„Moja mama, Jayne”: Kiedy twoja babcia była symbolem seksu

Jayne Mansfield była symbolem seksu, czyli aktorką, która nie ma aż tak dużego znaczenia, jeśli nie potrafi grać. W połowie XX wieku te kobiety z nadmiernym biustem, kołyszącymi się biodrami, farbowanymi blond włosami i nędznym życiem były powszechne w kinie. Kręciły filmy , których tytułów nikt nie znał, ponieważ wszystkie brzmiały trochę tak samo: Dziewczyna, Kobieta, Blondynka , i w których rywalizowały z inną blondynką, inną kobietą, inną dziewczyną, która również chciała odnieść sukces. To była wielka rywalizacja farbowania włosów, walka na śmierć i życie między bardzo ciasnymi gorsetami .

Po Jayne Mansfield pozostało tylko śmierć i dekolt . To nie jest poezja: po Jayne Mansfield nie pozostało nic poza zdjęciem z kolacji z Sophią Loren, na którym Włoszka kieruje swoje spojrzenie pełne rywalizacji na wystające piersi Jayne, obraz, który był wielokrotnie naśladowany; i jej śmiercią w wypadku samochodowym w wieku 34 lat. Stworzono mit , że została ścięta . Słyszałem o obu, odkąd miałem dwadzieścia lat.

Teraz Max prezentuje półtoragodzinny dokument o Jayne Mansfield i wydawało się, że to dobry moment, aby rozwinąć rzeczy, które już o niej wiedziałeś, o więcej niż dwie. Jak trafiła do filmu? Jakiego rodzaju nadużycia doświadczyła? Jaki był jej związek z Marilyn Monroe ? Odpowiedzi na te pytania, wraz z zawsze wykwintną przyjemnością oglądania klipów ze starych filmów, zdjęć z magazynów i krótkich czarno-białych klipów telewizyjnych , sprawiły, że My Mom, Jayne był obiecującym tytułem.

To horror . Słabej jakości filmu pomaga fakt, że za jego powstanie odpowiadają dzieci Jayne Mansfield. Ja miałam ich pięcioro. Najmłodsza z nich, Mariska Hargitay , reżyseruje i kieruje filmem, a nawet umieściła siebie na plakacie. Następnie wezwała całe rodzeństwo, posadziła je na krześle i kazała im płakać, być czułymi i udawać, że właśnie przypomnieli sobie coś związanego z matką, która zmarła prawie sześćdziesiąt lat temu. Sama Mariska miała zaledwie trzy lata, gdy straciła matkę.

Efektem jest sentymentalna haute couture. Różu jest pod dostatkiem. To tak, jakby jej matka właśnie umarła. Nie wyjaśniają, dlaczego powinniśmy się tym przejmować.

Efektem jest sentymentalna haute couture . Różu jest pod dostatkiem. To tak, jakby ich matka właśnie umarła. Te sieroty nie wyjaśniają, dlaczego powinniśmy się tak przejmować. Wiele osób składa hołd swoim zmarłym rodzicom za pomocą zdjęć, muzyki i filmów domowych, ale nie umieszczają ich na Maxie .

Mogło to być jednak coś interesującego. Jeśli straciłeś matkę w wieku trzech lat, nic po niej nie pozostało w twojej pamięci. Ale jeśli twoja matka odcisnęła ogromny ślad na świecie (jak przystało gwieździe filmowej ), twoje podejście do jej postaci nie jest pozbawione materiału. Są jej filmy, wywiady, nieautoryzowane biografie napisane o niej, a także setki zdjęć i plotek. Ale Mariska, również aktorka, chodzi na palcach wokół wszystkiego, co uczyniło jej matkę legendą, sprowadzając to do synowskiego sentymentu, bardzo taniego i wybielonego.

Warto też zastanowić się, ile tej kobiecie zapłacono za upamiętnienie matki w 2025 roku, pół wieku po jej stracie.

Rozczarowany tym, że nie wiedziałem nic więcej o seksbombach lat 50., wskoczyłem na serial dokumentalny o Sarze Montiel , zatytułowany Super Sara , również na Max. Występuje w nim wielu ekspertów filmowych, takich jak José Bono i Boris Izaguirre . I wiele osób o dziwnych włosach, takich jak Samantha Ballentines i Supremme de Luxe (która może być równie ekspertką filmową jak José Bono, kto wie). Pojawiają się Alaska, Norma Duval i Loles León . Wiele osób przechodzi obok różowo-złotego planu zdjęciowego z wieloma innymi przedmiotami, rozmawiając o Sarze Montiel, jakby nigdy nie kręciła filmów , a jedynie programy plotkarskie. To hołd ze świata plotek dla całej dekadencji, którą Sara Montiel, stara i przygnębiająca, im przyniosła.

Gdyby ktoś, kto nic nie wie o aktorce, obejrzał Super Sarę , pomyślałby, że jest potworem na równi z każdym innym potworem z lat 90. w prywatnej telewizji wieczorami. Jej uroda, jej świetne filmy ( Vera Cruz, Yuma, La Violetera ) były tylko rozrywką, dopóki nie nadeszło to, co najważniejsze: Salsa Rosa. Sara Montiel poznała Gary'ego Coopera i Burta Lancastera, pracowała z Robertem Aldrichem i Samuelem Fullerem , ale to drobiazg i nie interesuje nas to w porównaniu do wyjścia za mąż w wieku 74 lat za Kubańczyka młodszego od niej o trzydzieści sześć lat. To jest dopiero kino!

Gdyby ktoś, kto nic nie wie o aktorce, obejrzał Super Sarę, pomyślałby, że to farsa na równi z innymi farsami z lat 90.

Nie da się obejrzeć tego dokumentu; każda minuta spędzona na oglądaniu go jest brakiem szacunku dla Sary Montiel. Dla nich najważniejsze jest to, że aktorka była „ikoną gejów” i „feministką, która nie wiedziała, że ​​jest feministką”. Myślę, że to właśnie myśleli Ernest Borgnine, Jack Elam i Gary Cooper, gdy zobaczyli ją na planie Vera Cruz: „Hej, nadchodzi ikona gejów” – powiedzieli sobie.

A Burt Lancaster dodał: „Feministka, która nie wie, że jest feministką , przyjaciele”.

Jayne Mansfield była symbolem seksu, czyli aktorką, która nie ma aż tak dużego znaczenia, jeśli nie potrafi grać. W połowie XX wieku te kobiety z nadmiernym biustem, kołyszącymi się biodrami, farbowanymi blond włosami i nędznym życiem były powszechne w kinie. Kręciły filmy , których tytułów nikt nie znał, ponieważ wszystkie brzmiały trochę tak samo: Dziewczyna, Kobieta, Blondynka , i w których rywalizowały z inną blondynką, inną kobietą, inną dziewczyną, która również chciała odnieść sukces. To była wielka rywalizacja farbowania włosów, walka na śmierć i życie między bardzo ciasnymi gorsetami .