jest w zasadzie rebootem rebootu i podąża za modelem stworzonym przez Stevena Spielberga w pierwszym filmie Jurassic Park, w którym grali Sam Neill i Laura Dern 32 lata temu. Następnie powstała trylogia Jurassic World, w której grali Chris Pratt i Bryce Dallas Howard” – mówi.

A ten z 2025 roku wydawał się obiecujący. Johansson, tak żywa jak gwiazda akcji w Black Widow, gra najemniczkę, Zorę Bennett, zatrudnioną przez dużą firmę farmaceutyczną do odzyskania DNA dinozaura.

To samo dotyczy Baileya, który idealnie nadaje się do roli dr. Henry'ego Loomisa, bystrego paleontologa, który dołącza do niebezpiecznej misji. Potrafi zidentyfikować dinozaury, które swobodnie wędrują po opuszczonej tropikalnej wyspie, gdzie eksperymenty mające na celu stworzenie hybryd poszły nie tak. Ale to problem, gdy główna historia filmu naszpikowanego gwiazdami zostaje przyćmiona przez wątek poboczny, który jest mało prawdopodobnym wynikiem w Jurassic World Rebirth, wyjaśnia artykuł recenzencki.

MOŻESZ PRZECZYTAĆ: Kolumbia, ukazana i uhonorowana w nowym filmie „Dora poznaje świat”

Tekst otwierający film wyjaśnia, że ​​w latach od powrotu dinozaurów, były one zagrożone przez zmiany środowiskowe, a także przez „brak zainteresowania opinii publicznej”.

Fraza ta brzmi jak pretekst dla reżysera, aby stworzyć większe i bardziej przerażające potwory. Zora i Henry muszą się uśpić i uzyskać DNA od tytanozaura, największego drapieżnika, jaki kiedykolwiek istniał, oraz od quetzalcoatlusa, dzikiego, dziobatego, latającego ptaka, a także od mozazaura, wodnego gada.

Podobnie jak wiele innych stworzeń, nie są tak przerażające ani imponujące, a czasami są piękne do oglądania ze względu na ich gigantyczne rozmiary. W pewnym momencie widzimy dziesiątki długoszyich dinozaurów spokojnie pasących się.

Majestatyczna oryginalna muzyka Johna Williamsa, elegancko wkomponowana przez kompozytora Alexandre'a Desplata w jego nową ścieżkę dźwiękową, wznosi się, a my możemy poczuć podziw Loomisa, gdy spogląda na stworzenia, których nigdy wcześniej nie widział.

Ale scena ta, która celowo przywołuje poczucie zachwytu, jakiego bohaterowie Neilla i Derna — a także widzowie — doświadczyli na widok stad spokojnych dinozaurów w Parku Jurajskim, przypomina, jak dobrze sprawdza się oryginał Spielberga.

Spośród siedmiu filmów, jak twierdzi BBC, ten jest niezrównany w budowaniu napięcia i utrzymywaniu widzów w napięciu. Sequele miały swoje wzloty i upadki, nigdy nie dorównując oryginałowi pod względem czystego podekscytowania.

Edwards powiedział, że Spielberg doradzał mu w kwestii fabuły i że był „bardzo zaangażowany” w realizację filmu Jurassic Park Rebirth, ale to oczywiście nie to samo, co reżyserowanie.

Jeśli Spielberga nie da się przebić — a tak naprawdę, jeśli chodzi o tego rodzaju filmy, to kto może? — lepiej spróbować czegoś odważnego, aby nie dopuścić do wyblaknięcia szumu wokół dinozaurów.